ADHD en werk- de presentatie
Naar verluidt krijgen we een verslagje van de hele avond, maar de schrijfster in mij kon het niet laten om in haar gloednieuwe Moleskine agenda al wat punten te noteren. En gehyperfocust dat ik was. Toch kon ik het niet laten mijn omgeving te scannen, al heb ik dat in dit geval bewust gedaan. Ook al is het een kenmerk, als je dat bewust gebruikt, kan het echt een voordeel zijn. Ongeveer dertien man waren aanwezig, drie vrouwen (waaronder ik) en tien mannen. De spreekster is een vrouw en Ann, die achter de boekentafel zit ook dus (de naam doet het al vermoeden) en nog een dame wiens naam ik niet weet.
De inleiding gebeurt door Fred, een kwieke 64-jarige man die zelf ADHD heeft, nooit TV kijkt en tot in de nacht zit te schrijven. Die nachtraverij heb ik gisteren opgepikt want ik was tot 2 u wakker. Niet om hierover te schrijven, neen ik had ongelooflijke honger (ik at risotto en pannenkoeken, tot mijn schaamte in omgekeerde volgorde maar niet gemengd:)). Dan Dr Phillen, want ik ben verslaafd aan die charismatische Amerikaanse figuur, die altijd komt aandraven met gedegen oplossingen en dan My Mind and Body, omdat ik hoop spoedig Ann Ceurvels te kunnen interviewen, die ik overigens woensdag beter heb leren kennen op de persconferentie van Bart Van Loo, auteur en spreker, die het boek "Als in kok in Frankrijk" uitbracht.
Maar goed, laat ons tot de essentie komen! "Niet weer een ontslagbrief" was de treffende ijsbreker van Fred: "het had evengoed de titel kunnen zijn van deze voordracht". Ik knik al instemmend. (Enthousiasme)
Vervolgens gaf hij het woord aan Gil Borms, die ons al onmiddellijk met een statistiek rond de oren sloeg, het resultaat van een onderzoek bij 54 volwassenen met ADHD tussen 18 jaar en 56 jaar. Ik viel in ieder geval al compleet buiten die statistieken want men had het over een maximum van 9 jobs. Negen jobs? Ik zou een gat in de lucht springen. Ik durf niet meer tellen, ik scandeer gewoon het cijfer 26. Geen wonder dat ik niet meer wil solliciteren voor iets dat mij niet aanstaat. Wees maar al te zeker dat ik een goed zicht heb op mijn kunnen en mijn beperkingen.
39 % werd ontslagen wegens disfunctie of conflicten (ruzie met de baas)
Bijna de helft werkt onder hun niveau, 10 % boven hun niveau (daar wil ik zijn :)) De redenen van ontslag zijn velerlei. Wij onderpresteren in ons werk, we komen te laat. (te laat komen was VROEGER mijn grootste valkuil) Volgens mij kan je ook onderpresteren als je werk verricht dat beneden je intellectuele mogelijkheden ligt. Dat is MIJ voortdurend overkomen. Omwille van mijn toenmalig laag zelfbeeld, beperkte mogelijkheden (geen rijbewijs, geen geld om te investeren) en negatieve omgevingsfactoren tijdens het opgroeien (mijn saboterende vader en steeds de kritiek dat ik nergens voor deugde) ben ik die weg opgegaan. Nu kan ik zeggen dat mijn zelfbeeld min of meer opgekrikt is. Alleen kan dat zo makkelijk aan het wankelen gebracht worden, want wat Monique zegt, is waar: "wij zijn kwetsbaar en zijn al zo vaak afgewezen".
