Brief aan de Koning

Omkering van de rollen, sommige vrienden veranderen in vijanden


AD(H)D: zowel een verrijking als een vloek

Wat enorm belangrijk is als AD(H)D'er is dat je je omringt met mensen die engelengeduld hebben en begrip voor je soms korte aandachtspanne. Dit moet gebeuren zonder het zelfvertrouwen aan te tasten.
Om maar een voorbeeld te geven, ik heb net gebroken met mijn zogezegde 'beste vriend'. 16 jaar lang waren we vrienden, alleen de laatste twee jaar begon het spaak te lopen. Hij was één van mijn schilden tegen de buitenwereld. Uiteraard doet dit mij pijn, op een moment dat zijn engelengeduld eindelijk beloond kan worden, geeft hij er de brui aan. En op wat voor een manier!

Sind kort voel ik me niet meer een slachtoffer maar ik ben het wel gewéést, een gekwetst slachtoffer, vernederd door mijn vader, door werkgevers, zelfs door mensen van wie ik HIELD. Door mensen gestigmatiseerd als lui, opstandig, vergeetachtig, verstrooid en gestoord, is het voor mij niet gemakkelijk om mijn zelfbeeld terug op te bouwen. Het hele destructieve stadium heb ik doorlopen. Inclusief middelenmisbruik maar daarover later. Tot nu toe heeft de 'stoornis' (die talent moet WORDEN) vooral mijn leven vernietigd.

Het vreemde aan de hele zaak is dat, nu ik eindelijk licht aan het einde van die donkere tunnel zie, die paar nabije vrienden mij tegenwerken. Nu zijn ZIJ het die vinden dat die Rilatine mij geen goed doet. Nu zijn zij het die mij proberen te onderdrukken en te kleineren. Wat een waanzinnige wereld! Nu sta ik eindelijk aan de andere kant van het gordijn en beschouwt men mij niet langer als een vreemd wezen uit een rariteitenkabinet, nu zijn het een paar vrienden die mij dolken in mijn ziel steken. Niet allemaal, er zijn er een paar die echt moeite doen om erover te lezen, onder andere mijn lieve vriendin Esther, waarvoor dank. Esther,je ontroert me!

Om maar even de ruzie met die vriend te illustreren, moet je wel eerst weten dat ik met een volledige restyling van mijn appartement bezig ben. Mijn appartement was de laatste jaren een ontploft archief verworden. Hiervoor had ik grondige redenen: men heeft vier jaar mijn stressniveau doen stijgen naar ongekende hoogten door de bouw van een prestigieus project aan de overkant: 32 appartementen en 6 woonhuizen. Hiermee begon men nadat ik van een zoveelste job was ontslagen. Bijna 2 jaar werkte ik als bibliotheekmedewerker bij het Humanistisch Verbond, een instelling die mij ongelooflijk onheus en inhumaan heeft behandeld. Ik was het 'proefkonijn' (zo zei men dat ook) dat kaderde in een nieuw management. Wat tot gevolg had ik 9 evalutiegesprekken onderging, afgenomen door een dementerende personeelsverantwoordelijke. Nu moet je weten dat bij elke volgend gesprek, mij ook steeds weer in de boot werd gegooid wat ik ervoor mis had gedaan, ook al was ik verbeterd, dat was allemaal niet relevant. Dus ik belandde in een depressie en besloot voluit voor mijn droom te gaan: de journalistiek. Dankzij een goede vriendin die mij motiveerde, begon ik aan de Fontys Hogeschool. Een psotgraduaat dat twee maand in beslag nam, gesponsord door mijn (oen al ex- therapeut, want geld had ik niet, maar hij geloofde in mij (en nog, want ik ga nu opnieuw met hem de draad oppikken) Helaas is de weg naar een BETAALDE carrière niet over rozen geplaveid en zit ik financieel nog meer in sukkelstraatje dan voordien. Een paar weken geleden is mijn leven al cruciaal veranderd. Ik raapte al mijn moed bijeen en besloot mijn rommel voor gans Vlaanderen te showen. Dit niet omdat ik MEDIAGEIL ben, zoals een vriendin beweert (die ook tegen mijn Rilatine is) maar omdat ik echt met een schone propere lei wil beginnen. Sien en Marie, de kuismadammen van 'Schoon en meedogenloos' zijn hier een week de plak komen zwaaien. Volgende week komen ze terug inspecteren. Al meer dan een week wijd ik me trouw aan mijn schoonmaakopdrachten. Omdat ik die oranje en gele kleuren op mijn muur haatte, heeft Levis mij verf cadeau gedaan. Mijn so called best friend hielp me niet met opruimen. Dat nam ik hem niet kwalijk want hij was al twee weken luidop aan het beweren dat hij me ZEKER zou helpen met verven. Helaas was hij zaterdag ziek. Hij liet zelfs niets weten tot 14.15 u. Ik was al uren het papier van de muur aan het trekken op mijn eentje en werd er beetje depri van. Toen hij belde, raakte ik zelfs wat in paniek. Ik zag mezelf al verven en met mijn onkunde en onhandigheid de muur en de vloer verknoeien. 'Ik ziet het niet zitten' En toen begon hij uit te vliegen: 'Kristiane, ik ben het kotsbeu met u. Gij moet het maar zelf doen. Maak voor één keer in uw leven eens iets af (bullshit, ik heb al heel veel artikels en verhaaltjes afgemaakt) Gij loopt over van zelfbeklag. Eerst kunt ge niet schrijven omdat ge geen pc hebt. Dan hebt ge een pc en kunt ge niet opruimen. Nu is het opgeruimd en nu zijt ge weer niet content. Nu HEBT ge verf en nu gaat het weer niet. Wel als ge dat niet kunt, hé Kristiane dan ben je gestoord en moet men je maar in een instelling steken. En begin weer niet met je zelfmoordgedachten hé, spring dan hé. Dan ben ik van u af.

