Hersenspinsels
Vanochtend kon ik mijn bed niet uit. ik wist dat ik mijn Rilatine moest pakken maar ik had geen zin om op te staan. Dat gebeurde me vroeger de hele tijd. Nu heb ik nog geen werk maar in het verleden zorgde deze non-actie er wel eens voor dat ik te laat kwam op het werk.
Ik bleef maar ronddolen in mijn dromen, het was echt supervermoeiend, continu rotondes maken in je geest en het kwam steeds bij hetzelfde uit, ik zocht de achternaam van éne Wouter die bij Focus Knack werkt en een aantal jaren geleden de huisgenoot was van mijn ex-vriendje Darcy, de liefde die ik had voor ik met Alexander was. Ook een relatie die ik heb verpest door mijn ADHD-zijn. Zie je, Darcy was een ongelooflijk gedisciplineerd iemand en ik was in die tijd een wervelwind die veel stof achterliet maar weinig actie. Of misschien wel actie maar de verkeerde actie. Terwijl hij toch zeven jaar jonger was en ik de meest wijze had moeten zijn, was ik dat helemaal niet. We zijn twee jaar samen geweest en het heeft ons nog eens twee jaar gekost om van elkaar af te geraken. Het jammere is dat we geen vrienden zijn, ik denk dat hij te zeer haat hoe onvolmaakt ik was in die tijd.
Ook nu voel ik me nog steeds onwennig in mijn nieuwe ik. Ik heb echt gedragstherapie nodig maar waar is een goede therapeut te vinden? En waar haal ik het geld? Ik heb zelfs amper geld om mijn medicamenten te betalen. Zou ik een brief schrijven naar Kim Clijsters en vragen om haar hulp? Maar dat kind is hoogzwanger, die zal nu wel geen tijd hebben...
Maar goed, het ging dus over die hersenspinsels in mijn gedachten. Hoe heb ik daar vroeger toch mee kunnen leven, dag in dag uit? Ik heb nu twee uur te laat mijn Rilatine genomen en ik voel me nog onwennig. Ik heb weer moeite om te focussen. Ik denk aan teveel dingen tegelijk. Ik moet werk vinden maar die sollicitatie die ik vrijdag heb gedaan, heeft me zeer ontmoedigd. Ik zou een database moeten invullen met alle info die men kan vinden over adverteren in het Vlaamse medialandschap. Eén uur heen, eén uur terug en dat voor een job die ik naar eigen denken niet aankan.Zelfs niet voor twee maanden, het is erg om te bekennen maar als je mijn CV ziet met 26 jobs dan zou je het misschien begrijpen dat ik die historie van afwijzing niet meer verder kan zetten, de moed zinkt me in de schoenen bij de gedachte
Ik voel me net een jongvolwassene die komt kijken in de wereld en wel weet wat hij wil, maar het zo zwaar vindt om ervoor te gaan, ik heb hier wel even een schuldenlast van 5000 euro en ik voel me alleen. Ik heb liefde nodig en ik kan ze wel krijgen maar ik durf het niet aan. Ik denk aan de vrienden die afstand genomen hebben omdat ze op een gegeven moment vonden dat ik in cirkeltjes aan het ronddraaien was, maar ik ben nu eindelijk uit die cirkel en wil "rechtendeur" zoals mijn Alexander dat zei, maar ik heb echt die gedragstherapie nodig. Dat niet alleen, ik wil met mijn vrienden op een andere manier leren omgaan, ik zie nu in dat de raad die zij mij ooit gaven, goed bedoeld en juist was maar ik wou het niet inzien.
Maar goed die hersenspinsels in mijn hoofd met die Wouter...Misschien moet ik Wouter maar eens een e-mail sturen maar ik vrees dat hij me ook maar niets vond en denkt dat ik geen talent heb. Ik moet leren om risico's te nemen en kansen te creeëren maar voel ik me sterk genoeg om dit aan te kunnen? Ik ben nog steeds Alice in Wonderland, ik kijk nog te verwonderd naar hoe de wereld in mekaar zit en moet nu dubbel zo snel als iemand anders die indrukken verwerken en vertalen naar de werkelijkheid zoals ze is en niet zoals ik die altijd zag.