Daarom vermijd ik bepaalde situaties. Ik ga alleen nog voor jobs die ik echt wil doen en dat is in mijn geval: deeltijds receptie of administratie (kan ik aan) en freelancen in de journalistiek (mijn allergrootste droom) met dan als hobby's zingen en pianospelen (voorlopig ook het budget niet voor maar ik zal het nog doen!). Zingen is volgens Monique een goede manier om je gedachten te verzetten, een truc die je toepast als er teveel in je hoofd zit. Meteen een antwoord op de vraag die de jongste van de hoop, Thomas stelde: Hoe ga ik om met dit alles? Thomas neemt namelijk elke dag de fiets van Lier naar Sint-Katelijne-Waver (waar hij naar school gaat, ik vermoed de Nayer, industrieel ingeneer) en tegen dat hij daar aan komt, is er zoveel in zijn hoofd gepasseerd dat hij volledig gestresseerd arriveert. Ik dacht er even over na en was eigenlijk een beetje trots op mezelf, want dat zingen, dat doe ik al lang, alsof het een natuurlijk gewoonte is die me helpt zonder dat ik ervan bewust ben. En ja, het helpt!
Fred raadt aan om mindfullnestraining te volgen, een manier om te ontspannen. (Niet goedkoop!) Je moet op je ademhaling letten. Ik opper dat yoga dan een wel een goede vorm is voor ons. "Klopt" zegt Fred. "En wat vooral belangrijk is, leef in het NU"
Gil heeft het ook over steeds van baan of van functie wisselen en geeft het volgende voorbeeld:
Iemand kan 25 jaar op een afdeling werken maar elke twee jaar van afdeling wisselen. Op die manier kan je het hele bedrijf leren kennen zonder verveeld te geraken.
Verder vertelt ze dingen die ik allemaal al weet, vandaar dat ik nu besluit om het integrale verslag gewoon op mijn blog te plaatsen (na aanvraag tot toestemming of course)
Toch nog enkele dingen die ik niet wist: mensen die te druk zijn en te beweeglijk hebben het moeilijk in een grote groep. Enfin, het klopt maar ik had er nog nooit over nagedacht. Zoals bij vergaderingen, waar verschillende mensen door elkaar praten, ja daar heb ik het extreem moeilijk mee (zonder Rilatine) Dan moet ik me zo hard concentreren en als het dan warm is en ik krijg niet regelmatig de kans om mijn blabla te doen, dan val ik in slaap...Erg hé, in slaap vallen op een vergadering. Ik weet het, ik deed indertijd bij het HV in 2001 alle moeite van de wereld om me wakker te houden en begon dan maar wat te tekenen, maar niets hielp, dertig seconden, die mijn ontslag bepaalden, was ik van de wereld. Het was dan ook een vreselijk saaie vergadering met dingen die tot in den treure werden herhaald. Zoek ik nu een excuus, truus?
Maar wat nu met werk? Men stelde de vraag wie tijdens sollicitaties eerlijk toegaf dat hij ADHD had. Daarop antwoordde ik heel snel en gevat, dat ik niet anders kon, want zoniet gooide men toch sowieso mijn lange cv in de prullenmand.
Fred raadt aan om het toch te verzwijgen. Kan ik dan op zijn minst zeggen dat er een discrepantie is met de werkelijkheid? In het NU trekt minister Vandenbroucke 24 miljoen euro uit voor mensen met een handicap, waartoe wij behoren. Ik bezit namelijk een nummer bij het Vlaams Agentschap voor personen met een handicap en wie mij in dienst neemt, krijgt 30 % procent korting op mij (voel het cynische in mij) en ik ben dan nog een vrouw hé, dus eigenlijk 40 %! Ik vind het erg dat wij onze identiteit moeten verloochenen, maar wat ik ook een regelrechte belediging vind, is dat wij in het hokje worden gestoken van de gehandicapten. Ik heb niets tegen gehandicapten, integendeel, ik draag hen een warm hart toe, maar deze stigmatisering is toch wel een beetje té. De enige manier waarop wij gehandicapt zijn is dat we niet alle jobs kunnen doen maar moeten doen wat we graag doen en dan zijn we BETER dan iemand anders. It is a gift, not a disability!
