The ADHD-files

Zo gaat dat dan, met volwassen ADHD'ers die geen job vinden omdat ze al 26 jobs hebben gedaan. Ik moet een deurwaarder betalen, 50 euro. Ik moet mijn Belgacom-rekening betalen, 114 euro. Ik kan het niet. Ik heb nog 10 euro om de maand rond te komen. Mijn medicatie is bijna op, ik haal het misschien nog net tot Nieuwjaar. Ik heb geen liefhebbend vriendje, neen, ik vertrouw geen enkele man meer na hetgeen ik met Alexander heb meegemaakt. Ik ben niet meer creatief, ik ben depressief. Iemand beloofde me enkele maanden geleden uit de nood te helpen. Ik moest wat geduld hebben, zei hij. Weet hij dan niet dat deurwaarders geen geduld hebben? Ik heb geen hopen kerstcadeaus ontvangen, nooit trouwens. Ik heb gisteren wel een chocoladefonduestelletje gekregen van een lieve vriendin, Esther. Met haar en haar man en drie kinderen heb ik de kerst doorgebracht. Allemaal heel fijn, behalve dat ik op kerst net mijn maandstonden kreeg en dan ben ik heel depri. Zo depri dat ik zwarte gedachten heb. Z

Ik vind het wel fijn hoor dat Zit Stil stilaan is rechtgestaan en nu al een petitie heeft op de site sinds september. Ik heb hen dan ook mijn blog gestuurd en ik geloof dat hetgeen ik schreef toch wel enigzins de zaak versneld heeft. Lees maar in mijn stukje over: als ik in de politiek zou zitten... Waar Zit Stil nu eindelijk dan voor ijvert, is de terubetaling van geneesmiddelen voor volwassenen. Tegenwoordig betaal ik toch al zo'n vijftig euro en dat is dan nog een minimum want als ik echt de maximum hoeveelheid Rilatine zou nemen, kom ik pas toe met 100 euro. En nog meer, woensdag 14 december stond er een artikel in de krant, ook weer over Zit Stil met de stelling dat de wachttijd kan oplopen tot 2 jaar, inderdaad, ook weer net wat ik had geschreven. Ik ben er ergens wel fier op hoor, dat ze mijn ideeën ter harte nemen. Enfin, dat denk ik toch hé. Ik zal volgende week eens contact met hen opnemen, want ik heb wel zin om in een praatgroep te gaan nu. Hopelijk kan ik het aan, want

Er staat in Flair dat mijn relaties, jobs en blabla zich razendsnel opvolgenden. Zo is het niet. Ik heb er wel heel wat gehad, van elk, maar niet al mijn relaties volgden zich razendsnel op en niet al mijn jobs en vriendschappen, dit is echt een overstatement. Om maar te illustreren: Alexander en ik zijn al elf maanden uit elkaar en mijn hart is nog steeds gebroken, door hem. Dus sorry, Griet toch nog even deze eindredactionele opmerking... Maar het moet juist zijn, vind je niet? 22 april 2005. na Tribute to Nina Simone ontmoette ik hem en dacht dat ik eindelijk mijn grote liefde had ontmoet. Ik had al een aantal relaties achter de rug maar toen ik Alexander tegenkwam, was ik er bijna zeker van: "He is the one". Het had zo goed kunnen zijn als hij niet zo fucked up was met zijn verleden. Hij besefte het zelf niet eens (en nog niet) dat hij een relatie aan het verwerken was op zijn eigen vreemde manier en dat ik daar de dupe van was. Maar dat had ik ook niet door, alleen toen

Ik probeer hier toch wat inkomsten te genereren, dus als je zo lief zou willen zijn om af en toe op die Ads te klikken, dan kan ik daarmee mijn Rilatine betalen ;) Thanks very much! Ik zit trouwens op het Humo Forum als Alice. Omdat Ik mij daadwerkelijk zo voel ja, ik ben al terug een beetje volwassen maar heb toch de indruk dat er een laag verborgen was voor mij die ik nu mag waarnemen. Niet dat ik daar zo wreed gelukkig mee ben, naïviteit heeft toch wel zijn charme ergens. En jammer, want die ben ik nu net kwijt se Gelukkig dat ik wat discipline in de plaats heb gekregen en dat ik wat rustiger ben, al praat ik soms nog wel in mijn slaap. Persoonlijk vind ik dat minder erg dan mensen die snurken. Meningen zijn altijd welkom :)

