The ADHD-files

Lange tijd niet geschreven. Toch niet op internet, wel in mijn notabookjes en mijn rode Moleskine agenda. Ik had er geen zin in, de gebeurtenissen van afgelopen maanden hebben pas nu een plaats gekregen. Het meegemaakte moest rijpen in mijn hoofd. Dieperliggende oorzaak is dat ik mijn impulsiviteit uit het verleden mij zodanig veel schade berokkende, dat ik nu extra uit mijn ogen kijk wat ik hierin schrijf. Want niet iedereen staat open voor mijn ideeën of denkt dat het geen zin heeft of zit met zijn eigen theorieke. Eigenlijk zijn ADHD'ers best wel eigenzinnige mensen die soms in hun eigen wereldje zitten en daardoor niet horen wat je te vertellen hebt. Ze willen wel hoor, ze bedoelen het niet slecht maar ondertussen dromen ze hun eigen leventje in gedachten, ze horen je wel maar leggen een connectie met hun eigen interpretatie. Ik besef dat ik in mijn strijd voor een beter leven voor elke AD(H)D'er redelijk alleen ben. Degenen die succesvol zijn, houden zich niet bezig met he

op aanvraag heb ik mijn laatste post verwijderd. Ik mag niet praten over hoe een praatgroep in mekaar zit, toch niet die van Wilrijk, ik vind nochtans dat ik niets verkeerd doe maar ik voel hier nu toch even een grondige censuur Ik denk er even het mijne van en ga me bezighouden met mijn proefopdracht voor Feeling. Het kan misschien ook zijn dat hier negatieve dingen instaan over mijn ex en die zal ik nog wel eens grondig herlezen maar zo'n dingen horen nu eenmaal bij het leven. Moet echt dan alles hier positief verwoord worden? Zo hang ik een fake beeld op van mezelf en daar heb ik geen zin in Ik voel me gewoon danig teleurgesteld in bepaalde dingen en ik vind het mijn goed recht om daarover te schrijven

De praatgroep in Wilrijk heeft me lichtelijk gedeprimeerd. Eigenlijk zo erg dat ik me monddood voelde, de mond gesnoerd vooraleer ik maar iets kon zeggen. Toen ik zei dat ik een blog schreef en mijn Moleskine ter hand nam, trokken een paar mensen al de volgende conclusie: ze waren bang dat ik hun naam en hun beroep wou vernoemen in mijn tekst, ze waren bang om hun job te verliezen. Ze willen er niet voor uit komen. Alle begrip heb ik voor deze visie, voor degenen die een job hebben. Maar verder is het gewoon zielig dat de mentaliteit in België zodanig is, dat je je moet verstoppen in de massa en niet mag tonen wie je bent! De eerste stap in het groeien is de aanvaarding van je ADHD-ik. Hoe kan je dat ooit aanvaarden als je verstoppertje moet blijven spelen? Goed, ik ben bereid af en toe mijn mond te houden bij sollicitaties maar het is toch erg, dat je dan een tewerkstellingsnummer krijgt en dat de werkgever nog niets eens kan genieten van het fiscale voordeel? Een dringende mentalitei

Naar verluidt krijgen we een verslagje van de hele avond, maar de schrijfster in mij kon het niet laten om in haar gloednieuwe Moleskine agenda al wat punten te noteren. En gehyperfocust dat ik was. Toch kon ik het niet laten mijn omgeving te scannen, al heb ik dat in dit geval bewust gedaan. Ook al is het een kenmerk, als je dat bewust gebruikt, kan het echt een voordeel zijn. Ongeveer dertien man waren aanwezig, drie vrouwen (waaronder ik) en tien mannen. De spreekster is een vrouw en Ann, die achter de boekentafel zit ook dus (de naam doet het al vermoeden) en nog een dame wiens naam ik niet weet. De inleiding gebeurt door Fred , een kwieke 64-jarige man die zelf ADHD heeft, nooit TV kijkt en tot in de nacht zit te schrijven. Die nachtraverij heb ik gisteren opgepikt want ik was tot 2 u wakker. Niet om hierover te schrijven, neen ik had ongelooflijke honger (ik at risotto en pannenkoeken, tot mijn schaamte in omgekeerde volgorde maar niet gemengd:)). Dan Dr Phillen, want ik ben ver