Er moet dringend een sensibileringscampagne in de media komen die dat negatieve errond opheft. (en daar wil ik aan meewerken, want ik ben een copywriter van opleiding (studie: reclame en marketing) I have splendid ideas maar ik geef die hier niet weg. Schitterende slogans rijzen regelmatig in mijn creatieve hoofdje op. Er moeten cursussen komen voor werknemers die werken met mensen met ADHD, wij moeten niet ALLEEN moeite doen, de hele maatschappij moet op de kar springen
Ik zal me echter voorlopig aanpassen en de raad volgen van Fred: ik zal niet meer spreken over mijn ADHD maar over mijn positieve kwaliteiten die ik hier nu even trotst opsom, kwestie van voorbereiding:
Ik ben enthousiast, creatief, ik schrijf zonder fouten, ik spreek vier talen, ik kan heel snel typen, ik heb een aangename telefoonstem, ik functioneer goed in crisissituaties waarbij iedereen zijn kop in het zand steekt, ik heb een mooie stem in het algemeen, ik ga graag met mensen om en ben daar goed in, ik heb een warm hart en ben een betrouwbaar eerlijk iemand. Ik ben flexibel wanneer men mij op een rechtvaardige manier behandelt, zonder te autoritair te zijn
Daar ging het ook om, hoe omgaan met gezag. Chris vertelde dat hij het daar heel moeilijk mee had. Hij had een mail gekregen waarin zonder overleg heel zijn werkschema overhoop werd gegooid. Opstandigheid alom
Michel zei dat hij het ook moeilijk had met gezag, tenzij dat gezag van iemand kwam waar hij iets van kon leren. Wanneer hij echter het gevoel had, dat die persoon een rol speelde en die rol niet waardig was, kwam ook hij in opstand.
Frank had een manier gevonden om met mensen om te gaan. In plaats van te stressen in de files en prikkelbaar te zijn als hij op het werk kwam, bleef hij eerst wat thuis werken. Zo hoefde hij niemands neus af te bijten en was hij aangenamer om mee om te gaan.
Verder is delegeren ook de boodschap: iets wat je niet kan, geef je gewoon aan iemand door. Vandaar dat het toch wel handig is om in een leidinggevende positie te zitten of zelfstandige te zijn en een juist netwerk op te bouwen van mensen die je kunnen helpen in het verwezenlijken van je doel.
Wat te doen met de chaos, was nog een vraag, waar Monique zeer beeldend op antwoordde met een tip die ze kreeg van een vriendin:
"Chaos is als een grote salami. Ik begin met het eerste schijfje en dan is mijn chaos al verminderd."
Andrea repliceerde daarop dat ze dan teveel tijd spendeerde met het nadenken hoe die salami dan wel verdeeld moest worden en dat ze maar niet kon besluiten hoe eraan te beginnen. Gewoon doen, Andrea, cut that slice!!!
Ik zou hier nog uren kunnen doorgaan en straks komt er ook een nawoordje. Voorlopig besluit ik echter mijn verhaal met een opmerking van Michel, die ook al eens door mijn hoofd speelde en die helemaal waar was
"Ik dacht dat het hier een gekrakeel ging zijn van jewelste. Dat iedereen door mekaar zou praten en niet naar mekaar luisteren. Deze sessie heeft het tegendeel bewezen, iedereen heeft zijn zegje kunnen doen en iedereen wachtte zijn beurt af.
Waarop ik begon te klappen en iedereen meedeed, want zeg nu zelf, dit was toch een gepast moment?
De avond eindigde met nog wat gezellig nagekeuvel. De bardame vond me grappig, ze dacht dat ik mijn vuile was bijhad (in het begin, dan dacht ze dat de was nat was en toen ik zei dat hij droog was, vond ze mij een grappige madame. Nou, ik ga toch geen vuile was hier meenemen zekers? :)
Verder een grote dank aan Luc, sympathieke man, die zelfstandige is in het renoveren van gebouwen en die dan tegen immense prijzen verkopen (grapje, Luc!) die zo lief was om mij thuis af te zetten. Luc, het was een leuke babbel en wij zien elkaar maandag 21 april in Wilrijk, voor de volgende praatavond. Iedereen is trouwens welkom!! We zijn allemaal lotgenoten en allemaal verschillend, dus ik scheer hier zeker niemand over één kam
De inleiding gebeurt door Fred, een kwieke 64-jarige man die zelf ADHD heeft, nooit TV kijkt en tot in de nacht zit te schrijven. Die nachtraverij heb ik gisteren opgepikt want ik was tot 2 u wakker. Niet om hierover te schrijven, neen ik had ongelooflijke honger (ik at risotto en pannenkoeken, tot mijn schaamte in omgekeerde volgorde maar niet gemengd:)). Dan Dr Phillen, want ik ben verslaafd aan die charismatische Amerikaanse figuur, die altijd komt aandraven met gedegen oplossingen en dan My Mind and Body, omdat ik hoop spoedig Ann Ceurvels te kunnen interviewen, die ik overigens woensdag beter heb leren kennen op de persconferentie van Bart Van Loo, auteur en spreker, die het boek "Als in kok in Frankrijk" uitbracht.