Als bezig ADHD-bij leid ik uiteraard nog een paar andere internetlevens Waar kan ik al die soms tomeloze energie anders kwijt? http://www.secretdiaryoflaurapalmerthe8th.blogspot.com/ Of join me on My Space and very soon on Facebook http://www.myspace.com/kristianethewriter

Al meer dan twee jaar probeer ik een carrière op te bouwen in de journalistiek. Ik bezit toch al een kleine portfolio. Deze week ga ik een screentest doen bij "The video factory". Vol spanning wacht ik af of Radio 2 mij een auditie gaat gunnen.Bij het magazine Steps en Pas uit sta ik op de reservelijst. Ik zoek dapper verder. Ik heb tenslotte ondanks het feit dat ik "een persoon met een handicap" ben toch een A1 diploma Reclame en Marketing en een postgraduaat journalistiek behaald. Ondertussen zie ik zwarte sneeuw: ik heb nog veel schulden af te lossen. Dat is het probleem, weet je, sinds die diagnose besef ik dat ik alleen maar mijn droom kan volgen. Helaas heb ik geen bemiddelde ouders. Ik vind het tof dat de media eindelijk zijn aandacht op ADHD richt, al is men nog iets teveel bezig met kinderen. Humo besteedt nu aandacht aan Rilatine. Ik sluit het niet uit, dat dit gevaarlijk is voor kinderen, maar ik ben een volwassene en heb er tot nu toe meer baat bij mét d

Mijn vriendin Vicky, die ik al 16 jaren ken, is nog maar pas in de stad Antwerpen komen wonen. Vicky heef al veel meegemaakt en de laatste twee jaar haar deel van de slechte koek wel gehad. Nu nog eens liefdesverdriet op de koop toe. Daar ben ik al een expert in geworden, de laatste elf maanden. Pas op hé, begrijp me niet verkeerd. Ik heb allerminst de intentie mijn lijden te cultiveren. Maar ik kies er wel voor het te verwerken in plaats van het te verdringen. Verdringen heeft geen zin want op een dag komt het toch: a slap in your face. Als je niet goed nadenkt, heb je het zelfs niet door dat je in een doodlopend straatje zit. Ik moet wel zeggen dat de wonden van mijn verdriet telkens opnieuw zijn opengereten Omdat, ondanks het feit dat het al elf maanden uit is tussen mijn prins Alexander en mij, toch is er nog een zekere aantrekkingskracht Ik hoef hier geen tekeningske bij te maken zeker? Maar nu is het echt gedaan. Sinds drie weken. Maar het gaat hier over Vicky. Vicky houdt zich s

Op radio één, mijn favoriete zender was daarnet in 'Stories' een programma van één van mijn favoriete radiomaaksters, Fried'l Lesage, een ADHD'er aan het woord. De man had het ontdekt door een artikeltje in de Humo (waarschijnlijk hetzelfde als dat van mij). Hij is getrouwd met waarschijnlijk een zeer geduldige vrouw en twee van hun kinderen hebben het ook. De vrouw vertelde een grappige anekdote over haar man die niet op tijd kon thuisgeraken omdat hij op zijn weg werd geconfronteerd met een overval op een geldtransport. Om een vlotte doorgang te verzekeren van voorbijkomende voertuigen is hij dan maar zelf het verkeer beginnen te regelen Om maar een statement te maken, dat wij goed kunnen reageren in crisissituaties!

