Brief aan de Koning
Vandaag zag ik een kennis van me, Johan, die waarschijnlijk een goede vriend van me wordt. Dat gevoel heb ik toch. Johan heeft mij vandaag goed geholpen want om eerlijk te zeggen, ik had geen geld meer. Ik ben een mooie, slimme; getalenteerde; niet domme, blonde griet op de rand van de armoedegrens. Op de rand van het faillissement,
onlangs nog bijna uit mijn gezellige, doch veel te kleine appartementje verjaagd door onmin met de buurman (generatiekloof: hij feest- ik feest niet meer)
Klaar om het Koninklijk Paleis te bestormen en aan de geliefde koning te vragen om mij 20.000 euro te geven, die ik nuttig zal besteden aan mijn schulden, een laptop, een reis naar NYC (om een artikel te schrijven en dat te gebruiken als middel om bij een reismagazine voet aan grond te krijgen, want ik wéét dat dat één van dingen is die ik het beste kan, simpelweg omdat ik als ik reis zo ontzettend veel nieuwe impulsen krijg dat ik de hele wereld aankan en kan afreizen)
Of een reis naar Brazilië, om te schrijven over het goede werk dat Rudy van Tilborgh verricht door naar de favela's te gaan en de huizen te schilderen die de mensen langzaam terukgrijgen van de grootgrondbezitters, ja een goed doel steunen, das in en dat wordt meer begrepen dan een reisje naar NYC
Alhoewel, die laptop moet ik in NYC kopen met die lage dollar...
Dus eerst NYC, dan Brazilië. Misschien kan er iemand mee van het koningshuis,
mijn voorkeur gaat uit naar Mathilde, ik denk dat zij en ik wel vriendinnen kunnen worden.
Wat heb ik nog nodig? Geld om een nieuwe bril te kopen(ofwel tenminste toch voor dat ene glas van mijn oude bril, meedogenloos vertrapt door militair Mike(was meteen het einde van onze vriendschap omdat hij de zaak even meedogenloos ontkende) Ja, dit klinkt belachelijk...sowieso waren er andere redenen dan dat,de arme Mike
kon het niet aan dat we al zes jaren slechts vrienden waren. Wat dacht hij, dat hij mijn hart kon veroveren door mij omhooggevallen pseudo-schrijfsterke te noemen? Dat mag hij wel, maar dan moet hij op zijn minst wel iets van mij gelezen hebben. Vreemd dat hij dat niet wou. Misschien kan hij niet zo goed lezen?
Geld om zangles te volgen, mediatraining bij mijn favoriete presentator Jo De Poorter, om piano te leren spelen, om de echte ik, naar buiten te laten komen. De ik die ik nooit mocht zijn.
Hoe noemt hij nu weer, die man die Sarkozy en Bruno had gefotografeerd en 11.700 euro aan een goed doel had gegeven? Emile Boël? Emile Boey?
Natuurlijk iets voor kinderen, want kinderen zijn de toekomst. Maar dat is nu net mijn point! Wanneer gaat er iemand eindelijk eens inzien, dat ik ook, in se, een kind ben, opnieuw, want ik kan het gedragspatroon van vroeger niet langer meer aanhouden. Daar gooi ik, als VROUW, continu mijn deuren mee in, dat mag ik niet meer doen. Ik zou lessen moeten krijgen over etiquette. Ik ben een onschuldig kindje met de wijsheid van een 36-jarige, die 34 jaar heeft zien passeren en terug kijkt en denkt: neen, ik moet het anders doen. En dat wil ik...Ik ben nog Steeds Alice In Wonderland die verbaasd kijkt en beseft dat de wereld veel gemener is dan ik dacht en ook veel duidelijker. Ik kan gemakkelijker het kaf van het koren scheiden en zeggen tot hier niet verder. Maar ik kan nog veel meer. Naast mijn mediajob, wil ik misschien ooit wel therapeut worden, maar dan alleen voor ADHD'ers.