Maar goed, laat ons tot de essentie komen! "Niet weer een ontslagbrief" was de treffende ijsbreker van Fred: "het had evengoed de titel kunnen zijn van deze voordracht". Ik knik al instemmend. (Enthousiasme)
Vervolgens gaf hij het woord aan Gil Borms, die ons al onmiddellijk met een statistiek rond de oren sloeg, het resultaat van een onderzoek bij 54 volwassenen met ADHD tussen 18 jaar en 56 jaar. Ik viel in ieder geval al compleet buiten die statistieken want men had het over een maximum van 9 jobs. Negen jobs? Ik zou een gat in de lucht springen. Ik durf niet meer tellen, ik scandeer gewoon het cijfer 26. Geen wonder dat ik niet meer wil solliciteren voor iets dat mij niet aanstaat. Wees maar al te zeker dat ik een goed zicht heb op mijn kunnen en mijn beperkingen.
39 % werd ontslagen wegens disfunctie of conflicten (ruzie met de baas)
Bijna de helft werkt onder hun niveau, 10 % boven hun niveau (daar wil ik zijn :)) De redenen van ontslag zijn velerlei. Wij onderpresteren in ons werk, we komen te laat. (te laat komen was VROEGER mijn grootste valkuil) Volgens mij kan je ook onderpresteren als je werk verricht dat beneden je intellectuele mogelijkheden ligt. Dat is MIJ voortdurend overkomen. Omwille van mijn toenmalig laag zelfbeeld, beperkte mogelijkheden (geen rijbewijs, geen geld om te investeren) en negatieve omgevingsfactoren tijdens het opgroeien (mijn saboterende vader en steeds de kritiek dat ik nergens voor deugde) ben ik die weg opgegaan. Nu kan ik zeggen dat mijn zelfbeeld min of meer opgekrikt is. Alleen kan dat zo makkelijk aan het wankelen gebracht worden, want wat Monique zegt, is waar: "wij zijn kwetsbaar en zijn al zo vaak afgewezen".
Daarom vermijd ik bepaalde situaties. Ik ga alleen nog voor jobs die ik echt wil doen en dat is in mijn geval: deeltijds receptie of administratie (kan ik aan) en freelancen in de journalistiek (mijn allergrootste droom) met dan als hobby's zingen en pianospelen (voorlopig ook het budget niet voor maar ik zal het nog doen!). Zingen is volgens Monique een goede manier om je gedachten te verzetten, een truc die je toepast als er teveel in je hoofd zit. Meteen een antwoord op de vraag die de jongste van de hoop, Thomas stelde: Hoe ga ik om met dit alles? Thomas neemt namelijk elke dag de fiets van Lier naar Sint-Katelijne-Waver (waar hij naar school gaat, ik vermoed de Nayer, industrieel ingeneer) en tegen dat hij daar aan komt, is er zoveel in zijn hoofd gepasseerd dat hij volledig gestresseerd arriveert. Ik dacht er even over na en was eigenlijk een beetje trots op mezelf, want dat zingen, dat doe ik al lang, alsof het een natuurlijk gewoonte is die me helpt zonder dat ik ervan bewust ben. En ja, het helpt!