Vanalles tegelijk doen- opnieuw een voordeel- zeker in het opgeruimde appartement- te danken aan de hulp van Sien en Maria maar ook van het hele productieteam (Sven, Els, Barbara, Iris, Jeroen en damn damn, ik kan me even die laatste naam niet meer voor de geest halen, hij heeft wit haar en is de geluidsman, vergeef me geluidsman, maar jij hebt mij ook nog geen mail gestuurd. Ik merk dat ik steeds meer een evenwicht ontwikkel tussen mijn twee helften. Lange tijd heb ik mij afgekeerd van ADHD'ers (ik kon het niet aan in die spiegel te kijken en te zien hoe zij telkens faalden en in dezelfde sloot trappen) maar nu ontmoet ik er steeds meer en meer en dan nog vaak in mijn eigen kennissenkring. En succesvolle ADHD'ers, maar ik mag hen niet vernoemen want als ze er zelf niet voor willen uitkomen, mag ik niet degene zijn den OUT. Een tijdje wou ik totaal niet meer ADHD zijn en schaamde ik me voor hetgeen ik allemaal heb uitgestoken. Maar dat is echt puur tijdverlies: je kan de klok

Gisteravond ging ik slapen. Ik dacht: het wordt een heerlijke nacht, want ik was vrij moe. Dat was buiten de waard gerekend. Mijn lichaam voerde een gevecht met mijn geest. Niets anders al dromen deed ik maar wat? Ik zou het niet weten. Het waren duizenden gedachten die als soldaatjes door mijn brein marcheerden. Hoe kwam dat? Wel mijn medicatie Modified Rilatine is op. Ik had nog een paar 'gewone' Rilatines en nam exact dezelfde hoeveelheid als bij de modified maar ik voelde al de tweede dag dat er iets veranderd was. De nacht voordien sliep ik de slaap der zaligen, nu echter werd ik gekweld door een storm van gedachten. Vandaar het woelen, ik wou die ideeën eruit stampen, maar dat ging natuurlijk niet. Vroeger bleef ik wel eens bij een vriend slapen die me vertelde dat ik de hele nacht aan het babbelen was. Wedden dat daar ook iets mee te maken had? Om maar te illustreren dat ik niet alleen vermoeiend voor anderen kon zijn, maar ook voor mezelf. Alles hangt natuurlijk af van

ADHD'ers herhalen zichzelf voortdurend zonder te beseffen dat ze dat doen. Ook al iets waar ik vanaf aan het geraken ben. Ik val niet meer in herhaling. Maar ik merk het wel heel erg aan die muzikant. Het kan dan best zijn dat hij hoogbegaafd is, maar dit heeft absoluut niets met intelligentie te maken. Volgens mij is het probleem dat we teveel bezig zijn met dingen die niet relevant zijn en onze energie wegnemen. Als we ons niet juist behandeld voelen (één van de dogma's is dat we ons altijd geviseerd voelen. Kortom: het Zwarte Schaap syndroom) voelen we ons heel verongelijkt en drammen we door, zonder dat zo te zien. Ik heb geleerd dat het geen zin heeft om mij bezig te houden met negatieve zaken. Ik wil alleen nog contact met mensen die mij positief benaderen en oprecht in mij geloven. Die mensen gaan mijn talenten aanwakkeren en stimuleren. Ik ben niet langer het zwarte schaap, ik ben niet langer een slachtoffer. En dit heb ik al eens eerder gezegd maar het is een soort man

AD(H)D'ers zijn slechte zelfkenners. Heel mijn leven ben ik op zoek geweest naar mezelf op alle mogelijke manieren. Ik las boeken over je zelfkennis vergroten, over emotionele intelligentie- het assepoestercomplex- hou op, je maakt me gek-zelfhulpgids voor geliefden, etc... Ik zocht mijn heil in een therapeut. Ik deed ooit een healing, om mijn chakra's te zuiveren. Ik wijdde me aan Bachbloesemtherapie. Ik las boeken over welk beroep het beste bij mij zou passen, de tijd dat mijn gedachten vertroebeld waren. Ik was even een WICCA heks, slechts een maand. Ik studeerde namelijk niet genoeg en na een paar rituelen in het bos, onthief men mij van een heksenstatus. Tot ik dus in 2004 dat beruchte artikel vond uit Humo: ik ben een alien. Ik heb ADHD. Toen was ik opgelucht maar ook bang. Hoe moest het nu verder met mijn leven? Die onzekere wachttijd deed me geen goed. Als ik met andere mensen over mijn vermoedens sprak, geloofde men mij vaak niet. The soty of our life, dus...mensen ove