Ik ga verder niet vertellen hoe onze ruzie gisteren is verlopen. Feit is dat ik dit niet hoef te pikken. Ik heb nog steeds liefdesverdriet, geldproblemen en geen werk en ik wil me niet wentelen in zelfbeklag en medelijden, nu ik met mijn Rilatinen en mijn komende therapeutische sessies dezelfde wapens in handen heb als de GEWONE mens.
Goed, ik ben niet gewoon, ik heb verlatingsangst en ik kan me extreem aan een persoon hechten (mijn borderlinekenmerken) maar ik vecht tenminste voor een beter leven te hebben. Ik weet dat dit soms gepaard gaat met het nodige gezeur maar ik ben nooit zo gemeen geweest tegen hem.

Al twee jaar zette hij onze vriendschap op hold. Ik mocht niet meer komen logeren in Brussel, als hij langskwam was het tussen de soep en de patatten, van mijn liefdesverdriet wou hij niet horen; Hetgeen hij wel deed was mij geld lenen zodat ik mijn rekening zeven dagen positief kon houden om dan weer in het moeras der ellende te verzinken. Waar ik hem honderdduizend keer voor heb bedankt, ook dat bleek niet genoeg te zijn. Want 'als andere vrienden van hem iets krijgen, dragen ze hem op handen'. Hij hoort het niet als ik de laatste week van de maand praktisch zonder eten zit, dan moet ik maar in een fabriek gaan werken ofzo (dat wordt ECHT mijn dood) dan kan ik terug met hem gaan citytrippen. De schuld ligt alleen maar bij mij, volgens hem WANT er zijn toch nog mensen met wie ik ruzie hebben. Die mensen vinden toch ook dat ik SLECHTER ben geworden. Wat weet hij ervan? Hij zit niet in mijn hoofd. Hij weet niet dat de hersenstorm in mijn hoofd is gaan liggen. Alleen zijn ondeskundigheid ivm mijn aandoening, doet de storm soms heviger dan ooit opsteken. natuurlijk heb ik REBOUNDs, als de Rilatine is uitgewerkt. Het probleem is dat hij me amper nog ziet en zijn mening star is geworden. Hij ziet me niet als het geneesmiddel werkt. Hij beweert er vanalles over gelezen te hebben, maar het gedrag dat hij vroeger vertoonde, was juist. Hij gooit nu olie op het vuur door mij te behandelen zoals mijn tegenstanders dat deden. Het is jammer dat ik dit moet meemaken, maar ik kan het echt niet meer aan. Hij zegt dat hij geen energie meer van me krijgt, dat ik al twee jaar geen vriendin meer BEN van hem, wat voor een smakeloze schijnvertoning heb ik dan moeten meemaken? Ik probeerde al twee jaar onze relatie te herstellen, maar nu ik erover nadenk, botste ik voortdurend op een muur van koelheid, afstand en hardheid. Dus ik geef het op, ik geef er de brui aan. Ik trek die dolken uit mijn ziel en ik ga verder. Ik hield van hem, maar ook hij is veranderd. Ik dacht dat we eeuwig vrienden gingen blijven, maar ik ben nu weer een illusie rijker.