picknick in het park
16/06/2017
Twee weken geleden ging ik zwemmen in de ecologische vijver van het Boekenbergpark, echt een aanrader.
Helaas is er van dat zwemmen niet veel in huis gekomen. het was nochtans heel goed begonnen: een vriendin (ik zal haar Sunshine noemen, want dat is ze echt wel) had een Facebook groep opgestart om een aantal vrienden uit te nodigen voor een picknick in het park met zwemmen erbij.
De bedoeling was dat we allemaal een gerechtje zouden meebrengen. Dat ging goed.
Alleen op tijd geraken, dat was een andere zaak. Tenslotte heeft Sunshine ook ADHD en
ook Curly Girl, we zijn al met drie.
Ik besloot al naar Sunshine te rijden als tussenstop. Zij had andere meisjes uitgenodigd.
Sunshine doet open en ik zie dat ze een zwachtel om haar enkel heeft. Wat is er gebeurd? vraag ik.
"Ik heb klimop van een boom getrokken." ik kijk naar haar tuin en ik bemerk dat ik geen klimop bespeur. "Neen, neen in het park!" Sunshine is een vrouw met een groot hart, liefde voor mensen, dieren en de natuur, echt een idealistische powerwoman die af en toe impulsief een goede daad verricht en dat dan soms ook moet bekopen wanneer de natuur niet meewerkt.
Ik haal mijn etenswaren en cava uit de zak. Ik heb geen stop op de cava fles en blijkbaar niemand in de groep behalve 1 vrouw maar die heeft die dan niet meegebracht. Voorlopig zitten we met zijn vieren daar. Ik besluit toch al een glaasje cava te drinken en doe de koelkast open. Ik zie dat Sunshine de fles heeft neergelegd, zich er niet van bewust dat er geen stop op zit maar gewoon zilverpapier. Ik zie een vloeistof in het zijvak: cava dus! terwijl ik de koelkastdeur opentrek valt er een fles uit, gelukkig van plastic. Het blijkt geen rode bietensap te zijn zoals de meisjes en ik denken; "Neen hoor, zegt Sunshine, dat is sojasaus.
Dat wordt dus schoonmaken voor we vertrekken, met de fiets. We zijn nog maar net onderweg, een uur achter op ons schema als ik zie dat de fietsband van Sunshine wel heel plat is. Ze had het zelf nog niet gemerkt maar er daagde haar iets dat dit gebeurd moest zijn toen ze met een vriend op stap was geweest die ook een platte band had.
Helaas is er van dat zwemmen niet veel in huis gekomen. het was nochtans heel goed begonnen: een vriendin (ik zal haar Sunshine noemen, want dat is ze echt wel) had een Facebook groep opgestart om een aantal vrienden uit te nodigen voor een picknick in het park met zwemmen erbij.
De bedoeling was dat we allemaal een gerechtje zouden meebrengen. Dat ging goed.
Alleen op tijd geraken, dat was een andere zaak. Tenslotte heeft Sunshine ook ADHD en
ook Curly Girl, we zijn al met drie.
Ik besloot al naar Sunshine te rijden als tussenstop. Zij had andere meisjes uitgenodigd.
Sunshine doet open en ik zie dat ze een zwachtel om haar enkel heeft. Wat is er gebeurd? vraag ik.
"Ik heb klimop van een boom getrokken." ik kijk naar haar tuin en ik bemerk dat ik geen klimop bespeur. "Neen, neen in het park!" Sunshine is een vrouw met een groot hart, liefde voor mensen, dieren en de natuur, echt een idealistische powerwoman die af en toe impulsief een goede daad verricht en dat dan soms ook moet bekopen wanneer de natuur niet meewerkt.
