PMS en ADHD

Vandaag voel ik me bere-ellendig en zal mijn stukje sowieso uitmonden in een tirade van zelfbeklag maar het kan me verdomme niet schelen. Bijna alles steekt tegen, behalve het feit dat ik dinsdag een sollicitatiegesprek heb bij de Gazet van Antwerpen. Het is echter niet zeker dat het gaat om een betaalde job, dus mijn geldellende wordt misschien nog niet opgelost.

Ik heb hoofdpijn, ik heb buikpijn, ik heb koude rillingen. Ik ben één maand met mijn anticonceptiepil gestopt (ik kon ze niet betalen) en ik voel me beven vandaag. Ik heb een vreselijke droom gehad vannacht. Ik zat aan een computer en via het scherm daalden zwarte katten naar beneden. Als ik die niet op tijd wegklikte werden die echt. Zo kwam het dat ik ineens met zes zwarte katers zat opgescheept, die bijna allemaal leken op mijn zoete Figaro. Als ik ze wou buitenzetten, na een grondige monstering, sloegen ze er in om weer binnen te glippen. Ik sloeg in paniek, want waar was mijn baby? Ik moet dringend terug met die pil beginnen, acuut progesteron- en oestrogeentekort. Daarbij is het volle maan en ook dat heeft een invloed op mijn stemming. Ditmaal geen positieve. Ik heb zware PMS en ik wens dit niemand toe. De meeste mannen weten niet eens wat het Premenstrueel Syndroom is omdat er maar 5 procent vrouwen tot de zware gevallen behoort. Als ik mijn pil neem en in een liefdevolle relatie zit, is dit nog enigzins in te tomen, maar momenteel zijn de omstandigheden er echt niet naar.

Ik wil zo graag verhuizen maar dat is momenteel onmogelijk. Het liefst van al wil ik blijven wonen maar ik kan geen rust vinden hier. Mijn appartement is dan nog wel netjes dankzij de kunstige schoonmaaktoeren van Sien en Maria, maar het probleem buurman komt weer terug. Buurman hield zich even koest, na de problemen van afgelopen maand. Hij zit veel bij zijn vriendinnetje nu, dus je zou denken dat het stil is hiernaast. Neen hoor, want wat doet buurman? Hij laat wat vriendjes logeren die naar hartelust kunnen gebruik maken van zijn muziekinstallatie. Nu zijn ze nog aan het slapen, maar hoe lang duurt het vooraleer ze wakker zijn en mijn Peeters & Pichalochtendje verstoren? Ach ja, ik moet toch zodadelijk naar de belastingen fietsen om papieren op te halen voor mijn Omniostatuut (een verhoogde tegemoetkoming bij mijn steeds hoger wordende medische kosten)Wat is er nu juist gebeurd? Wel zaterdagavond kwam er een vriend van me langs, ik was er niet. Twee vriendjes van de buurman lieten hem binnen via de parlofoon (mijn parlofoon werkt niet meer en volgens de huisbazin moet ik die herstellen) Ze vroegen of ik er was en of ze dan via de dakgoot bij mij binnen konden om even buiten te kunnen. Ze stierven van de honger en hadden een dringende behoefte aan nicotine, buurman echter antwoordde niet op hun berichtjes. Wat heeft die vriend van me in een impuls gedaan? (hij heeft ADD) Hij heeft de deur opengestampt om hen te bevrijden. De volgende morgen, ik was aan het slapen, komt er een woeste buurman aan mijn deur kloppen. Hij schreeuwde tegen mij, ik riep terug. Hij gooide mijn boekenrek om (er is nu een wiel afgebroken, stampte mijn parlofoon helemaal uit elkaar, duwde mij op het bed, plantte zijn vinger op mijn oog en brulde dat hij mij in coma ging slagen. Zijn vriendjes stonden aan de deur te luisteren om in te grijpen, vertelden ze achteraf. Wanneer, als ik in coma lag?

