De slaap der rustelozen

Gisteravond ging ik slapen. Ik dacht: het wordt een heerlijke nacht, want ik was vrij moe. Dat was buiten de waard gerekend. Mijn lichaam voerde een gevecht met mijn geest. Niets anders al dromen deed ik maar wat? Ik zou het niet weten. Het waren duizenden gedachten die als soldaatjes door mijn brein marcheerden.

Hoe kwam dat? Wel mijn medicatie Modified Rilatine is op. Ik had nog een paar 'gewone' Rilatines en nam exact dezelfde hoeveelheid als bij de modified maar ik voelde al de tweede dag dat er iets veranderd was. De nacht voordien sliep ik de slaap der zaligen, nu echter werd ik gekweld door een storm van gedachten. Vandaar het woelen, ik wou die ideeën eruit stampen, maar dat ging natuurlijk niet.

Vroeger bleef ik wel eens bij een vriend slapen die me vertelde dat ik de hele nacht aan het babbelen was. Wedden dat daar ook iets mee te maken had? Om maar te illustreren dat ik niet alleen vermoeiend voor anderen kon zijn, maar ook voor mezelf.

Alles hangt natuurlijk af van hoeveel rust je in je leven hebt. En die rust bezit ik momenteel niet. Ik zie het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangen. Vorige week moest ik naar de werkwinkel. Men moet mij op één of andere manier terug inschakelen in het gewone systeem. Moest mijn droom nu zijn een frietkot beginnen, dan was me dat al lang gelukt. Maar mijn ambities strekken zich uit naar het gevaarlijke gebied van de journalistiek. Niet dat ik per se naar een oorlogsgebied wil, begrijp me niet verkeerd. Het enige wat ik wil, na 26 jobs gedaan te hebben in mijn toch nog korte leven, is mijn hart volgen. Het leven is al kort genoeg om dingen tegen onze zin te doen. Voor mezelf heb ik besloten dat ik plus minus 35 jaar meer dan 70 procent dingen tegen mijn zin heb gedaan. Zaken die mij wegleidden van mijn kern. Mijn kern waar ik zo naar op zoek was en die toch heel dicht bij mijn intuïtie lag die ik al op mijn 20e had. Het bewijs daarvan heb ik, het stond in de Flair. 20! was een rubriek waarin ik verklaarde dat ik journaliste zou worden. Helaas heeft mijn leven tot nu toe mij op andere wegen gebracht, omdat simpelweg de middelen er niet waren.

In 2003 heb ik dan toch dat felbegeerde postgraduaat in mijn handen kunnen drukken. Maar dan nog: allerlei liefdesperikelen, het verlies van dierbaren en de identiteitscrisis in 2004-2005-2006 hebben mijn weg vertraagd. Gisteren zag ik de muzikant, die nèt begonnen is met zijn kuur Rilatine, ongeveer drie weken. Tot mijn verbijstering merkte ik dat ook hij heel zijn leven terug aan het beleven is. Ook hij krijgt flash-backs, die weg hebben van een uitgebreide bijna dood ervaring.

Ik sta al een paar jaren verder. Wat mij betreft ben ik nu 22. Welcome "Alice in Wonderland". Ik ben niet langer het konijn dat overal te laat kwam, maar nu nog op tijd komen in het leven zelf. Nu nog een kwestie van op de juiste moment op de juiste plaats te komen. Al een paar jaar wroet ik voor een plaatsje in het medialandschap, wat niet evident is. Ten eerste moet je een uitgebreid netwerk opbouwen. (Daar ben ik al grotendeels in gelukt) Ten tweede moet je een voetje tussen de deur hebben. Ten derde zou het handig zijn als je een BV bent, want als BV moet je zelfs niet kunnen schrijven, dus maak mij niet wijs dat er allemaal kwaliteitsvolle artikels in de boekskes staan. Ten derde moet je blijven en blijven proberen (ook bij steeds dezelfde media) terwijl je hier en daar een opdrachtje kan meepikken, die je portfolio en bijgevolg ook je kansen vergroten. Ten vierde moet je eigenlijk nog een andere job vinden, bij voorkeur deeltijds of vier vijfde. Want de meeste journalisten werken freelance. In het zelfstandig statuut van de journalist staat dat volledig freelance gaan de financiële dood is van elke journalist. Tot slot moet je zelf wel over een reserve beschikken: je moet investeren in materiaal: een pc, een laptop, opnamemateriaal, liefst ook een camera. Verder moet je blijven geloven in jezelf want af en toe wil je er wel eens de brui aan geven. Als je weer een afwijzingsbrief krijgt omdat je niet genoeg ervaring hebt bijvoorbeeld. Dan geeft men je de raad ervaring op te doen. Wat betekent in onze termen: werk maar eerst nog een paar jaartjes gratis. Het is echter niet goed voor de creativeit om je steeds zorgen te maken over een schuldenberg. Er moet tenslotte brood op de plank komen. Hoe minder je schrijft, hoe slechter je wordt. Schrijven is een ambacht. Natuurlijk kan je gewoon beginnen in het wilde weg wat artikels te schrijven en die gewoon op te sturen, maar voor mij is dat zeer moeilijk. Want wat is er fijner dan een artikel gepubliceerd te zien, de kroon op het werk? Dus als een magazine je een opdracht geeft, is het beter dat ze je voorstellen wat ideeën te sturen. dan kunnen zij daaruit kiezen en je dan een proefopdracht geven. Als dat dan goed is, zou het tenminste leuk zijn, ook al betalen ze amper een habbekrats, dat je toch weer een bewijs hebt van je research en schrijfwerk.
ADHD'ers zijn goed in oplossingen vinden. Ze denken niet lineair. Dus toen Thomas Siffer me, een paar weken nadat ik hem drie artikels had gegeven, me antwoordde dat hij hiermee niet overtuigd was van mijn talent, heb ik hem ogenblikkelijk nog wat werk doorgestuurd. Even maakte een lichte mismoedigheid zich van mij meester. Ik hoop dat die andere artikels voldoende zijn om mij in het mediawalhalla toe te laten. Ik màg mezelf niet laten gaan in zelfmedelijden. Ik moet blijven geloven in het mantra: als je iets wilt, dan geraak je er. Zo heb ik zelfs aangeboden om een gratis stage te doen. Om toch maar in die redactie-omgeving te zitten en ervaring te kunnen opdoen. Zo kan ik pas een goede ambachtsvrouw worden.