Omkering van de rollen, sommige vrienden veranderen in vijanden AD(H)D: zowel een verrijking als een vloek Wat enorm belangrijk is als AD(H)D'er is dat je je omringt met mensen die engelengeduld hebben en begrip voor je soms korte aandachtspanne. Dit moet gebeuren zonder het zelfvertrouwen aan te tasten. Om maar een voorbeeld te geven, ik heb net gebroken met mijn zogezegde 'beste vriend'. 16 jaar lang waren we vrienden, alleen de laatste twee jaar begon het spaak te lopen. Hij was één van mijn schilden tegen de buitenwereld. Uiteraard doet dit mij pijn, op een moment dat zijn engelengeduld eindelijk beloond kan worden, geeft hij er de brui aan. En op wat voor een manier! Sind kort voel ik me niet meer een slachtoffer maar ik ben het wel gewéést, een gekwetst slachtoffer, vernederd door mijn vader, door werkgevers, zelfs door mensen van wie ik HIELD. Door mensen gestigmatiseerd als lui, opstandig, vergeetachtig, verstrooid en gestoord, is het voor mij niet gemakkelijk om mi

The Elephant woman Ik neem sinds 7 juli van dit jaar de juiste dosis Rilatine. Of zal ik zeggen, de minimumdosis? Misschien moet ik iets meer nemen dan de 20 mg Rilatine Modified. Die is uitgewerkt na 8 u, wat betekent dat ik nog een hele avond zonder zit. Vanaf nu zal ik om 16 u nog 10 mg nemen. Ik merk namelijk dat mijn rebound de laatste dagen tamelijk hevig is. Als ik dan niet op tijd ga slapen, dan krijg ik een onrustige slaap. Om zes u wakker worden van mijn kat Figaro die voor één of andere reden aan de deur zit te krabben (omdat hij honger heeft of zijn vriendinnetje Mieuw (de kat van de buurman die meer bij mij zit, kakt en vreet dan bij hem) is dan ook geen pretje. En zo zit ik hier dan, morrend en geïrriteerd om honderden dingen. Terwijl de meeste mensen rustig wakker worden en ontbijten, is de storm in mijn hoofd al begonnen. Will you join me? Het gaat als volgt: "Oei, ik moet de elektriciteit in de kelder gaan checken. Help, ik moet de gas betalen want anders komt men

Er zijn genoeg AD(H)D'ers die succesvol zijn, dat is waar. Hoe komt het dan dat er zoveel zijn waarbij het niet lukt? Heel simpel, de reacties van de omgeving zijn enorm belangrijk. Om dit een beetje realistischer voor te stellen, zal ik jullie vergasten een op een kleine autobiografie. Strikt gezien, worden de kenmerken zichtbaar op de leeftijd van 7. Als ik terugblik zie ik een vrolijk maar verlegen kind dat houdt van met de poppen te spelen. Uren kon ik me amuseren met mijn vriendin Michèle. Hele levens bootsten we na met Barbie en Ken. Toen we 8 waren, was onze favoriete bezigheid radioprogramma's in mekaar steken. Radio Mikri (Michèle en Kristiane) was geboren en elk vrij moment waren we bezig met fictieve studiogasten. Hoe hebben we niet gelachen met het nabootsen van voetstappen en allerlei geluiden. Hoe creatief waren we. Toen ik opgroeide, wou ik andere dingen ontdekken. Michèle leerde piano spelen. Dat wou ik ook, maar het kon niet. Er was geen geld. Ik ben de jongste

