Father figure

Lange tijd niet geschreven. Toch niet op internet, wel in mijn notabookjes en mijn rode Moleskine agenda. Ik had er geen zin in, de gebeurtenissen van afgelopen maanden hebben pas nu een plaats gekregen. Het meegemaakte moest rijpen in mijn hoofd. Dieperliggende oorzaak is dat ik mijn impulsiviteit uit het verleden mij zodanig veel schade berokkende, dat ik nu extra uit mijn ogen kijk wat ik hierin schrijf. Want niet iedereen staat open voor mijn ideeën of denkt dat het geen zin heeft of zit met zijn eigen theorieke. Eigenlijk zijn ADHD'ers best wel eigenzinnige mensen die soms in hun eigen wereldje zitten en daardoor niet horen wat je te vertellen hebt. Ze willen wel hoor, ze bedoelen het niet slecht maar ondertussen dromen ze hun eigen leventje in gedachten, ze horen je wel maar leggen een connectie met hun eigen interpretatie.



Ik besef dat ik in mijn strijd voor een beter leven voor elke AD(H)D'er redelijk alleen ben. Degenen die succesvol zijn, houden zich niet bezig met het helpen van de minder geslaagde, ook zij willen er niet noodzakelijk voor uitkomen dat ze het hebben. Want het wordt te negatief beschouwd. Een regisseur uit de Pallieter die ik al jaren tegen het lijf loop in het Antwerpse nachtleven, bekende dat hij me beter begreep nu hij wist wat mijn ziektebeeld was. En dat ik trots mocht zijn dat ik me had laten testen. Ziektebeeld, puh, ik had op dat moment al echt geen zin meer om veel uitleg te geven maar antwoordde toch wel met de volgende frase

Het is geen ziektebeeld, het is een gave


Maar het is ook zo dubbel want als de mensen in je omgeving het niet als een gave bekijken, verwelk je! Wij hebben nu eenmaal mensen nodig rond ons die ons blijven stimuleren en prikkelen en de verveling uit het bestaan verdrijven wanneer de wolken weer eens samenpakken boven een stralende zon. Op het moment dat je het niet verwacht barst een fijne regen los.

De regisseur J sprak over mijn moed. Wat is daar moedig aan om je te laten testen terwijl je al vanaf je zevende door hebt dat er iets mis is met je? Al heel mijn leven wijdde ik me aan het ontrafelen van mijn geest, die voor mij jaren onbegrijpelijk was. Hoe verwachtte ik dat anderen me begrepen als ik mezelf niet eens begreep. En hoe eigenden bijna wildvreemden zich het recht toe mij in een kader te stoppen en me een open boek te noemen, nadat ze ten prooi waren gevallen aan één van mijn ratelpartijen. Als ik goed gezind was, geen probleem, maar de dingen die ik uitkraamde ten tijde van mijn woeste buien, daarover ben ik soms beschaamd, dat ik mezelf niet onder controle had. Maar nu ben ik toch wel trots op de manier waarop ik overleefd heb. En dat moet ik gewoon gebruiken om verder te gaan in het leven, ondanks het feit dat ik de hele tijd gefnuikt werd langs alle kanten, door de omgeving die mij niet aanspoorde mijn dromen te volgen, integendeel ze de kop indrukte, mijn vader, ach...


Mijn vader, mijn vader, ik heb mijn best gedaan, we hadden acht jaar niet gesproken. Vorige maand belde ik hem, de week daarna zou hij in het ziekenhuis worden opgenomen voor een reeks onderzoeken die dan, volgens hem, zouden bewijzen dat hij een tumor had. Mijn arme vader, het bleek allemaal loos alarm te zijn. Hij is slechts een ingebeelde zieke, hunkerend naar aandacht die hij van zijn kinderen had kunnen krijgen, maar die aandacht, daar verlangde hij niet naar. Tot op het moment dat ik belde en we 48 minuten praatten. Daarvoor dank aan mijn kat Figaro en adoptiedochter Minnie Moe (ervoor Mieuw)


Het valt me te zwaar om in deze blog hierover te schrijven, dus ik hou dit verhaal voor mijn roman, maar het komt erop neer dat mijn vader mij in twee weken tijd, na twee keer gezien te hebben, mij opnieuw heeft afgewezen.

Ik heb genoeg van mannen, ik kan ze niet meer vertrouwen, behalve mijn mannelijke vrienden en homo's, maar zelfs die willen vroeg of laat met mij naar bed of worden verliefd, dus is er wel een vriendschap mogelijk tussen man en vrouw. En wordt niet altijd één van beiden verliefd?