Fred raadt aan om mindfullnestraining te volgen, een manier om te ontspannen. (Niet goedkoop!) Je moet op je ademhaling letten. Ik opper dat yoga dan een wel een goede vorm is voor ons. "Klopt" zegt Fred. "En wat vooral belangrijk is, leef in het NU"
Gil heeft het ook over steeds van baan of van functie wisselen en geeft het volgende voorbeeld:
Iemand kan 25 jaar op een afdeling werken maar elke twee jaar van afdeling wisselen. Op die manier kan je het hele bedrijf leren kennen zonder verveeld te geraken.
Verder vertelt ze dingen die ik allemaal al weet, vandaar dat ik nu besluit om het integrale verslag gewoon op mijn blog te plaatsen (na aanvraag tot toestemming of course)
Toch nog enkele dingen die ik niet wist: mensen die te druk zijn en te beweeglijk hebben het moeilijk in een grote groep. Enfin, het klopt maar ik had er nog nooit over nagedacht. Zoals bij vergaderingen, waar verschillende mensen door elkaar praten, ja daar heb ik het extreem moeilijk mee (zonder Rilatine) Dan moet ik me zo hard concentreren en als het dan warm is en ik krijg niet regelmatig de kans om mijn blabla te doen, dan val ik in slaap...Erg hé, in slaap vallen op een vergadering. Ik weet het, ik deed indertijd bij het HV in 2001 alle moeite van de wereld om me wakker te houden en begon dan maar wat te tekenen, maar niets hielp, dertig seconden, die mijn ontslag bepaalden, was ik van de wereld. Het was dan ook een vreselijk saaie vergadering met dingen die tot in den treure werden herhaald. Zoek ik nu een excuus, truus?
Maar wat nu met werk? Men stelde de vraag wie tijdens sollicitaties eerlijk toegaf dat hij ADHD had. Daarop antwoordde ik heel snel en gevat, dat ik niet anders kon, want zoniet gooide men toch sowieso mijn lange cv in de prullenmand.
Fred raadt aan om het toch te verzwijgen. Kan ik dan op zijn minst zeggen dat er een discrepantie is met de werkelijkheid? In het NU trekt minister Vandenbroucke 24 miljoen euro uit voor mensen met een handicap, waartoe wij behoren. Ik bezit namelijk een nummer bij het Vlaams Agentschap voor personen met een handicap en wie mij in dienst neemt, krijgt 30 % procent korting op mij (voel het cynische in mij) en ik ben dan nog een vrouw hé, dus eigenlijk 40 %! Ik vind het erg dat wij onze identiteit moeten verloochenen, maar wat ik ook een regelrechte belediging vind, is dat wij in het hokje worden gestoken van de gehandicapten. Ik heb niets tegen gehandicapten, integendeel, ik draag hen een warm hart toe, maar deze stigmatisering is toch wel een beetje té. De enige manier waarop wij gehandicapt zijn is dat we niet alle jobs kunnen doen maar moeten doen wat we graag doen en dan zijn we BETER dan iemand anders. It is a gift, not a disability!
Er moet dringend een sensibileringscampagne in de media komen die dat negatieve errond opheft. (en daar wil ik aan meewerken, want ik ben een copywriter van opleiding (studie: reclame en marketing) I have splendid ideas maar ik geef die hier niet weg. Schitterende slogans rijzen regelmatig in mijn creatieve hoofdje op. Er moeten cursussen komen voor werknemers die werken met mensen met ADHD, wij moeten niet ALLEEN moeite doen, de hele maatschappij moet op de kar springen
Ik zal me echter voorlopig aanpassen en de raad volgen van Fred: ik zal niet meer spreken over mijn ADHD maar over mijn positieve kwaliteiten die ik hier nu even trotst opsom, kwestie van voorbereiding:
Ik ben enthousiast, creatief, ik schrijf zonder fouten, ik spreek vier talen, ik kan heel snel typen, ik heb een aangename telefoonstem, ik functioneer goed in crisissituaties waarbij iedereen zijn kop in het zand steekt, ik heb een mooie stem in het algemeen, ik ga graag met mensen om en ben daar goed in, ik heb een warm hart en ben een betrouwbaar eerlijk iemand. Ik ben flexibel wanneer men mij op een rechtvaardige manier behandelt, zonder te autoritair te zijn
Daar ging het ook om, hoe omgaan met gezag. Chris vertelde dat hij het daar heel moeilijk mee had. Hij had een mail gekregen waarin zonder overleg heel zijn werkschema overhoop werd gegooid. Opstandigheid alom
Michel zei dat hij het ook moeilijk had met gezag, tenzij dat gezag van iemand kwam waar hij iets van kon leren. Wanneer hij echter het gevoel had, dat die persoon een rol speelde en die rol niet waardig was, kwam ook hij in opstand.