Aandacht Lier organiseerde gisterenavond een presentatie over ADHD en werk met als spreekster Gil Borms van de vereniging Zit Stil. Het was voor mij de eerste keer dat ik naar zo een praatgroep ging. Een positieve stap in de aanvaarding van mijn persoontje. Met dank aan neuropyschiater Werner Van Den Bergh, die mij hiervan op de hoogte stelde. Het was geen sinecure om er te geraken zonder auto, maar ik had het allemaal goed uitgekiend, dankzij de hulp van mijn geweldige moeder, wiens liefde ik zo hard nodig heb en zij de mijne ook. Mijn moeke is 75, maar nog steeds een gedreven vrouw, ondanks alle miserie die ze heeft meegemaakt, ze waakt nog steeds over mij alsof ik een klein vogeltje ben, maar met het nodige respect voor mijn volwassenheid. Gisteren bracht ik zoals gewoonlijk, na een stiekeme ontmoeting met mijn moeder (mijn vader wil al zeven jaar niet met mij spreken, dit is nog maar eens een bewijs van hoe onze relaties verstoord kunnen worden) een bezoekje aan mijn zus, alwaar ik

kan dit doen door een EEG te laten nemen bij Werner Van Den Bergh uit Leuven. Gewone testen zijn niet genoeg omdat er zoveel verschillende gevallen zijn en je idd niet iedereen over dezelfde kam kan scheren. Zoals ik al zei, maar ik doe dit om het mijn lezers gemakkelijk te maken, een EEG kost 275 euro en je krijgt er 215 euro van terug ADHD, ik citeer een stukje uit Werners' boek, gaat gepaard met andere gedragsstoornissen oppositionele gedragsstoornis (40%) gedragstoornis als voorloper van antisociale persoonlijkheidsstoornis (15%) angststoornis (25%) depressie (30%) bipolaire stemmingsstoornis (manisch-depressieve stoornis) (15%) verslavingen (15 % - 50% ticstoornissen (7%) specifieke leerstoornissen zoals dyslexie (20%) premenstruele dysfore stoornis borderline persoonlijkheidsstoornis slaapstoornissen autisme spectrum stoornis niet-verbale leerstoornis Een EEG geeft inzicht van wat er fout loopt in de organisatie van het functioneren van de hersenen en neurofeedback, een alter

Dat is een goede quote die ik kreeg van mijn neuropsychiater met wie ik vorige week had afgesproken. We hebben zitten brainstormen over een schitterend idee waarover ik nu niet uitweid want ik herinner me dat mensen altijd gaan lopen met goede voorstellen, al is het in dit geval zo een unicum en hebben hij en ik al besloten om samen te werken, dus misschien is het toch niet erg dat ik het hier spui Ik zal er eens over nadenken, geen impulsief gedrag! men wil wel maar men kan niet, dat heeft te maken met het feit dat wij ADHD'ers soms slaaf zijn van ons falende neurologisch systeem. Let wel, sinds ik Rilatine neem, heb ik daar geen last meer van. Ok, het werkt wel uit na 8 u maar ik zorg er wel voor dat ik binnen die 8 u alles geregeld heb wat ik moet regelen. Mijn organisatievermogen, het leggen van een waaierverband lijkt wel met 50 procent toegenomen, ongelooflijk! Men denkt dat elke mens een vrije wil heeft, wel bij ons is dit niet zo, als ons netwerk faalt, dan gaat het gewoon

is dat ik al vijf bladzijden had geschreven over de expo van de geweldige ontwerpster Veronique Branquinho en dat daarna mijn pc is gecrashed en dat ik daarna niet onmiddellijk tijd had (figuratie Loft op 16 maart 2008) dat ik na de zware dag maar een heerlijke dag, heel ziek ben geworden. Mijn griep was al een week aan het sluimeren en zondag is die helemaal geëxplodeerd. En nu ben ik terug in het land der levenden, terwijl die arme Claus denkt dat hij nergens is. Neen, Hugo, je bent hier, ik weet het, wie is het anders die mij die herboren inspiratie ingeeft? Maar ik ben wel fier dat ik mijn artikel van Veronique bijna af had en dat ik zodadelijk doe moed ga hervinden om het opnieuw te schrijven én af te maken. Ja, mensen, knoop dit goed in uw oren, ik begin aan dingen en ik kan ze beëindigen. Jammer genoeg bestaan er nog heel wat misverstanden daarover en is er nog altijd een vriendin (ze heeft zich verontschuldigd) die tegen andere mensen vertelt dat ik dit niet kan. Ach ja, het ki