Zelfdiagnose was wedergeboorte, jezelf zien als embryo, een nieuw leven krijgen,
maar niemand weet dat een deel van je dood is, een gevolg van een genetisch defectje en dat de parel nog naar boven moet komen, maar achtervolgd wordt door stigmatisering uit het verleden.
En dan terug groeien, de foute man tegengekomen, die mijn tere zieltje verwoestte, volledig over mijn grenzen ging en mij dan in de steek liett, hij heeft mijn mooie kijk op het leven een beetje grimmig gemaakt en ik moet nu terug proberen vertrouwen te hebben in de mensheid. Maar hoe kan dat, hij was de man van mijn leven en dat is hij nog steeds. Als hij zijn fouten zou inzien en ons een oprechte kans zou geven, zouden wij een prachtkoppel zijn, dat voel ik in hart en nieren. Jammer dat hij zo ver van zijn kern is verwijderd en niet meer in ons geloofde. Jammer dat hij onze relatie zo eenzijdig bekeek en mij niet echt leerde kennen. Na 20 maanden. Shut up. Niet weer over Alexander...Snik.
Ik heb zoveel fantastische ideeën maar niet téveel meer, ik pik er nu de goeie uit.
Zou Koning Albert een miniscuul deel van zijn dotatie kunnen missen om mij de kans te geven mijn toekomst brilliant en bright te maken, zodat ik met hernieuwde kracht andere mensen kan helpen? Ik ben nog zo kwetsbaar, maar ik ben eerlijk. Ik heb waarden en normen en kan mijn steentje bijdragen om alle ADHD'ers in België hun plaats te helpen zoeken en hen te laten doen wat ze graag doen, al gaat het maar om vijf procent, als we tewerkgesteld worden op de juiste plaats, gaan er dingen gebeuren! Er gaat een nieuwe vorm van creativiteit loskomen, die een golf over het hele land zal veroorzaken. Een zachte golf maar in een positieve zin.
The King Albert Foundation, dat klinkt wel goed...
Koning Albert, een gelukkig Nieuwjaar
Help mij, ik ben een dochter van België, steeds een liefhebster van het Koningshuis geweest maar nu, mijn lieve koning, 13 miljoen euro, daarvan kan u toch wel een beetje missen? Ik beloof u dat ik ons land niet zal teleurstellen. Ik beloof u dat ik onze internationale trots zal worden en een roman schrijf die wereldwijd bekend wordt wegens het herkenbare gevoel dat veel mensen zullen hebben. Ik beloof u dat u in mijn boek een prominente rol krijgt.
Ik neem al vijf dagen minder Rilatine omdat mijn medicatie bijna op is en ik moet rantsoeneren. Volgens de regels mag dat niet naar het schijnt, je moet een zelfde hoeveelheid een tijd innemen. Maar lieve koning, ik kan mijn Rilatine niet betalen
met 800 euro per maand. Ik wil wel werken en ben een persoon met een handicap maar ik ben een hoogbegaafde gehandicapte, snapt u? Ik zie door mijn schulden soms troebel
(en omdat mijn maandlenzen bijna versleten zijn en ik die arme lieve opticien die in mij gelooft nog 900 euro van me moet. Begrijpt u, mijn toestand is schrijnend, ik ben een geval van Verdoken armoede, je ziet het niet aan mij, ik draag nog steeds mooie kleren, dat wel...ik heb ook mijn trots
Ik neem nu al vijf dagen 20 mg ipv 30. En wat zijn de constaties? Ik word terug avontuurlijker maar niet impulsief. Ik heb terug meer ideeën en voel me ook terug wat brutaler. Ik heb de neiging om dingen eruit te flappen maar denk wel na over wat ik zeg.
