Praatgroep Wilrijk
De praatgroep in Wilrijk heeft me lichtelijk gedeprimeerd. Eigenlijk zo erg dat ik me monddood voelde, de mond gesnoerd vooraleer ik maar iets kon zeggen. Toen ik zei dat ik een blog schreef en mijn Moleskine ter hand nam, trokken een paar mensen al de volgende conclusie: ze waren bang dat ik hun naam en hun beroep wou vernoemen in mijn tekst, ze waren bang om hun job te verliezen. Ze willen er niet voor uit komen. Alle begrip heb ik voor deze visie, voor degenen die een job hebben. Maar verder is het gewoon zielig dat de mentaliteit in België zodanig is, dat je je moet verstoppen in de massa en niet mag tonen wie je bent!
De eerste stap in het groeien is de aanvaarding van je ADHD-ik. Hoe kan je dat ooit aanvaarden als je verstoppertje moet blijven spelen? Goed, ik ben bereid af en toe mijn mond te houden bij sollicitaties maar het is toch erg, dat je dan een tewerkstellingsnummer krijgt en dat de werkgever nog niets eens kan genieten van het fiscale voordeel? Een dringende mentaliteitsverandering is er nodig, een grote sensibiliseringscampagne onder middel van een reclamecampagne waarvoor ik al schitterende slogans in mijn brein heb.
Weg van dat hokje van die handicap omdat men te lui is om een nieuwe term uit te vinden. Waarom niet, mensen met een speciale gave?
Ik moet eerlijk bekennen, ik ben van die praatgroep gekomen en de volgende dag, lap, ik had het zitten, ik geraakte niet uit mijn bed, ik voelde me niet goed, mijn medicatie werkte niet naar behoren. Er was daar een vrouw van 50, haar man had het ook, haar kinderen ook, ze zat er helemaal onderdoor.
Ik wou iedereen mijn blog geven, maar we mochten niet praten in het lokaaltje als er al twee mensen aan het praten waren omdat het zo een gehorige ruimte was. Echt wel slim van Zit Stil om ons dan in zo'n zaaltje te plaatsen. Dus werden we door onze begeleidster geregeld op onze plaats gezet alsof we kinderen waren, want natuurlijk ontlokken bepaalde uitlatingen heftige reacties, het is nu eenmaal iets wat dicht bij ons ligt.
Ik probeerde dan zo stil mogelijk mensen op de hoogte te brengen van het feit dat ze hun e-mailadres in mijn agenda konden zetten en dat ik dan mijn blog kon sturen. Wat dan weer voor misverstanden zorgde, de vrouw van 50 was heftig verontwaardigd en wou absoluut geen adres geven, integendeel ze wou er zo weinig mogelijk mee te maken hebben. Ik wou haar alleen maar helpen! Ik ging niets over haar schrijven, maar door zo te doen, vond ik toch dat ik er iets van moest zeggen en wie weet nu over wie ik het heb, behalve de mensen die daar aanwezig waren?
De eerste stap in het groeien is de aanvaarding van je ADHD-ik. Hoe kan je dat ooit aanvaarden als je verstoppertje moet blijven spelen? Goed, ik ben bereid af en toe mijn mond te houden bij sollicitaties maar het is toch erg, dat je dan een tewerkstellingsnummer krijgt en dat de werkgever nog niets eens kan genieten van het fiscale voordeel? Een dringende mentaliteitsverandering is er nodig, een grote sensibiliseringscampagne onder middel van een reclamecampagne waarvoor ik al schitterende slogans in mijn brein heb.
Weg van dat hokje van die handicap omdat men te lui is om een nieuwe term uit te vinden. Waarom niet, mensen met een speciale gave?
Ik moet eerlijk bekennen, ik ben van die praatgroep gekomen en de volgende dag, lap, ik had het zitten, ik geraakte niet uit mijn bed, ik voelde me niet goed, mijn medicatie werkte niet naar behoren. Er was daar een vrouw van 50, haar man had het ook, haar kinderen ook, ze zat er helemaal onderdoor.
Ik wou iedereen mijn blog geven, maar we mochten niet praten in het lokaaltje als er al twee mensen aan het praten waren omdat het zo een gehorige ruimte was. Echt wel slim van Zit Stil om ons dan in zo'n zaaltje te plaatsen. Dus werden we door onze begeleidster geregeld op onze plaats gezet alsof we kinderen waren, want natuurlijk ontlokken bepaalde uitlatingen heftige reacties, het is nu eenmaal iets wat dicht bij ons ligt.
Ik probeerde dan zo stil mogelijk mensen op de hoogte te brengen van het feit dat ze hun e-mailadres in mijn agenda konden zetten en dat ik dan mijn blog kon sturen. Wat dan weer voor misverstanden zorgde, de vrouw van 50 was heftig verontwaardigd en wou absoluut geen adres geven, integendeel ze wou er zo weinig mogelijk mee te maken hebben. Ik wou haar alleen maar helpen! Ik ging niets over haar schrijven, maar door zo te doen, vond ik toch dat ik er iets van moest zeggen en wie weet nu over wie ik het heb, behalve de mensen die daar aanwezig waren?
Reacties