Ik haat mensen die alles steeds opnieuw zeggen ook al zeg je je hebt het al honderd keer gezegd, ze blijven het zeggen Ook, misschien heeft hij ADHD maar ik let nu op mijn woorden, ik zeg dingen niet opnieuw, tot treurens toe. Ik weet dat ik in het verleden wel veel over Alexander heb gesproken, maar die gast is nu voorgoed verleden tijd, een schoon beeleke met niets dan ellende achter, niets dan duisternis. Een gast die men zou moeten opsluiten. Hij heeft geprobeerd mijn goede romantische ziel te vernietigen met zijn voze spelletjes die ik helaas toen toeliet simpelweg omdat mijn grenzen waren vervaagd en ik niet meer wist wat goed of slecht voor me was Maar dat weet ik nu wel! Mijn therapeut heeft gezegd dat ik mijn grenzen moet bewaken en dat doe ik. Mèt respect voor anderen, zal ik toch mijn grenzen stellen en dit doe ik kordaat, om het maar te zeggen met de woorden van die klote ex Het is te nemen of te laten. Meer dan ooit zal ik snel beslissen wie in mijn leven een positief aand

Vrijdag 29 februari, als ik terugblik op deze dag (gisteren) besluit ik dat ik tevreden mag zijn over mijn steeds groter wordende organisatievermogen. Om kwart na zeven was ik al uit de veren om vervolgens in mijn dagelijkse ochtendbad te duiken. Zoals gewoonlijk richten mijn nog onwakkere ogen zich naar het opkomende licht dat door de glazen koepel boven me valt. Ik bedenk hoe moeilijk het is om een betere badkamer te vinden dan deze, met een goudkleurig plafond dat nog steeds geen opfrissing behoeft. De prijs die ik nu betaal, kan ik nog net aan. Tien jaar slijt ik al in dit appartementje en meestal voel ik me hier opperbest. Als de buurman en zijn companen me niet teveel lastig vallen. Ik neem één van de tijdschriften ter hand, die altijd naast mijn bad liggen: Story, TV-Familie. Dit met het oog op de toekomst, omdat ik daar misschie dan ooit aan de slag kan. Mijn lieve zus houdt deze blaadjes voor me bij. Al sinds ik kon lezen, volg ik de ontwikkelingen van de koningshuizen en aant

Gisteren had ik een sollicitatiegesprek bij de Gazet van Antwerpen, met de chef Metropool Paul Hendrickx. Hij reageerde nav de mail die ik in november had gestuurd en vroeg om een keer af te spreken in het kader van een mogelijke samenwerking. Op hetzelfde moment mailde één van mijn trouwe bloglezers, Erwin (ik citeer: een bibliotheekbediende met een hart) die mij er attent op maakte dat de GvA een journalist zocht voor de Zuiderkempen (Herentals) Ik nam de telefoon ter hand en belde de heer Hendrickx ivm zijn mail. Terloops liet ik vallen dat als het over de functie voor de Zuiderkempen zou gaan, dat ik dan niet in aanmerking kwam. Ten eerste ben ik absoluut niet thuis in Herentals, Westerlo en omstreken. Ten tweede heb ik helaas geen rijbewijs en auto. Misschien is dat maar beter zo, want in één van mijn ADHD-groups op Yahoo beweert een Nederlandse dame dat als je een ongeval veroorzaakt én Rilatine neemt, alles op jouw rekening komt. Klinkt heel straf en onrechtvaardig, dus deze inf