Behalve toen ik met die kennis, Johan, die in een rolstoel zit omdat hij MS heeft, het café binnen wou gaan en tegelijkertijd een zware deur moest openhouden en buiten opnieuw achter hem gaan staan om hem tegen te houden terwijl met hij zijn voorste wielen het mini verhoogje wou trotseren . Ik wou de deur vastzetten met mijn 10 kg kattenzand maar daar was niets aan te doen, de deur schoof dicht. En iedereen kijken maar niemand komen helpen. Ik keek boos naar een man die het dichtst bij de deur zat, een neo-hippie met lang blond haar, zo weggeplukt van Goa, maar dan niet in trance en riep niet overdreven hard: bestaan er dan geen galante mannen meer? Kan er misscheen eens iemand komen helpen. En daar was dan de charmante barman van wie ik dacht dat hij Thomas noemde. Het was dus Filip of Philip(pe), de galantste man van het café en niet alleen omdat hij daar werkt, vermoed ik. Achteraf heeft de hippie de deur opengedaan, toen het eigenlijk niet meer nodig was. De hippie lachte vriendelijk naar me en zei: "jij bent een deugnietje hé".
Om maar te zeggen, Johan, die zeker een goede vriend gaat worden en me vandaag heeft geholpen met kattenzand en kattenvoer en chocolade, vond dat ik meer lachte en toegankelijker was. Dus dat doet de Rilatine wel ergens, een soort muur creëren. En toch is dat de defensie die ik nodig heb. Waarom? Omdat ik in mijn leven al veel te veel over mijn grenzen heb laten gaan, op alle gebied. Op deze manier kan ik mijn grenzen bewaken, de kat uit de boom kijken en eerst eens testen wie het echt goed met mij voorheeft. Johan meent het goed met mij, denk ik. En u, Koning Albert? Of Emil Boey? Die had toch ook teveel geld?
Ik ben een goed doel!
Basta
onlangs nog bijna uit mijn gezellige, doch veel te kleine appartementje verjaagd door onmin met de buurman (generatiekloof: hij feest- ik feest niet meer)
Klaar om het Koninklijk Paleis te bestormen en aan de geliefde koning te vragen om mij 20.000 euro te geven, die ik nuttig zal besteden aan mijn schulden, een laptop, een reis naar NYC (om een artikel te schrijven en dat te gebruiken als middel om bij een reismagazine voet aan grond te krijgen, want ik wéét dat dat één van dingen is die ik het beste kan, simpelweg omdat ik als ik reis zo ontzettend veel nieuwe impulsen krijg dat ik de hele wereld aankan en kan afreizen)
Of een reis naar Brazilië, om te schrijven over het goede werk dat Rudy van Tilborgh verricht door naar de favela's te gaan en de huizen te schilderen die de mensen langzaam terukgrijgen van de grootgrondbezitters, ja een goed doel steunen, das in en dat wordt meer begrepen dan een reisje naar NYC
Alhoewel, die laptop moet ik in NYC kopen met die lage dollar...
Dus eerst NYC, dan Brazilië. Misschien kan er iemand mee van het koningshuis,
mijn voorkeur gaat uit naar Mathilde, ik denk dat zij en ik wel vriendinnen kunnen worden.
Wat heb ik nog nodig? Geld om een nieuwe bril te kopen(ofwel tenminste toch voor dat ene glas van mijn oude bril, meedogenloos vertrapt door militair Mike(was meteen het einde van onze vriendschap omdat hij de zaak even meedogenloos ontkende) Ja, dit klinkt belachelijk...sowieso waren er andere redenen dan dat,de arme Mike
kon het niet aan dat we al zes jaren slechts vrienden waren. Wat dacht hij, dat hij mijn hart kon veroveren door mij omhooggevallen pseudo-schrijfsterke te noemen? Dat mag hij wel, maar dan moet hij op zijn minst wel iets van mij gelezen hebben. Vreemd dat hij dat niet wou. Misschien kan hij niet zo goed lezen?