Ik bleef maar ronddolen in mijn dromen, het was echt supervermoeiend, continu rotondes maken in je geest en het kwam steeds bij hetzelfde uit, ik zocht de achternaam van éne Wouter die bij Focus Knack werkt en een aantal jaren geleden de huisgenoot was van mijn ex-vriendje Darcy, de liefde die ik had voor ik met Alexander was. Ook een relatie die ik heb verpest door mijn ADHD-zijn. Zie je, Darcy was een ongelooflijk gedisciplineerd iemand en ik was in die tijd een wervelwind die veel stof achterliet maar weinig actie. Of misschien wel actie maar de verkeerde actie. Terwijl hij toch zeven jaar jonger was en ik de meest wijze had moeten zijn, was ik dat helemaal niet. We zijn twee jaar samen geweest en het heeft ons nog eens twee jaar gekost om van elkaar af te geraken. Het jammere is dat we geen vrienden zijn, ik denk dat hij te zeer haat hoe onvolmaakt ik was in die tijd.
Ook nu voel ik me nog steeds onwennig in mijn nieuwe ik. Ik heb echt gedragstherapie nodig maar waar is een goede therapeut te vinden? En waar haal ik het geld? Ik heb zelfs amper geld om mijn medicamenten te betalen. Zou ik een brief schrijven naar Kim Clijsters en vragen om haar hulp? Maar dat kind is hoogzwanger, die zal nu wel geen tijd hebben...
Maar goed, het ging dus over die hersenspinsels in mijn gedachten. Hoe heb ik daar vroeger toch mee kunnen leven, dag in dag uit? Ik heb nu twee uur te laat mijn Rilatine genomen en ik voel me nog onwennig. Ik heb weer moeite om te focussen. Ik denk aan teveel dingen tegelijk. Ik moet werk vinden maar die sollicitatie die ik vrijdag heb gedaan, heeft me zeer ontmoedigd. Ik zou een database moeten invullen met alle info die men kan vinden over adverteren in het Vlaamse medialandschap. Eén uur heen, eén uur terug en dat voor een job die ik naar eigen denken niet aankan.Zelfs niet voor twee maanden, het is erg om te bekennen maar als je mijn CV ziet met 26 jobs dan zou je het misschien begrijpen dat ik die historie van afwijzing niet meer verder kan zetten, de moed zinkt me in de schoenen bij de gedachte
Ik voel me net een jongvolwassene die komt kijken in de wereld en wel weet wat hij wil, maar het zo zwaar vindt om ervoor te gaan, ik heb hier wel even een schuldenlast van 5000 euro en ik voel me alleen. Ik heb liefde nodig en ik kan ze wel krijgen maar ik durf het niet aan. Ik denk aan de vrienden die afstand genomen hebben omdat ze op een gegeven moment vonden dat ik in cirkeltjes aan het ronddraaien was, maar ik ben nu eindelijk uit die cirkel en wil "rechtendeur" zoals mijn Alexander dat zei, maar ik heb echt die gedragstherapie nodig. Dat niet alleen, ik wil met mijn vrienden op een andere manier leren omgaan, ik zie nu in dat de raad die zij mij ooit gaven, goed bedoeld en juist was maar ik wou het niet inzien.
Maar goed die hersenspinsels in mijn hoofd met die Wouter...Misschien moet ik Wouter maar eens een e-mail sturen maar ik vrees dat hij me ook maar niets vond en denkt dat ik geen talent heb. Ik moet leren om risico's te nemen en kansen te creeëren maar voel ik me sterk genoeg om dit aan te kunnen? Ik ben nog steeds Alice in Wonderland, ik kijk nog te verwonderd naar hoe de wereld in mekaar zit en moet nu dubbel zo snel als iemand anders die indrukken verwerken en vertalen naar de werkelijkheid zoals ze is en niet zoals ik die altijd zag.
Reacties