Frank had een manier gevonden om met mensen om te gaan. In plaats van te stressen in de files en prikkelbaar te zijn als hij op het werk kwam, bleef hij eerst wat thuis werken. Zo hoefde hij niemands neus af te bijten en was hij aangenamer om mee om te gaan.
Verder is delegeren ook de boodschap: iets wat je niet kan, geef je gewoon aan iemand door. Vandaar dat het toch wel handig is om in een leidinggevende positie te zitten of zelfstandige te zijn en een juist netwerk op te bouwen van mensen die je kunnen helpen in het verwezenlijken van je doel.
Wat te doen met de chaos, was nog een vraag, waar Monique zeer beeldend op antwoordde met een tip die ze kreeg van een vriendin:
"Chaos is als een grote salami. Ik begin met het eerste schijfje en dan is mijn chaos al verminderd."
Andrea repliceerde daarop dat ze dan teveel tijd spendeerde met het nadenken hoe die salami dan wel verdeeld moest worden en dat ze maar niet kon besluiten hoe eraan te beginnen. Gewoon doen, Andrea, cut that slice!!!
Ik zou hier nog uren kunnen doorgaan en straks komt er ook een nawoordje. Voorlopig besluit ik echter mijn verhaal met een opmerking van Michel, die ook al eens door mijn hoofd speelde en die helemaal waar was
"Ik dacht dat het hier een gekrakeel ging zijn van jewelste. Dat iedereen door mekaar zou praten en niet naar mekaar luisteren. Deze sessie heeft het tegendeel bewezen, iedereen heeft zijn zegje kunnen doen en iedereen wachtte zijn beurt af.
Waarop ik begon te klappen en iedereen meedeed, want zeg nu zelf, dit was toch een gepast moment?
De avond eindigde met nog wat gezellig nagekeuvel. De bardame vond me grappig, ze dacht dat ik mijn vuile was bijhad (in het begin, dan dacht ze dat de was nat was en toen ik zei dat hij droog was, vond ze mij een grappige madame. Nou, ik ga toch geen vuile was hier meenemen zekers? :)
Verder een grote dank aan Luc, sympathieke man, die zelfstandige is in het renoveren van gebouwen en die dan tegen immense prijzen verkopen (grapje, Luc!) die zo lief was om mij thuis af te zetten. Luc, het was een leuke babbel en wij zien elkaar maandag 21 april in Wilrijk, voor de volgende praatavond. Iedereen is trouwens welkom!! We zijn allemaal lotgenoten en allemaal verschillend, dus ik scheer hier zeker niemand over één kam
Reacties
Mijn kennis van ADHD is er in ieder geval op vooruitgegaan, wist ook niet dat er zoveel mensen onder gebukt gaan. Sommige dingen zijn wel zéér herkenbaar ook al heb ik dan geen ADHD. In ieder geval wens ik je veel geluk met je schrijverscarriere en hoop ik vlug eens een stuk van je te mogen lezen in m'n favoriete weekblad
Knack!
Groetjes,
Els
stel u voor mevrouw A heeft veel inzet en dezelfde crudentials als mevrouw B die ineens over haar problemen begint te spreken, eigenlijk kan ze er niet over zwijgen en is ze zelf "enthousiast" over haar problemen
Mevrouw A krijgt de voorkeur
eigenlijk moet je zeggen wat ze WILLEN horen ;)en NIET zeggen wat ze NIET willen horen