Ik moet mijn leven herprogrammeren. Dat heb ik gelezen in het boek van Wolf Harttman. Eens je aanvaardt dat je ADHD hebt, moet je je leven opnieuw inrichten. Je neemt jezelf onder de loep. ADHD'ers zijn slechte zelfkenners maar eens je de juiste medicatie hebt, geeft het een wereld van verschil, een kleine moeite, gewoon een modified pilletje slikken, je bent niet meer abnormaal, je bent geen Alien meer. En dan begint het echte werk. Want jij hebt het wel aanvaard, maar nu moet je omgeving nog mee. Je vrienden die je al jaren kennen, moeten beseffen dat het onaangepaste gedrag dat je soms vertoonde, slechts een gevolg is van een neurologische stoornis, gewoon neurotransmitters die niet naar behoren functioneren. Je krijgt te weinig dopamine, die dopamine zorgt voor een geluksgevoel. Je krijgt teveel informatie binnen, je hersenen kunnen dit niet verwerken. Hoe vertaalt dat zich naar de buitenwereld? In razen bijvoorbeeld, je vertelt en vertelt maar, je kan niet stoppen, je luistert

Luisteren en praten Een goede journaliste moet goed kunnen luisteren en alles oppikken. Dat laatste was geen probleem vroeger, alles oppikken. Ik slorpte ALLES op omdat ik niet anders kon. Ik kreeg teveel prikkels, ik kon mijn informatiestroom niet kanaliseren. Daardoor wist ik van alles iets, maar kon ik geen keuzes maken. Het was ontzettend moeilijk voor mij om uit te maken wat belangrijk was en wat niet. In mijn ogen waren het allemaal briljante ideeën en moest ik ermee leven dat de meeste nooit het daglicht zouden zien. Daarom vertelde ik soms zoveel tegen mensen, het moest er allemaal uit. Ik moest het ventileren en ik deed dat zonder te snappen dat dat voor de meeste 'normale' mensen heel vermoeiend en confronterend was. Op die manier ben ik veel vrienden kwijt geraakt, die me dingen toevertrouwden die ik wel voor me wilde houden maar die er op den duur gewoon uitfloepten. Daar ben ik me al een jaar in het oefenen en wat heb ik ontdekt nu? Niets is fijner dan dat mensen j

dan staat er op de agenda: een tegemoetkoming voor terugbetaling van geneesmiddelen voor volwassenen. Het is totaal niet juist dat dit alleen voor kinderen is. Het is juist door die ADHD, dat volwassenen (bij wie het niet ontdekt is) in praktische en financiële problemen komen. Wij hebben al genoeg te betalen en dit komt er dan weer bij: minimum 40 euro per maand!) De oprichting van een reïntegratie-bureau voor ADHD'ers. Wij moeten ontdekken wat we graag doen én onze dromen volgen, want als we doen wat we graag doen, zijn we er meestal heel goed in. We kunnen zelfs beter presteren dan anderen als we er maar achter staan. Als het werk maar niet eentoning of repetitief is, zodat onze prikkelkraan gestimuleerd blijft. Er zitten best wel wat slimmeriken tussen ADHD'ers. Als de omgeving je talenten waardeert, dan bloei je open én dan is er pas een samenwerking die voor iedereen vruchtbaar is. Gevolg: de economie zal er wél bij varen. De mens zal terug menselijker worden als hij beg

Als ik in de politiek zat dan zou ik mijn partij Indigo noemen. Waarom Indigo? Wel, ADHD-kinderen zijn Indigokinderen. Volgens de Indische traditie zijn wij oude zielen, die dicht bij het einde van hun karmacyclus staan. Het doel van reïncarnatie is dat we ons moeten bevrijden van wereldse bindingen en verlangens. Wanneer een ziel de voltooiing van die duizenden reïncarnaties benadert, moet hij een paar levens lang heel veel uiteenlopende dingen doen om de resterende webben uit voorbije levens te ontrafelen. Vandaar dat ik een CV heb van zoveel jobs. Vandaar dat ik in mijn leven al zoveel mensen heb ontmoet, zoveel vriendschappen heb gehad. Hoeveel relaties ben ik niet aangegaan, die toch mislukten? Ik ben nog steeds op zoek naar de ware. Ik dacht dat mijn grote liefde was gekomen op 22 april 2005 maar het mocht niet zijn. Had het kunnen lukken als hij niet aan extreme bindingsangst zou lijden? Of ben ik teveel bezig met de herontdekking van mezelf? Want dat is wat er gebeurt als je