HOE VAN DE RILATINE AFGERAKEN?

Heeft er iemand (volwassene) ervaring met het afbouwen van Rilatine? Ondertussen neem ik dat al 11 jaar. Af en toe zit ik in een fase dat ik het helemaal heb gehad om me aan te passen aan de maatschappij, om mijn gedrag voortdurend te corrigeren. Deze fase is nu weer aangebroken.

Heeft het te maken met de menopauze? Een heftig hormonaal systeem dat vecht tegen dat andere hormonaal systeem: ADHD? Ik maak de balans op van mijn leven. Ik ben niet tevreden. Ik voel me mislukt, op allerlei vlakken. Mijn carrière als freelance journalist die na 7 jaar afliep omdat ik te weinig opdrachten had, mijn spijt omdat ik geen kind heb, de foute mannenkeuzes...

Het feit dat je een pil moet nemen om je gedrag te corrigeren, is op zich al een verkeerd signaal. Het is beledigend en kwetsend, want het wil zeggen dat je niet goed genoeg bent zonder meds. Onlangs ging ik op bezoek bij een vriendin in Chicago, ik was toch wel de helft van mijn meds vergeten mee te brengen. Hemel en aarde heeft ze bewogen om voor mij Ritalin te bemachtigen. Die 8 dagen heb ik gefunctioneerd op de helft van mijn normale dosis en ik vond dat het ging. Daarna ben ik wel zo ziek als een hond geweest van de jetlag en heb ik 4 nachten koorts gemaakt. Of zat er meer achter?

Ik droom van een leven zonder Rilatine, ik heb al verschillende pogingen ondernomen om er van af te geraken, maar de rebounds waren zo heftig dat ik altijd terug ben begonnen.

Ik voel dat ik niet meer dezelfde persoon ben als vroeger.

Mijn echte persoonlijkheid wordt verdrukt door de Rilatine versie. Natuurlijk zal ik wanneer de avond valt weer méér mezelf worden omdat de medicijnen uitwerken maar nooit helemaal.

Ik voel me afgestompt, mijn creatieve gedachten zien het daglicht niet meer, ik ben minder spontaan. Af en toe komt er nog een glimp naar boven van degene die ik was, maar dan word ik weer naar beneden geduwd, in een vergeetput, tot ik zelf ga vergeten wie ik was: iemand met een zilveren randje, puur, echt, speciaal!

De roze muis is nu een grijze muis. Ik loop mee met de kudde. Waar is mijn eigenheid?

Er zijn altijd triggers die mijn echte persoonlijkheid, degene die ik 36 jaar was naar boven brengen.

Wanneer ik gevoelens krijg voor iemand, voel ik dat leef. Verliefd zijn is het beste gevoel dat er is.

Als die dan nog wederzijds zijn, is het top.

Wanneer Trijn Amrita Janssens schrijft over hoe zij zich voelt, komt onmiddellijk de gedachte op: dat zou ik ook gedaan hebben, als ik geen Rilatine nam, zo openlijk schrijven. Nu moet ik mezelf echt dwingen om dat te doen, bang voor kritiek, bang om me kwetsbaar op te stellen. Maar zij heeft me nu wel de kracht gegeven om dit te doen.

Het is altijd kiezen of delen. Ofwel ben ik efficiënt (redelijk), kom ik (redelijk) op tijd, ben ik niet super onhandig, gedraag ik me gepast, kom ik mijn afspraken na, maak ik geen dubbele afspraken, heb ik mijn impulsiviteit onder controle en ben ik -gegeven de omstandigheden- stabiel.

Ofwel ben ik heel emotioneel, ontzettend gelukkig, euforisch, allemaal emoties waarvan de toppen worden afgeschoren maar anderzijds ook diepe dalen.

Alhoewel, wat is dit dan? Hoe ik me nu voel?

Ik borg mijn droom om terug in de journalistiek te gaan op, omdat ik nu een job heb. Omdat ik teleurgesteld ben in alle pogingen die ik heb gedaan, de voorstellen die van mij gestolen zijn en gebruikt werden als vaste rubrieken in bladen, de stukjes die ik mocht schrijven waarmee ik amper het zout op mijn patatten verdiende, de redacteurswissels waardoor ik die altijd aan het einde van de ladder bungelde gedwongen was om iets anders te zoeken.

Vandaag wil ik alleen maar huilen, maar dat laat de capsule niet toe. Mijn tranen blijven binnen in mij. Ik zou eigenlijk naar de film moeten gaan om die los te weken. Misschien ligt het allemaal aan die stomme menopauze, waarin ik al 7 jaar zit. Blijkbaar heeft die er wel voor gezorgd dat ik uiteindelijk toch muziekschool ging doen. 2 jaar notenleer en 2 jaar piano heb ik achter de rug, maar wil ik wel verder doen? Compleet gedemotiveerd door een wonderkind als lerares die op de koop toe ook nog zwanger werd, zie ik het niet meer zitten.

Misschien had ze wel mogen zeggen van in het begin dat het geen zin had om nog les te volgen als je thuis een keyboard hebt?

Tegelijkertijd wil ik ook nog zoveel: ik wil reizen, ik wil een yoga teacher training doen (niet om les te geven maar voor mezelf), ik wil groeien op spiritueel vlak, ik wil iets betekenen in deze wereld, iets groots doen: voor dieren. Het dierenleed grijpt mij soms zo hard aan dat ik wil verdwijnen, weg van hier.

Ook wat mensen elkaar aandoen...zonder sociale media werd dit allemaal niet zo uitvergroot en bekend. Onwetendheid is soms een zegen!

Ik ben echt nog wel hongerig naar het leven, rijk zijn aan ervaringen. Spijtig genoeg heb je daar altijd geld voor nodig en als single onafhankelijke vrouw is dat niet evident in deze steeds harder wordende tijden waarin de kloof tussen arm en rijk steeds groter wordt, de middenklasse verdwijnt.

Ik weet niet of ik me nu opgelucht moet voelen, ik had een krop in mijn keel en die is nu verdwenen. Ik wil dit met jullie delen, omdat het niet eenvoudig is te zijn wie ik ben.