Vandaag voel ik me bere-ellendig en zal mijn stukje sowieso uitmonden in een tirade van zelfbeklag maar het kan me verdomme niet schelen. Bijna alles steekt tegen, behalve het feit dat ik dinsdag een sollicitatiegesprek heb bij de Gazet van Antwerpen. Het is echter niet zeker dat het gaat om een betaalde job, dus mijn geldellende wordt misschien nog niet opgelost. Ik heb hoofdpijn, ik heb buikpijn, ik heb koude rillingen. Ik ben één maand met mijn anticonceptiepil gestopt (ik kon ze niet betalen) en ik voel me beven vandaag. Ik heb een vreselijke droom gehad vannacht. Ik zat aan een computer en via het scherm daalden zwarte katten naar beneden. Als ik die niet op tijd wegklikte werden die echt. Zo kwam het dat ik ineens met zes zwarte katers zat opgescheept, die bijna allemaal leken op mijn zoete Figaro. Als ik ze wou buitenzetten, na een grondige monstering, sloegen ze er in om weer binnen te glippen. Ik sloeg in paniek, want waar was mijn baby? Ik moet dringend terug met die pil begi

http://www.secretdiaryoflaurapalmerthe8th.blogspot.com/ http://www.myspace.com/kristianethewriter je kan ook googlen op mijn naam, dan vind je nog wat artikels voor Het Nieuwsblad en Cutting Edge etc.

Wat ook zo typisch is aan ADHD, is dat je aan zaken begint en die niet afmaakt. Ook ik heb daar nog af en toe last van. Vandaar dat ik vandaag in mijn archief begon te struinen en nog een paar teksten ontdekte die ik in december heb geschreven. En die toch wel de moeite waard zijn om gelezen te worden. Hiermee wil ik een statement maken: ik vergeet de dingen niet meer en ik maak ze af en wat voor een zalig gevoel geeft dat, ik kan het alle soortgenoten aanraden! Ik wil zeker dat deze blog perfect oogt, zonder fouten, dus vandaag zal ik de dag doorbrengen met herlezen. Want Iris van het productiehuis Fremantle belde me vandaag. Ze vroeg naar mijn blog, yes, 550.000 kijkers per aflevering, er is een kans dat, nu ADHD eindelijk wat aandacht krijgt (hoe grappig want ADHD'ers lijden aan aandachtstekort, wat niet wil zeggen dat zij te weinig aandacht krijgen, maar dat ze niet altijd hun aandacht er kunnen BIJHOUDEN en bijgevolg idd wel meer aandacht verdienen dan andere mensen, dit niet

Dit kreeg ik vandaag in mijn mailbox, alleen dacht ik dat ik toch tenminste een exemplaar kreeg toegestuurd, omdat mijn gedicht hierin verschijnt, maar neen, ik moet verdorie nog zelf het boek betalen, ofwa? Wel, dat zal niet gaan, tenzij de koning mij een dotatie geeft. Een andere mogelijkheid is dat iedereen naar mijn blog gaat dankzij mijn verschijning vanavond in het programma "Schoon en Meedogenloos" en ik zo de verkoopcijfers van de bundel kan opkrikken...Marketingmind is nog steeds aanwezig al heb ik er niet veel mee gedaan. terwijl ik dit schrijf, maakt mijn lieve Figaro een sierlijke sprong van de stereo-installatie naar mijn tafeltje naar de boekenkast om uiteindelijk te belanden op de hoogste groene seventiesprint kartonnen doos van mijn andere rek, daar bevindt zich zijn stekje. Eén van de stekjes, want mijn zwarte engeltje doet niets liever dan de hoogste plekjes opzoeken. The only way is up, Baby! :) Maar goed, hieronder de mail: Beste schrijver, Op 12 februari

In het begin van de dag was ik suf. Ik kon mijn bed niet uit. Dat heb ik al een paar dagen, omdat ik minder medicatie nam. Ergens is het zalig niet uit je bed te moeten en te kunnen blijven liggen, maar dat kon ik eigenlijk niet! Het toppunt is dat ik wel uit mijn bed moest vandaag, ik had een afspraak om 9 u. Die is misgelopen omdat ik gisteren onverwacht naar een travestietenshow ben geweest (Cabaret Follies in het Fakkeltheater, een aanrader voor een Bling Bling night met de fantastische Ginger en natuurlijk de organisator Miss Lucifer en nog zes andere wijfmannen) met mijn dierbare getalenteerde gayfriend P(die nu een tweede collectie kleren gaat customizen voor Sussies, de vintageshop aan de Oude Koornmarkt, in Antwerpen, allen daarheen. En ik kreeg opnieuw ADHD. Eerst was ik mijn ticket bijna kwijt, dan lag mijn gsm onder een stoel van het Fakkeltheater, het was weer een zoektocht die avond...wat een tijdverlies. Het was me echt een boeltje, de rebound zette zich in. Het verschil