Die vriend van me is dan afgekomen om hem te kalmeren. Hij zal de herstelling deze week uitvoeren, de deur gaat in ieder geval al terug op slot. Ik heb hier niets mee te maken, behalve dat hij een vriend is van me. Ik heb al ergere dingen gemaakt met buurman. Er is nu een vriendje van hem dat terug in de gevangenis zit. Dat vriendje is hier twee jaar geleden binnengebroken en heeft mijn pc gestolen, dat heeft ie bekend! Mijn deur, daar zit een bluts in. Mijn schuld zegt buurman, ik had de deur maar niet voor mijn neus moeten dichtslaan. Nee, ik had me gewoon tot moest moeten laten slaan ofwat? Ik kan niet voortdurend naar de huisbazin gaan, neen, want als er nog iets mis is, gaan we er allebei uit. Is dat fair? Neen, wat ik woon hier al tien jaar en ik heb misschien in het verleden ook wat feestjes gedaan, maar ik probeer nu een rustig leven te leiden en niemand lastig te vallen. Buurman echter en zijn vriendjes denken dat het hier een nachtwinkel is: sigaretten komen ze bedelen, waterkoker lenen, batterijenoplader en ik die dat dan uitleen voor de lieve vrede, moet er zelf altijd achteraan hollen. Ik ben het kots kots kots beu

De dag erna zie ik buurman voor het huis van mijn ex zitten. Meneer was daar een joint aan het rollen. Ik reed voorbij met mijn fiets. "Hey, Kristiane" Wat denkt die klootzak? Dat ik daar ga stoppen? Ik heb niets meer met mijn ex te maken, behalve dan dat ik met veel bitterheid en nog steeds verdriet terugdenk aan die fucked op relatie. Ik heb compleet over mijn grenzen laten gaan omdat ik stapelverliefd was en in een wedergeboorte zat (omwille van de ontdekking van mijn ADHD, te weinig medicatie, was het nog erger met mij dan voordien) Nu heb ik alles op een rijtje maar het is niet gemakkelijk om je mislukkingen onder ogen te zien.

Nog later op de dag (gisteren) is die vriend bij mij, die de deur gaat maken Buurman klopt en komt binnen zonder antwoord af te wachten. Nu kan je zeggen, doe de deur dan op slot, maar als ik niet antwoord, doet hij de deur open, ook als ze op slot is en dan erger ik me aan het geluid van de gesloten deur en zijn acties om die open te doen. Ik zeg tegen hem: ik wil afstand van jou (godverdomme die gast is mijn lief niet en ik ben alles van de laatste weken aan het opkroppen: dat wil zeggen, ik probeerde met buurman overeen te komen, maar dat gaat niet. Buurman geilt op alles wat vrouw is en ik ben zijn seksueel getinte opmerkingen beu. Ik zou hier nog vanalles kunnen schrijven, maar uit voorzichtigheid laat ik dit even. Ik wil namelijk echt dat hij met zijn vriendin gaat samenwonen, zo snel mogelijk. Dat ik hier terug het rijk voor mij alleen heb. Na die afwijzing van mij (afstand) trapt buurman het af. "Waar is mijn batterijlader van Sony (ok, ik heb wel geen digitaal fototoestel op het moment, maar dat geparasiteer moet gedaan zijn) Hij gooit die aan mijn deur op de grond. Ik moet op dat moment een sollicitatiebrief schrijven en zijn boxen beuken weer door de muur (omdat ik niet met hem wil praten, kloot hij mij op die manier)

Gisterenavond, elf uur, ik wil slapen. Hij is er niet, maar zijn vriendjes wel. De muziek staat niet luid, echter wel genoeg om mij uit mijn slaap te houden. Ik klop tegen de muur. Geen resultaat. Nog eens, weer geen uitkomst. Ik ga de gang in en zeg vrij hard: ik wil godverdomme slapen. Vijf minuten later, krijg ik een berichtje van de Marokkaanse buurvrouw. "Ik ben uw geroep beu en ga nu naar de huisbazin bellen. Hoe durft dat mens? Vorige week heeft die hier een half uur zitten roepen in de gang tegen haar vriend en ik bel niet eens, want ik ben verdraagzaam en wil mijn huisbazin niet lastig vallen voor het minste. En zij gaat om elf u eens bellen ofwat en mij weer in diskrediet brengen. Toen haar vriendje in de gevangenis zat, was ik wel goed om haar tijd op te vullen. Daarna zag ze me niet meer staan en begon direct ambras te maken voor een onbenullige zaak, die ik me niet eens herinner.

Ik moet een job hebben, een betaalde en dan zoek ik mij een rustig appartement. Ofwel moet ik maar zelf naar het vredegerecht stappen. Want die dreiging van de huisbazen (de ouders van mijn huisbazin) vind ik ook maar niets: als er nog iets tussen buurman en mij misloopt, willen ze ons allebei buiten. Is dit dan gerechtigheid?