Geld om zangles te volgen, mediatraining bij mijn favoriete presentator Jo De Poorter, om piano te leren spelen, om de echte ik, naar buiten te laten komen. De ik die ik nooit mocht zijn.
Hoe noemt hij nu weer, die man die Sarkozy en Bruno had gefotografeerd en 11.700 euro aan een goed doel had gegeven? Emile Boël? Emile Boey?
Natuurlijk iets voor kinderen, want kinderen zijn de toekomst. Maar dat is nu net mijn point! Wanneer gaat er iemand eindelijk eens inzien, dat ik ook, in se, een kind ben, opnieuw, want ik kan het gedragspatroon van vroeger niet langer meer aanhouden. Daar gooi ik, als VROUW, continu mijn deuren mee in, dat mag ik niet meer doen. Ik zou lessen moeten krijgen over etiquette. Ik ben een onschuldig kindje met de wijsheid van een 36-jarige, die 34 jaar heeft zien passeren en terug kijkt en denkt: neen, ik moet het anders doen. En dat wil ik...Ik ben nog Steeds Alice In Wonderland die verbaasd kijkt en beseft dat de wereld veel gemener is dan ik dacht en ook veel duidelijker. Ik kan gemakkelijker het kaf van het koren scheiden en zeggen tot hier niet verder. Maar ik kan nog veel meer. Naast mijn mediajob, wil ik misschien ooit wel therapeut worden, maar dan alleen voor ADHD'ers.
Zelfdiagnose was wedergeboorte, jezelf zien als embryo, een nieuw leven krijgen,
maar niemand weet dat een deel van je dood is, een gevolg van een genetisch defectje en dat de parel nog naar boven moet komen, maar achtervolgd wordt door stigmatisering uit het verleden.
En dan terug groeien, de foute man tegengekomen, die mijn tere zieltje verwoestte, volledig over mijn grenzen ging en mij dan in de steek liett, hij heeft mijn mooie kijk op het leven een beetje grimmig gemaakt en ik moet nu terug proberen vertrouwen te hebben in de mensheid. Maar hoe kan dat, hij was de man van mijn leven en dat is hij nog steeds. Als hij zijn fouten zou inzien en ons een oprechte kans zou geven, zouden wij een prachtkoppel zijn, dat voel ik in hart en nieren. Jammer dat hij zo ver van zijn kern is verwijderd en niet meer in ons geloofde. Jammer dat hij onze relatie zo eenzijdig bekeek en mij niet echt leerde kennen. Na 20 maanden. Shut up. Niet weer over Alexander...Snik.
Ik heb zoveel fantastische ideeën maar niet téveel meer, ik pik er nu de goeie uit.
Zou Koning Albert een miniscuul deel van zijn dotatie kunnen missen om mij de kans te geven mijn toekomst brilliant en bright te maken, zodat ik met hernieuwde kracht andere mensen kan helpen? Ik ben nog zo kwetsbaar, maar ik ben eerlijk. Ik heb waarden en normen en kan mijn steentje bijdragen om alle ADHD'ers in België hun plaats te helpen zoeken en hen te laten doen wat ze graag doen, al gaat het maar om vijf procent, als we tewerkgesteld worden op de juiste plaats, gaan er dingen gebeuren! Er gaat een nieuwe vorm van creativiteit loskomen, die een golf over het hele land zal veroorzaken. Een zachte golf maar in een positieve zin.
The King Albert Foundation, dat klinkt wel goed...
Koning Albert, een gelukkig Nieuwjaar
Help mij, ik ben een dochter van België, steeds een liefhebster van het Koningshuis geweest maar nu, mijn lieve koning, 13 miljoen euro, daarvan kan u toch wel een beetje missen? Ik beloof u dat ik ons land niet zal teleurstellen. Ik beloof u dat ik onze internationale trots zal worden en een roman schrijf die wereldwijd bekend wordt wegens het herkenbare gevoel dat veel mensen zullen hebben. Ik beloof u dat u in mijn boek een prominente rol krijgt.