Dit is de reactie van Anoniem waar ik toch wel even wil op in gaan. Mag ik ondertussen Erwin bedanken voor zijn POSITIEVE reactie? Als je een job wil moet je wel wat anders schrijven dan alleen zelfbeklag. Is erg maar je moet je omhoog krikken met positief energie, naar waar je in geloofd en kunt en weet. en te zorgen dat je op eigen benen staat . Ik ken nog mensen die van heel ver komen en nu heel goed zijn geworden, natuurlijk door naar een therapeut te gaan en daarna je medicatie te laten, je mag niet blijven denken dat je ziek bent dat is een excuus dat je gbruikt .En je mag dat zeker niet meer gebruiken om er bovenop te komen werkt omgedraait Punt één: ik beklaag mezelf niet, ik vertel gewoon hoe mijn leven nu in elkaar zit. Als ik geen positieve energie had, kon ik zelfs niet in deze blog schrijven. Punt twee, ik ben al van heel ver gekomen ZONDER medicatie en ik neem die nog geen jaar zelfs, het gaat hem trouwens om de combinatie van medicatie en therapie. Ik vind van mezelf hel

Vandaag heb ik een tweede afspraak met Andante, het centrum voor Geestelijke Gezondheidszorg. Ditmaal met een psychiater die met mij gaat bespreken of de medicatie die ik neem wel genoeg is.

Vandaag zag ik een kennis van me, Johan, die waarschijnlijk een goede vriend van me wordt. Dat gevoel heb ik toch. Johan heeft mij vandaag goed geholpen want om eerlijk te zeggen, ik had geen geld meer. Ik ben een mooie, slimme; getalenteerde; niet domme, blonde griet op de rand van de armoedegrens. Op de rand van het faillissement, onlangs nog bijna uit mijn gezellige, doch veel te kleine appartementje verjaagd door onmin met de buurman (generatiekloof: hij feest- ik feest niet meer) Klaar om het Koninklijk Paleis te bestormen en aan de geliefde koning te vragen om mij 20.000 euro te geven, die ik nuttig zal besteden aan mijn schulden, een laptop, een reis naar NYC (om een artikel te schrijven en dat te gebruiken als middel om bij een reismagazine voet aan grond te krijgen, want ik wéét dat dat één van dingen is die ik het beste kan, simpelweg omdat ik als ik reis zo ontzettend veel nieuwe impulsen krijg dat ik de hele wereld aankan en kan afreizen) Of een reis naar Brazilië, om te sc

Dit komt van de site www.ADHD-volwassenen.be: EEG-biofeedback is een interessante methode voor een duurzame behandeling van AD(H)D. Succes, ook op langere duur is echter niet bij voorbaat verzekerd. Wat ik daarmee bedoel is dat een dergelijke behandeling niet als een panacee moet worden gezien. Het is slechts een startpunt. Verdere begeleiding van de patient en zijn/haar partner of ouders is noodzakelijk om ook daadwerkelijk gemotiveerd aan de verdere ontwikkeling te werken. Vooral (jonge) volwassenen die veelal een scala aan negatieve ervaringen hebben doorgemaakt hebben vaak langdurige ondersteuning nodig om blijvende verandering te kunnen bewerkstelligen en gemotiveerd te blijven. Leren omgaan met sterke emoties, en het aanpassen van sociaal gedrag kan nu eenmaal niet in korte tijd. EEG-biofeedback is slechts éen instrument in het orkest: bepalend voor het uiteindelijke muziekresultaat, maar niet solo.

