Van de regen in de drop, op weg vanuit de onderwereld
Zo gaat dat dan, met volwassen ADHD'ers die geen job vinden omdat ze al 26 jobs hebben gedaan. Ik moet een deurwaarder betalen, 50 euro. Ik moet mijn Belgacom-rekening betalen, 114 euro. Ik kan het niet. Ik heb nog 10 euro om de maand rond te komen. Mijn medicatie is bijna op, ik haal het misschien nog net tot Nieuwjaar. Ik heb geen liefhebbend vriendje, neen, ik vertrouw geen enkele man meer na hetgeen ik met Alexander heb meegemaakt. Ik ben niet meer creatief, ik ben depressief. Iemand beloofde me enkele maanden geleden uit de nood te helpen. Ik moest wat geduld hebben, zei hij. Weet hij dan niet dat deurwaarders geen geduld hebben?
Ik heb geen hopen kerstcadeaus ontvangen, nooit trouwens. Ik heb gisteren wel een chocoladefonduestelletje gekregen van een lieve vriendin, Esther. Met haar en haar man en drie kinderen heb ik de kerst doorgebracht. Allemaal heel fijn, behalve dat ik op kerst net mijn maandstonden kreeg en dan ben ik heel depri. Zo depri dat ik zwarte gedachten heb. Zo zwart zijn mijn gedachten dat als ik op de trein zit te wachten, ik denk om eronder te springen. Maar gelukkig ben ik niet meer zo impulsief. Ik heb dat altijd gehad als ik depri ben, dat ik onder de trein wil springen. Maar dan denk ik aan mijn lieve moeder en mijn zus, dan denk ik aan Esther en nog een paar vrienden die ik over heb. Maar ik ben het soms allemaal zo beu, dat van de regen in de drop belanden. Binnen twee dagen heb ik geen internet meer. Dan ben ik nog verder van mijn doel verwijderd.
Mijn dokter vroeg me vandaag of ik soms Sulpiride wou nemen. Pff, dat heb ik al geprobeerd en dan zit ik daar als een plant, idioot te glimlachen. Ik wil niet meer vluchten in roesmiddelen vandaar dat de pijn die ik voel zo heftig is. Ik heb nog steeds liefdesverdriet om Alexander, die mij eigenlijk echt rot behandeld heeft. Met mij gaan slapen, ja dat wou ie nog wel vorige week zelfs. Omdat ik niet direct positief antwoordde, ontkende hij daarna dat hij dat nog wou. Hij wou me gewoon bedanken voor het cadeautje dat ik hem had gegeven. En neen, hij wou me niet vergeven dat ik hem ervan verdacht iets met mijn vriendin gehad te hebben. Dat dacht ik al meer dan een jaar maar daarover wou hij pas een paar maanden geleden praten, toen er al stof begon te zitten op de hersenspinsels die ontstaan waren daaromtrent. Gelukkig heb ik het eindelijk met Sylvia kunnen uitpraten en ik begrijp haar dat zij ook geschrokken was van mijn veranderende persoonlijkheid vorig jaar die nog niet op punt stond door die te weinig medicatie. Maar hij, hij is volstrekt niet communicatief en deed geheimzinnig en nam me vanalles af maar wou nog wel dat ik zijn kinky grilletjes opvolgde. Wat ik deed, in de hoop zijn liefde terug te winnen. Met het gevolg dat ik mezelf steeds meer en meer verloor. Ik had gewoon zijn vriendschap nodig maar dat kon hij me niet meer geven. Ik werd een slachtoffer van zijn spelletjes. Net zoals Euridikè zat ik in de onderwereld en denk je dat hij, Orpheus mij er wou uit halen? Ja, maar hij keek om en nu moet ik op mezelf uit die onderwereld geraken. Ik ben halfweg. Maar het is nog steeds donker
Ik heb geen hopen kerstcadeaus ontvangen, nooit trouwens. Ik heb gisteren wel een chocoladefonduestelletje gekregen van een lieve vriendin, Esther. Met haar en haar man en drie kinderen heb ik de kerst doorgebracht. Allemaal heel fijn, behalve dat ik op kerst net mijn maandstonden kreeg en dan ben ik heel depri. Zo depri dat ik zwarte gedachten heb. Zo zwart zijn mijn gedachten dat als ik op de trein zit te wachten, ik denk om eronder te springen. Maar gelukkig ben ik niet meer zo impulsief. Ik heb dat altijd gehad als ik depri ben, dat ik onder de trein wil springen. Maar dan denk ik aan mijn lieve moeder en mijn zus, dan denk ik aan Esther en nog een paar vrienden die ik over heb. Maar ik ben het soms allemaal zo beu, dat van de regen in de drop belanden. Binnen twee dagen heb ik geen internet meer. Dan ben ik nog verder van mijn doel verwijderd.
Mijn dokter vroeg me vandaag of ik soms Sulpiride wou nemen. Pff, dat heb ik al geprobeerd en dan zit ik daar als een plant, idioot te glimlachen. Ik wil niet meer vluchten in roesmiddelen vandaar dat de pijn die ik voel zo heftig is. Ik heb nog steeds liefdesverdriet om Alexander, die mij eigenlijk echt rot behandeld heeft. Met mij gaan slapen, ja dat wou ie nog wel vorige week zelfs. Omdat ik niet direct positief antwoordde, ontkende hij daarna dat hij dat nog wou. Hij wou me gewoon bedanken voor het cadeautje dat ik hem had gegeven. En neen, hij wou me niet vergeven dat ik hem ervan verdacht iets met mijn vriendin gehad te hebben. Dat dacht ik al meer dan een jaar maar daarover wou hij pas een paar maanden geleden praten, toen er al stof begon te zitten op de hersenspinsels die ontstaan waren daaromtrent. Gelukkig heb ik het eindelijk met Sylvia kunnen uitpraten en ik begrijp haar dat zij ook geschrokken was van mijn veranderende persoonlijkheid vorig jaar die nog niet op punt stond door die te weinig medicatie. Maar hij, hij is volstrekt niet communicatief en deed geheimzinnig en nam me vanalles af maar wou nog wel dat ik zijn kinky grilletjes opvolgde. Wat ik deed, in de hoop zijn liefde terug te winnen. Met het gevolg dat ik mezelf steeds meer en meer verloor. Ik had gewoon zijn vriendschap nodig maar dat kon hij me niet meer geven. Ik werd een slachtoffer van zijn spelletjes. Net zoals Euridikè zat ik in de onderwereld en denk je dat hij, Orpheus mij er wou uit halen? Ja, maar hij keek om en nu moet ik op mezelf uit die onderwereld geraken. Ik ben halfweg. Maar het is nog steeds donker
Reacties