Ik neem al vijf dagen minder Rilatine omdat mijn medicatie bijna op is en ik moet rantsoeneren. Volgens de regels mag dat niet naar het schijnt, je moet een zelfde hoeveelheid een tijd innemen. Maar lieve koning, ik kan mijn Rilatine niet betalen
met 800 euro per maand. Ik wil wel werken en ben een persoon met een handicap maar ik ben een hoogbegaafde gehandicapte, snapt u? Ik zie door mijn schulden soms troebel
(en omdat mijn maandlenzen bijna versleten zijn en ik die arme lieve opticien die in mij gelooft nog 900 euro van me moet. Begrijpt u, mijn toestand is schrijnend, ik ben een geval van Verdoken armoede, je ziet het niet aan mij, ik draag nog steeds mooie kleren, dat wel...ik heb ook mijn trots
Ik neem nu al vijf dagen 20 mg ipv 30. En wat zijn de constaties? Ik word terug avontuurlijker maar niet impulsief. Ik heb terug meer ideeën en voel me ook terug wat brutaler. Ik heb de neiging om dingen eruit te flappen maar denk wel na over wat ik zeg.
Behalve toen ik met die kennis, Johan, die in een rolstoel zit omdat hij MS heeft, het café binnen wou gaan en tegelijkertijd een zware deur moest openhouden en buiten opnieuw achter hem gaan staan om hem tegen te houden terwijl met hij zijn voorste wielen het mini verhoogje wou trotseren . Ik wou de deur vastzetten met mijn 10 kg kattenzand maar daar was niets aan te doen, de deur schoof dicht. En iedereen kijken maar niemand komen helpen. Ik keek boos naar een man die het dichtst bij de deur zat, een neo-hippie met lang blond haar, zo weggeplukt van Goa, maar dan niet in trance en riep niet overdreven hard: bestaan er dan geen galante mannen meer? Kan er misscheen eens iemand komen helpen. En daar was dan de charmante barman van wie ik dacht dat hij Thomas noemde. Het was dus Filip of Philip(pe), de galantste man van het café en niet alleen omdat hij daar werkt, vermoed ik. Achteraf heeft de hippie de deur opengedaan, toen het eigenlijk niet meer nodig was. De hippie lachte vriendelijk naar me en zei: "jij bent een deugnietje hé".
Om maar te zeggen, Johan, die zeker een goede vriend gaat worden en me vandaag heeft geholpen met kattenzand en kattenvoer en chocolade, vond dat ik meer lachte en toegankelijker was. Dus dat doet de Rilatine wel ergens, een soort muur creëren. En toch is dat de defensie die ik nodig heb. Waarom? Omdat ik in mijn leven al veel te veel over mijn grenzen heb laten gaan, op alle gebied. Op deze manier kan ik mijn grenzen bewaken, de kat uit de boom kijken en eerst eens testen wie het echt goed met mij voorheeft. Johan meent het goed met mij, denk ik. En u, Koning Albert? Of Emil Boey? Die had toch ook teveel geld?
Ik ben een goed doel!
Basta
Reacties
Je kent je situatie, je weet wanneer je up bent (en down) en je weet wat je wilt.
Krijgen wat je wil is blijkbaar het probleem. En misschien zal dat nog wel even duren. Maar uit eigen ervaring weet ik (cliche-alarm)dat de aanhouder wint. Ik heb op m'n 22ste een diploma gehaald van een studierichting in technisch onderwijs. Op m'n 24ste besefte ik dat in een fabriek werken niet mijn droom en ding was en ben dan avondonderwijs Bibliotheekwetenschappen en Documentatie gaan doen. En nu ben ik bibliotheekbediende in Antwerpen. Kan het beter? Een retorische vraag, want waarschijnlijk wel. Maar ik doe nu tenminste iets waar ik goed in ben en iets wat ik gráág doe.
