Wat ik dus verschrikkelijk vind

is dat ik al vijf bladzijden had geschreven over de expo van de geweldige ontwerpster Veronique Branquinho en dat daarna mijn pc is gecrashed en dat ik daarna niet onmiddellijk tijd had (figuratie Loft op 16 maart 2008) dat ik na de zware dag maar een heerlijke dag, heel ziek ben geworden. Mijn griep was al een week aan het sluimeren en zondag is die helemaal geëxplodeerd. En nu ben ik terug in het land der levenden, terwijl die arme Claus denkt dat hij nergens is. Neen, Hugo, je bent hier, ik weet het, wie is het anders die mij die herboren inspiratie ingeeft?


Maar ik ben wel fier dat ik mijn artikel van Veronique bijna af had en dat ik zodadelijk doe moed ga hervinden om het opnieuw te schrijven én af te maken. Ja, mensen, knoop dit goed in uw oren, ik begin aan dingen en ik kan ze beëindigen. Jammer genoeg bestaan er nog heel wat misverstanden daarover en is er nog altijd een vriendin (ze heeft zich verontschuldigd) die tegen andere mensen vertelt dat ik dit niet kan. Ach ja, het kind kent me niet meer. We zijn een beetje uiteengegroeid misschien of ze luistert niet naar hetgeen ik zeg? Maar ik heb haar wel even bij de oren getrokken en gevraagd of ze in het vervolg die visie voor zichzelf wil houden (nou ja, iemands telefoon stond op en ik kon horen wat ze over mij vertelde) want zo'n dingen berokkenen schade aan mijn terug zorgvuldig opgebouwde imago, mijn nieuwe ik. Het kost me al zoveel moeite om de mensen die jaren in mij tijd hebben gestoken en het opgegeven hebben toen ze mijn diagnose hoorde, ervan te overtuigen dat mensen wel degelijk kunnen veranderen en betere versies van zichzelf worden. Hoe dan ook, je moet wel de kans krijgen om je te bewijzen hé