Normaal gezien ging ik maandag voor de eerste keer naar een praatgroep gaan. Via de site http://www.adhd-volwassenen.be/ vernam ik dat er één keer per maand in Wilrijk een praatsessie wordt georganiseerd. Dit ook in andere steden. Ik belde voor informatie met een zekere Carla en we spraken over het gegeven. Zij is 56 en heeft zelf ook ADHD. Ik vertelde haar over mijn Rilatine-gebruik. Zij antwoordde met iets dat mij zeer verontrustte: het effect van Rilatine zou tijdelijk zijn, de chaos komt terug. Ik was daar echt niet goed van en in plaats van naar die praatgroep te gaan, ben ik depri op de zetel blijven liggen en heb dan maar naar "Wie wordt de man van Phaedra?" gekeken. Wat was mijn gevoel nu? Ik wil niet terug naar die toestand. En ik heb er mijn bedenkingen bij dat het effect tijdelijk is. Waarschijnlijk wel, als je niet leert van je fouten. En dat kan je juist wel, dankzij die Rilatine. Vandaar dat het zo belangrijk is om therapie te krijgen in die periode. Om je foute

Als ik mijn CV overloop,die zowel een visie geeft van mijn mislukkingen als mijn successen, zijn er een aantal terugkerende zaken die mij de das hebben omgedaan. Ten eerste heb ik veel jobs op mijn palmares staan die een repetitief karakter inhielden. Om even wat concreter te zijn: Ik werkte een tijd voor de stad Antwerpen en werd op een gegeven moment overgeplaatst naar het Museum Maeyer Van den Bergh, alwaar ik de godganse dag de voorwerpen van het museum moest invoeren met behulp van een registratiesysteem, genoemd de Tinreg. Dat is dus de dood van een ADHD'er. Wij hebben prikkels nodig, een veranderende stimulerende omgeving, waar bij voorkeur regelmatig iets nieuws gebeurt. Hoe uitte mijn deficit zich in deze job? Ik viel elke dag steevast even in slaap om half drie. Want ik deed zoveel moeite om me te concentreren, dat ik er gewoon erg moe van werd. Natuurlijk niet bevorderlijk om een job te houden als er toevallig iemand binnenkomt die een ingedommelde werknemer ziet. Verder

Zogezegd is er 5 % van de Belgische bevolking die ADHD heeft. Volgens mij is dat minstens 7 % want hoeveel mensen zijn er NIET gediagnosticeerd en beseffen niet dat ze het hebben? Je hebt verschillende soorten ADHD'ers: degenen die een job doen die ze graag doen en die dan waarschijnlijk ook met succes uitoefenen en er naar eigen zeggen geen last van ondervinden en geen medicatie nemen omdat ze hun energie op de juiste manier kunnen kanaliseren. degenen die het op vroege leeftijd ontdekt hebben, medicatie namen en er zogezegd uitgegroeid zijn (maar dat is niet, men groeit er niet) degenen die het op late leeftijd ontdekken, medicatie nemen en geen job vinden degenen die het hebben, maar er zich niet van bewust zijn en het ook niet willen weten en op die manier blijven voortsukkelen in de woestijn, zonder het licht te zien. (de Non-believers) de oudere generatie, die al op pensioen is en er in zijn leven niet veel last van had, omdat de eisen op de arbeidsmarkt toen niet zo hoog war

doe ik een oproep aan een aantal mensen die Schoon en Meedogenloos gezien hebben en een uitzonderlijke empathie voor me opvatten 1. Welke neurochirurg wil mij helpen zonder dat ik minstens 300 euro moet betalen voor een CAT-scan? Ik wil weten hoe érg mijn ADHD is en ik weet wel hoe erg het voelt zonder medicatie maar ik ik kan helaas niet mijn eigen hersenen scannen 2. Wie is er gespecialiseerd in ADHD-therapie en wil mij daar kosteloos mee helpen? Het zou wederzijds een win win situatie kunnen zijn want ik heb veel zicht op mijn eigen problematiek maar heb behoefte aan gedragstherapie, juist omdat ik zoveel dingen in mijn leven fout heb gedaan 3. Wie wil mij sponsoren om een foundation op te richten voor volwassenen ADHD'ers die er niet in geslaagd zijn een zinvol bestaan op te bouwen. Het geld van de foundation zou gaan naar medicatie, therapie en begeleiding naar de geschikte baan? 4. Wie wil mij sponsoren om dit jaar mijn roman af te maken? Een laptop, een reisje van een paar d

