ADHD en werk

Gisteren had ik een sollicitatiegesprek bij de Gazet van Antwerpen, met de chef Metropool Paul Hendrickx. Hij reageerde nav de mail die ik in november had gestuurd en vroeg om een keer af te spreken in het kader van een mogelijke samenwerking. Op hetzelfde moment mailde één van mijn trouwe bloglezers, Erwin (ik citeer: een bibliotheekbediende met een hart) die mij er attent op maakte dat de GvA een journalist zocht voor de Zuiderkempen (Herentals) Ik nam de telefoon ter hand en belde de heer Hendrickx ivm zijn mail. Terloops liet ik vallen dat als het over de functie voor de Zuiderkempen zou gaan, dat ik dan niet in aanmerking kwam. Ten eerste ben ik absoluut niet thuis in Herentals, Westerlo en omstreken. Ten tweede heb ik helaas geen rijbewijs en auto. Misschien is dat maar beter zo, want in één van mijn ADHD-groups op Yahoo beweert een Nederlandse dame dat als je een ongeval veroorzaakt én Rilatine neemt, alles op jouw rekening komt. Klinkt heel straf en onrechtvaardig, dus deze informatie zal ik maar eens double checken (één van de eigenschappen van een goede journalist is dat hij zijn bronnen niet zomaar klakkeloos aanneemt)

Ik zou heel graag werken onder het bewind van meneer Hendrickx. Voornoemde wil mij wel een kans geven. Helaas bots ik steeds weer op het onzekere leven dat een journalist in het begin leidt: een volledig zelfstandigenstatuut ofwel in bijberoep. De eerste optie is voorlopig uitgesloten aangezien ik geen routine, snelheid en ervaring heb opgebouwd in een krantenredactie-omgeving. Bijberoep is alleen een oplossing als ik een hoofdberoep heb.

De stageplaats waar ik vervolgens naar hengelde, is al ingenomen. Dus, in tussentijd op zoek naar een andere stage dan maar. Ik mag niet hopen op één uitweg, ik zoek er meerdere maar efficiënte keuzes zijn van primordiaal belang en dat lukt, nu mijn hersengolven vloeiend verlopen.

Een vriendin van me (die zelf zeer ongelukkig is met haar job als verkoopster in een claustrofobisch aandoend winkeltje (4 meter op 4) oppert dat ik dan maar eender wat moet aanpakken. Een callcenter zei ze. Wablieft? Een callcenter? Met rillingen over mijn rug, denk ik terug aan december 2006. Een maand heb ik gewerkt op SNT, een telecommunicatiebedrijf dat meer doet denken aan een gevangenis. In een grote zaal zitten meer dan 250 mensen, elk in hun hokje, moeite te doen om mensen die amper cijfers kunnen spellen, te activeren bij Base. Een teamleader loopt heen en weer om te zien of zijn gevangenen wel goed presteren. Als je naar het toilet wil of pauze wil nemen (die elke dag is vastgesteld op een ander tijdstip) moet je codes gebruiken. Als je terugkomt, log je opnieuw in. De kans dat je afgeluisterd word, is groot evenals het feit dat men de prestaties op je scherm kan volgen. Een "call' moet binnen de zes minuten worden afgehandeld. Het zicht dat je hebt, is niet één of ander mooi landschap maar een klein hokje om toch enige intimiteit te garanderen. Al deze factoren maakten dat ik mij een rat in de val voelde. En omdat de helft van de bevolking die belt zich amper verstaanbaar maakt met cijfers, duurde een call niet zes minuten maar soms zestien minuten. Omdat ik goed wou presteren, werd ik op den duur echt gestresseerd van dat soort mensen. Dus werd ik soms wat onvriendelijker:
"Dit cijfer is niet juist, kan u soms Nederlands of Frans leren"
Dit is mij zuur opgebroken. Ik heb een aangename telefoonstem en ben echt wel klantvriendelijk maar een ex-Alacatrazomgeving zoals SNT, raad ik geen enkele ADHD'er aan. Elke dag meer dan honderd activaties, je zou voor minder doorslaan

Dus, neen, ik doe geen toegevingen meer. Ik zoek heel naarstig naar werk, dat wel maar dan wel alleen naar werk vanwaar ik zeker weet dat ik dat goed kan doen en waarin ik mij gelukkig voel. Gelukkig zijn, dat is toch het hoogste goed? Als je gelukkig bent, dan maak je andere mensen gelukkig. Dan kan je energie doorgeven. Dus volgende plan: ik solliciteer bij Creatief Schrijven, die zoeken momenteel een projectmedewerker. Gisteren pleegde ik al een telefoontje met Ann Leenders, die me nog kent van een verhalenwedstrijd, mijn monoloog en nu recent een gedicht.

Super, schrijfinitiatieven opsporen, creatief zijn en dingen kunnen organiseren, een vaardigheid die me erg aanspreekt en die ik de laatste jaren steeds meer eigen ben. En dan terug naar de GvA.

Het doet me goed te timmeren aan mijn leven. Ik wil mijn tijd niet langer verspillen met dingen die ik niet graag doe. "Dat is het leven, zegt mijn vriendin Sylvia, je moet nu eenmaal dingen tegen je goesting doen!" Zij echter kan niet begrijpen dat op een gegeven moment de spreekwoordelijke emmer overloopt. Bijvoorbeeld na een resem van 26 jobs, die ik niet allemaal tegen mijn zin heb gedaan. Helaas hadden die meestal één terugkerend kenmerk: het waren bijna allemaal eenzijdige jobs, die in het begin misschien een uitdaging vormden. Eens echter de werkwijze onder de knie was, veranderde ik van een enthousiaste werknemer in een slaperig hoopje ellende, dat toch weer steeds slachtoffer werd van mijn tot dan toe onbekende niet goed functionerende hersengolven. Zonder Rilatine zou ik nooit de geneugten kennen van het structuren van dingen. Zonder R zou ik nooit de roeping die ik voelde op mijn negentiende (journalistiek) opnieuw opgepikt hebben. Ooit zal ik misschien terug zonder dat wondermiddel moeten leven. Tegen die tijd zal ik al bioneurofeedback ondergaan hebben (helaas, een pakket van 20 sessies kost 1800 euro en om een goed resultaat te bereiken heeft men er 60 nodig, idee om er over te schrijven als journalist, ervaringsdeskundige en op die manier mezelf en andere mensen te helpen) en zal ik me bekeren tot een vitamine B-complex, ginseng en omega 3. Maar tegen dan, heb ik al een ander gedrag aangeleerd, dat wel de gewenste resultaten geeft! Ik geef het niet op, ik ben al zoveel gevallen en ik blijf opstaan. Maar niemand moet mij vertellen wat ik moet doen, ik loop niet meer in de val van vroeger. Ik volg mijn hart