De problemen van afgelopen week
Mijn excuses voor lange tijd niet in deze blog geschreven te hebben. Ik was meer dan een week internetloos en telefoonloos omdat er op vreemde wijze een kabel was doorgesneden in de gang. Ik heb dit niet op mijn geweten uiteraard, ik ga mezelf niet in die mate saboteren en mijn buurman doet alsof zijn neus bloedt. Hij wil nu ook weer vrede stichten, mij goed, zolang hij maar weer niet denkt dat hij mijn deur kan platlopen, I want some privacy, please!
Ondertussen is de man van BC al een derde keer, af en toe zijn er nog problemen, namelijk om de paar minuten valt mijn verbinding uit.
De kommer en kwel is dus nog niet voorbij. Miserie trekt miserie aan, zegt een kennis van me. Blijkbaar maar in dit geval blijft het al een paar jaar van kwaad tot erger gaan. Financieel gezien.
Op het vlak van de liefde heb ik ook nog niet veel geluk gehad, dat mag ook wel eens gaan komen. Maar ja, veel mannen zijn bang van mij, ze denken dat ze me niet aankunnen en gelijk hebben ze. Ik heb echt een intelligente man nodig, die mij doorziet. Jammer genoeg ben ik er nog niet zo veel tegengekomen. Wat me ook echt tegensteekt, is dat de meeste mannen mij zien als een seksobject. Dat wil niet zeggen dat ik gekleed ben als een hoer hé, ik draag wel eens een decolleté maar niet van hier tot in Tokio. Het komt waarschijnlijk vooral door mijn stem. Mijn stem klinkt nogal zwoel en sexy en zeker als ik keelpijn heb. Blijkbaar brengt dat mannen op hol. Nou,ik vind de stem ook wel belangrijk hoor, absoluut. Een Hollands accentje kan me niet deren maar het onverstaanbare Brugse is soms moeilijk om te pruimen en ik denk evenmin dat ik door het leven ga stappen met een Bruggenaar.
Had ik al vermeld dat mijn elektriciteit weer is uitgevallen eergisteren? Tsja, het was te verwachten hé, mijn limiet was verstreken. Ik dus gaan opladen met mijn laatste geld, ja, u leest het goed, voor 12 euro gaan opladen en voor 8 euro heb ik nu elektriciteit. Ik besef dat ik aan de armoedegrens zit en ik ben helemaal niet gek van dat idee. Ik word er gewoon horendol van dat ik in een vicieuze cirkel zit te bewegen en dat allemaal door geldproblemen. Ik ben het zo kotsbeu en het wordt er niet beter op. Want ik heb therapie nodig, gedragstherapie.
Ik ben net naar Andante geweest, het centrum voor Geestelijke gezondheidszorg. Zij worden gesubsidieerd door de overheid maar niet heus want na een intakegesprek van een uur, kreeg ik te horen dat men mijn geval in overweging gaat nemen en dan kom ik op een wachtlijst, die vrij lang is. Tof! Alles wat ik uitgesteld heb in mijn leven door mijn "handicapje" (ik haat dat woord) wordt nu nog maar eens op de lange baan geschoven door het therapeutentekort. Dat is pas een knelpuntberoep hier in België. Om dan nog maar te zwijgen van het feit dat er te weinig therapeuten zijn die de ADHD-problematiek op een heldere wijze kunnen begrijpen. Want ik ben van mening, je weet niet wat het is, zolang je het niet hebt. Misschien moet ik maar therapeut worden binnen een paar jaar, als de bestorming van de media niet helemaal lukt. Maar ach, ik moet positief zijn, het moet lukken, ik heb gewoon mensen nodig die in mij geloven, die niet alles naar goede doelen geven voor kinderen maar beseffen dat ADHD'ers die ontdekken op late leeftijd wat ze hebben, door een complete ID-crisis gaan en ook hulp nodig hebben. Medicatie, therapie, een gepaste job (wat wil zeggen in ons geval, doen wat je graag doet en het bijgevolg ook heel goed doen, dan is er geen sprake meer van een handicap maar van een TALENT). Financiële hulp, kwijtschelding van schulden, ik heb het nog al vermeld vroeger in mijn blog maar ik blijf er bij: ik kan een nuttige bijdrage leveren aan deze maatschappij en andere mensen helpen maar ik moet wel zelf eerst uit het moeras getrokken worden.