Ik haal mijn etenswaren en cava uit de zak. Ik heb geen stop op de cava fles en blijkbaar niemand in de groep behalve 1 vrouw maar die heeft die dan niet meegebracht. Voorlopig zitten we met zijn vieren daar. Ik besluit toch al een glaasje cava te drinken en doe de koelkast open. Ik zie dat Sunshine de fles heeft neergelegd, zich er niet van bewust dat er geen stop op zit maar gewoon zilverpapier. Ik zie een vloeistof in het zijvak: cava dus! terwijl ik de koelkastdeur opentrek valt er een fles uit, gelukkig van plastic. Het blijkt geen rode bietensap te zijn zoals de meisjes en ik denken; "Neen hoor, zegt Sunshine, dat is sojasaus.
Dat wordt dus schoonmaken voor we vertrekken, met de fiets. We zijn nog maar net onderweg, een uur achter op ons schema als ik zie dat de fietsband van Sunshine wel heel plat is. Ze had het zelf nog niet gemerkt maar er daagde haar iets dat dit gebeurd moest zijn toen ze met een vriend op stap was geweest die ook een platte band had.
We schieten traag maar gestaag op en slagen er uiteindelijk in om een plaatsje te vinden op de wei. Eten is er genoeg, dat hebben we goed geregeld. Curly woman is nog onderweg, ze was terug in slaap gevallen en was dus schromelijk te laat. Ze torste ook een zeer zware zak mee en heeft tegenwoordig nog last van haar knie. En dan in die drukkende warmte.
We waren aan het genieten van de heerlijke picknick, namen een paar grappige selfies. Ik stelde het zwemmen altijd maar uit omdat er niemand mee ging. (uitstelgedrag!) En omdat ik natuurlijk honger had. Ik lette niet op de tijd (verstoord tijdsbesef) en toen ik eindelijk ging zwemmen, mocht ik niet meer binnen. Het was tenslotte zondag en op zondag is de laatste zwembeurt vroeger dan de andere dagen. Wat een teleurstelling.
Op den duur waren wij de enigen die nog overbleven in het park. Terwijl Sunshine vrolijk aan het kwetteren was en steeds filosofischer werd door de wijn, werd ik erg onrustig van de steeds groter wordende chaos die wij maakten. Ik probeerde al wat op te ruimen, maar Sunshine stond erop de vuile plastic borden en bekers allemaal terug mee te nemen. Moest iedereen zoals Sunshine zijn, dan was de planeet al lang gered. Ik bewonder haar idealisme maar ik ben soms wat lui om daar in mee te gaan.
Al probeer ik wel mijn ecologische voetafdruk zo klein mogelijk te maken en rijd ik nooit met de auto (ik heb ook geen rijbewijs, ik heb daar geen geld voor, door mijn late diagnose heb ik nooit heel lang op een job gewerkt en heb ik eigenlijk niets kunnen sparen, integendeel: ik heb in schuldbemiddeling gezeten. Momenteel ben ik wel volledig vrij van schulden en ik ben niet van plan om er ooit nog te hebben.
We waren dus de enigen in het park. Op een gegeven moment komen er een aantal jongeren van Noord-Afrikaanse afkomst in een tuniek in het park. Het is ramadan en ze mogen pas tegen de avond eten. Eén voor éen klimmen ze over het hek en springen in de vijver. Ik ben erg verontwaardigd over zoveel baldadigheid en zelfs een tikkeltje jaloers: mijn zwembeurt ging aan mij voorbij. Zij trekken zich niets aan van de regeltjes.
We waren dus de enigen in het park. Op een gegeven moment komen er een aantal jongeren van Noord-Afrikaanse afkomst in een tuniek in het park. Het is ramadan en ze mogen pas tegen de avond eten. Eén voor éen klimmen ze over het hek en springen in de vijver. Ik ben erg verontwaardigd over zoveel baldadigheid en zelfs een tikkeltje jaloers: mijn zwembeurt ging aan mij voorbij. Zij trekken zich niets aan van de regeltjes.
We laten het zo, we laten hen doen. Het is niet aan ons om de politie te spelen. Al maak ik de bedenking dat ik dit ook had kunnen doen. Alleen maakt de Rilatine mij braaf en plichtsbewust.
Reacties