Mijn excuses voor lange tijd niet in deze blog geschreven te hebben. Ik was meer dan een week internetloos en telefoonloos omdat er op vreemde wijze een kabel was doorgesneden in de gang. Ik heb dit niet op mijn geweten uiteraard, ik ga mezelf niet in die mate saboteren en mijn buurman doet alsof zijn neus bloedt. Hij wil nu ook weer vrede stichten, mij goed, zolang hij maar weer niet denkt dat hij mijn deur kan platlopen, I want some privacy, please! Ondertussen is de man van BC al een derde keer, af en toe zijn er nog problemen, namelijk om de paar minuten valt mijn verbinding uit. De kommer en kwel is dus nog niet voorbij. Miserie trekt miserie aan, zegt een kennis van me. Blijkbaar maar in dit geval blijft het al een paar jaar van kwaad tot erger gaan. Financieel gezien. Op het vlak van de liefde heb ik ook nog niet veel geluk gehad, dat mag ook wel eens gaan komen. Maar ja, veel mannen zijn bang van mij, ze denken dat ze me niet aankunnen en gelijk hebben ze. Ik heb echt een intel

droomjob één: journaliste liefst in de volgende gebieden: film, muziek, life style, hedendaagse kunst, literatuur, poëzie bij Sanoma, maakt niet uit, Story, Libelle, Flair, Dag Allemaal. Wat zijn mijn troeven? Ik bne op de hoogte van alle nieuwtjes van de sterren, ik ken heel veel namen en kan de gezichten erbij plakken. Mijn contacten zijn heel uitgebreid, ik ken zowel Luc Tuymans als Marie Vinck als de ganse Belgische muziekscène als Erik van Looy, Jan Verheyen, Tess Goossens, Marcel Vantilt, Jess Degruyter, Heleen Van Royen en nog vele anderen Ik ben een vlotte prater en kan sinds enkele jaren heel goed luisteren. Ik ben goed in interviewen, tenminste als ik daar de kans voor krijg. En kansen heb ik nog niet veel gehad, veel te weinig. Ik heb echt een mooie stem. Ik heb een jaar dictie gedaan, een jaar toneel. Er zijn al heel veel mensen die me gezegd hebben dat ik een radiostem heb en ik weet dat ik me op de radio ten volle zou kunnen uitleven. Voice over voor TV-programma's o

Ik merk van mezelf dat ik de laatste maanden als een missionaris op pad ben om andere ADHD'ers te ontdekken en die zelfs te diagnosticeren. Ik weet zeker dat dit ook weer een fase is in mijn groeiproces. Ik vind het zelfs edelmoedig van me want ik wil die mensen helpen maar dat is nu net het moeilijke met AD(H)D'ers: ze horen je wel maar het dringt niet tot hen door. Ze vangen flarden op van het geheel maar interpreteren vaak dingen verkeerd en maken een vervormde puzzel van de realiteit. Hetgeen zij essentieel achten en als hoofdzaak zien, is voor anderen slechts een bijzaak. Omdat zij concentratiestoornissen hebben, vangen zij niet alles op. Ze missen een deel van het geheel. Zie je als je aan iemand vraagt of hij weet wat ADHD is, dan antwoordt men meestal: "Nou ja, das hyperactief zijn, hé. Pff, hyperactief zijn, precies alsof dat dat zoveel voordelen heeft, ik ben mijn hyper gelukkig kwijt en het is inderdaad dat zo dat je een tomeloze energie kan hebben en als je die

Vanochtend kon ik mijn bed niet uit. ik wist dat ik mijn Rilatine moest pakken maar ik had geen zin om op te staan. Dat gebeurde me vroeger de hele tijd. Nu heb ik nog geen werk maar in het verleden zorgde deze non-actie er wel eens voor dat ik te laat kwam op het werk. Ik bleef maar ronddolen in mijn dromen, het was echt supervermoeiend, continu rotondes maken in je geest en het kwam steeds bij hetzelfde uit, ik zocht de achternaam van éne Wouter die bij Focus Knack werkt en een aantal jaren geleden de huisgenoot was van mijn ex-vriendje Darcy, de liefde die ik had voor ik met Alexander was. Ook een relatie die ik heb verpest door mijn ADHD-zijn. Zie je, Darcy was een ongelooflijk gedisciplineerd iemand en ik was in die tijd een wervelwind die veel stof achterliet maar weinig actie. Of misschien wel actie maar de verkeerde actie. Terwijl hij toch zeven jaar jonger was en ik de meest wijze had moeten zijn, was ik dat helemaal niet. We zijn twee jaar samen geweest en het heeft ons nog e