De missionarishouding

Ik merk van mezelf dat ik de laatste maanden als een missionaris op pad ben om andere ADHD'ers te ontdekken en die zelfs te diagnosticeren. Ik weet zeker dat dit ook weer een fase is in mijn groeiproces. Ik vind het zelfs edelmoedig van me want ik wil die mensen helpen maar dat is nu net het moeilijke met AD(H)D'ers: ze horen je wel maar het dringt niet tot hen door. Ze vangen flarden op van het geheel maar interpreteren vaak dingen verkeerd en maken een vervormde puzzel van de realiteit. Hetgeen zij essentieel achten en als hoofdzaak zien, is voor anderen slechts een bijzaak. Omdat zij concentratiestoornissen hebben, vangen zij niet alles op. Ze missen een deel van het geheel. Zie je als je aan iemand vraagt of hij weet wat ADHD is, dan antwoordt men meestal: "Nou ja, das hyperactief zijn, hé. Pff, hyperactief zijn, precies alsof dat dat zoveel voordelen heeft, ik ben mijn hyper gelukkig kwijt en het is inderdaad dat zo dat je een tomeloze energie kan hebben en als je die kan focussen, ben je inderdaad vertrokken maar meestal wordt dat teveel aan energie kwijtgespeeld aan dingen die toch niet worden afgemaakt, dus wat ben je ermee, je komt uit op een nuloperatie, want je doet dingen trager dan andere mensen als je het niet direct door hebt hoe een procedure in mekaar zit en juist omdat je zoveel moeite moet doen om te focussen, gaat je overvloed aan energie daar aan op en kom je in vergelijking met "gewone mensen" op hetzelfde uit.

Ik ben zo blij dat ik dit allemaal begin in te zien, want ik voelde me stilaan verdwalen in een woud waar steeds meer bomen groeiden, zodat ik niet meer wist waar ik naar toe wou. Nu weet ik dat maar al te goed waar ik naar toe moet en begin ik dingen juist te interpreteren en de wereld te zien zoals hij is, terwijl ik dat vroeger amper kon geloven dat mensen zo wreed konden zijn zoals ze zijn. Ik voelde dat wel aan, intuïtief, nu is mijn intuïtie verzwakt, maar mijn rationeel gevoel is wel gegroeid. Ik ben voorzichtiger geworden in mijn uitlatingen en daar ben ik blij om.


Ik merk wel dat mijn interesse erg selectief is en ik niet meer de moeite kan opbrengen om dingen te leren die mij niet in het minst interesseren. Zo heb ik deze week Belgacom Tv laten installeren en de man in de shop Jezussstraat vroeg me of ik het misschien zelf kon. Ik ben mij zodanig bewust van die beperking dat ik zonder aarzelen antwoord dat het echt niet My peace of cake is. Thuis deed ik dan wel even de moeite om de handleiding te bekijken, maar gooide die al gauw weer opzij, beseffend dat ik me nodeloos zou ergeren in het tot stand brengen van mijn verbinding.

Maar goed, ondanks alle ellende die ik heb meegemaakt, kan ik nu terug zeggen dat ik een sterke vrouw ben en dat ik me niet meer laat kisten door oneerlijke mensen die mij een rad voor de ogen proberen te draaien. Nu moet ik me richten op mensen die in mij geloven en die inzien, dat de situaties waarin ik ben terecht gekomen, een gevolg zijn van die ADHD. Een vriendin van me zei (die het zelf heeft maar het niet wil weten): "je kan niet alles op die ADHD steken" Jawel, dat kàn je wel, want cruciale handelingen in het verleden waren vaak impulsief en totaal niet berekenend maar vanuit een onbestemd gevoel dat kwam opduiken als een haaienvin in de zee en pas verdween als het kwaad geschied was. En het ergste van al, is dat je de helft van de tijd nog niet eens bewust van wat je dan wel verkeerd gedaan of gezegd had. Het lijkt dan precies een vlaag van verstandsverbijstering en voor je het weet, heb je weer al dan niet onherstelbare schade aangebracht in je omgeving. En dat wou je niet, want neen in de fond ben je geen ambrasmaakster. Je speelt geen spelletjes, je bent niet berekenend, agressief en gemeen. Tot je receptoren weer beginnen te flippen omdat ze te weinig dopamine krijgen.

Ik ben gelukkig dat deze periodes stilaan voorbij zijn. Ondertussen ben ik al wel 36 en moet ik aanvaarden wat er mis is gegaan. Maar bovenal verdien ik een nieuwe kans, een kans op de job van mijn leven, een kans op een normale liefhebbende relatie en om gelukkig te zijn en andere mensen die hetzelfde meemaken of zullen meemaken te helpen. Een communicatiestroom op gang brengen die bruggen bouwt in plaats van muren