Brief aan de Koning

Luisteren en praten
Een goede journaliste moet goed kunnen luisteren en alles oppikken. Dat laatste was geen probleem vroeger, alles oppikken. Ik slorpte ALLES op omdat ik niet anders kon. Ik kreeg teveel prikkels, ik kon mijn informatiestroom niet kanaliseren. Daardoor wist ik van alles iets, maar kon ik geen keuzes maken. Het was ontzettend moeilijk voor mij om uit te maken wat belangrijk was en wat niet. In mijn ogen waren het allemaal briljante ideeën en moest ik ermee leven dat de meeste nooit het daglicht zouden zien. Daarom vertelde ik soms zoveel tegen mensen, het moest er allemaal uit. Ik moest het ventileren en ik deed dat zonder te snappen dat dat voor de meeste 'normale' mensen heel vermoeiend en confronterend was. Op die manier ben ik veel vrienden kwijt geraakt, die me dingen toevertrouwden die ik wel voor me wilde houden maar die er op den duur gewoon uitfloepten. Daar ben ik me al een jaar in het oefenen en wat heb ik ontdekt nu? Niets is fijner dan dat mensen je geheimen toevertrouwen die je bewaart. Pas dan maak je echte vrienden! Toen zag ik dat niet. De blinde vlek langs mijn kant was te groot. Ik begreep niet dat ze me zo zagen, als een babbelaarster, als de Gazet van Antwerpen. Ik dacht dat de fout bij hen lag. Maar die lag bij niemand. Die fout was gewoon een tijdelijke kortsluiting in de hersenen, die nu al ver van me lijkt af te liggen. Het lijkt wel alsof ik vanuit een metapositie mezelf aanschouw op een objectieve wijze. Ik oefen me verder en verder in luisteren en in het me bekommeren van het lot van mijn medemens, maar met een zekere afstand, zonder eronder door te gaan. Neen, integendeel, we zullen er allemaal sterker van worden en één vredelievende macht vormen. De wereld gaat terug veranderen, er is teveel kwaad geweest. Er zal terug plaats komen voor liefde en begrip. Maar daarvoor moet eerst alles op de grond terug worden afgebroken. En dat zie je nu ook in de Belgische politiek...