Ondertussen is de man van BC al een derde keer, af en toe zijn er nog problemen, namelijk om de paar minuten valt mijn verbinding uit.
De kommer en kwel is dus nog niet voorbij. Miserie trekt miserie aan, zegt een kennis van me. Blijkbaar maar in dit geval blijft het al een paar jaar van kwaad tot erger gaan. Financieel gezien.
Op het vlak van de liefde heb ik ook nog niet veel geluk gehad, dat mag ook wel eens gaan komen. Maar ja, veel mannen zijn bang van mij, ze denken dat ze me niet aankunnen en gelijk hebben ze. Ik heb echt een intelligente man nodig, die mij doorziet. Jammer genoeg ben ik er nog niet zo veel tegengekomen. Wat me ook echt tegensteekt, is dat de meeste mannen mij zien als een seksobject. Dat wil niet zeggen dat ik gekleed ben als een hoer hé, ik draag wel eens een decolleté maar niet van hier tot in Tokio. Het komt waarschijnlijk vooral door mijn stem. Mijn stem klinkt nogal zwoel en sexy en zeker als ik keelpijn heb. Blijkbaar brengt dat mannen op hol. Nou,ik vind de stem ook wel belangrijk hoor, absoluut. Een Hollands accentje kan me niet deren maar het onverstaanbare Brugse is soms moeilijk om te pruimen en ik denk evenmin dat ik door het leven ga stappen met een Bruggenaar.
Had ik al vermeld dat mijn elektriciteit weer is uitgevallen eergisteren? Tsja, het was te verwachten hé, mijn limiet was verstreken. Ik dus gaan opladen met mijn laatste geld, ja, u leest het goed, voor 12 euro gaan opladen en voor 8 euro heb ik nu elektriciteit. Ik besef dat ik aan de armoedegrens zit en ik ben helemaal niet gek van dat idee. Ik word er gewoon horendol van dat ik in een vicieuze cirkel zit te bewegen en dat allemaal door geldproblemen. Ik ben het zo kotsbeu en het wordt er niet beter op. Want ik heb therapie nodig, gedragstherapie.
Ik ben net naar Andante geweest, het centrum voor Geestelijke gezondheidszorg. Zij worden gesubsidieerd door de overheid maar niet heus want na een intakegesprek van een uur, kreeg ik te horen dat men mijn geval in overweging gaat nemen en dan kom ik op een wachtlijst, die vrij lang is. Tof! Alles wat ik uitgesteld heb in mijn leven door mijn "handicapje" (ik haat dat woord) wordt nu nog maar eens op de lange baan geschoven door het therapeutentekort. Dat is pas een knelpuntberoep hier in België. Om dan nog maar te zwijgen van het feit dat er te weinig therapeuten zijn die de ADHD-problematiek op een heldere wijze kunnen begrijpen. Want ik ben van mening, je weet niet wat het is, zolang je het niet hebt. Misschien moet ik maar therapeut worden binnen een paar jaar, als de bestorming van de media niet helemaal lukt. Maar ach, ik moet positief zijn, het moet lukken, ik heb gewoon mensen nodig die in mij geloven, die niet alles naar goede doelen geven voor kinderen maar beseffen dat ADHD'ers die ontdekken op late leeftijd wat ze hebben, door een complete ID-crisis gaan en ook hulp nodig hebben. Medicatie, therapie, een gepaste job (wat wil zeggen in ons geval, doen wat je graag doet en het bijgevolg ook heel goed doen, dan is er geen sprake meer van een handicap maar van een TALENT). Financiële hulp, kwijtschelding van schulden, ik heb het nog al vermeld vroeger in mijn blog maar ik blijf er bij: ik kan een nuttige bijdrage leveren aan deze maatschappij en andere mensen helpen maar ik moet wel zelf eerst uit het moeras getrokken worden.
Reacties