En als dat mij is gelukt gaat jou dat ook lukken.
Misschien lopen we elkaar ooit wel eens tegen het lijf in de Pallieter. (Alhoewel, nu Tanja er niet meer werkt is de kans kleiner dat ik er nog eens kom.)
Dan zal ik daar spreken en drinken met iemand die in De slimste mens zojuist de vloer heeft aangeveegd met elke standup comedian, journalist en modepop.
Met de nodige aandagt ebben Philippe en ikself uwe blog gelezen.
Het is zo dat iederre Belg 1 keer in zijn leeven een goennst kan vraagen aan de Koning. Elaas keen geld, wel een anderre goennst, bievoorbeelt een werk.
Toevalig zoeken wij bei Royal Radio nog een presentatrice. Ik als logopedieste wil dan ook graag een stemtest van u afnemen. U kan langskomen in mijn bureau in het Koninklijk Paleis op werkdagen van 14u tot 14u30 (mijn werkdagen: elke eerste woensdag van de maant)
Oprechte groeten
Mathilleken Van Dudekkem - De Kroost
Chère Mlle. Vertommen,
Ook met de nodig aandacht heb ik oew brief tesaam met mijne vrouw Mathilleken gelezen. Zeer goed gelezen: zeker ... eef tellen één (linkerduim), twee (linker wijsvinger, ..., 10 (rechterpink), zeker tien maal gelzen en verstaan wel. Mijn vrouw Mathilleken heeft gelijk, gij kunt niet vragen om geld alleen om een goenst van het paleis en maar één keer in uw leven, dus goed nadenken. Alleen familie van Laeken kan geld vragen niet de gewone citoyen. Als gij geld wil vragen misschien kunde gij meedoene aan krokusquiz van eerste minister: "Hoeveel micronanomilimeter is spleet tussen mijn voorste tanden?" Maar als gij meedoet dan concurrentie hebben van ons want wij hebben ook antwoord gestuurd en wij weten de juiste distance omdat vorige week de eertse minister op audientie was bij Laurent en in slaap is gevallen op den bureau van laurent en met zijn mond op den bureau is gevallen, en wij daarna afstand hebben gemeten tussen twee kappen in den bureau. Maar geen erg voor bureua is betaald van de geld van de marine. Misschine kan jij wel antwoord kopen van de Laurent. Maar zelfs met juiste antwoord dan nog moet jij geschifte vraag invullen van hoeveel deelnemers.
Maar zoals mathilleken al zei ik kan ook zorgen voor een kleine job als dichteres voor de column in ons week blad "Den Hof Van Laken" / "Le Jardin de Laeken". Daarom moet jij eerst test doen en een gedicht schrijven met titel "Binnenkort bloeien de rozen in de serre" Ik geef vorr diene opdracht een aantal themawoorden mee: rozen, serre, bloeien, en de volgende zin moet er in het gedicht voorkomen; "Oei oei oei ik bleef hangen in de rozenstruik en een stuk van mijn Nathankleed is blijven hangen."
Je kan dan het gedicht komen voorlezen op mijn bureua in het Paleis elke woensdag van de maand van 13h00 tot 13h30.
Bonjours encore et salutations
Flip
alhoewel ik u verdenk ook onder de naam anoniem door het leven te gaan
en je kan WEL geld vragen aan de koning btw
Vragen is toegestaan
aan laura:
uw teksten zijn veel beter in de laatste 2 posts: deze en de volgende
alé de vorige moet ik nu nog lezen hoor :)
Punt èèn doe ik niet mee aan die
zever, en ben ik niet Mathilde en
Philipe daarvoor heb ik te veel
respect voor ons koningshuis.
En als ik iets schrijf dan zal dat
onder Anoniem zijn en onder niets
anders.
Ten tweede voor Kristiane moet je
leren lezen. ik schrijf dat ik
mensen ken met A.D.H.D niet dat ik
het heb. En over fouten schrijven
zou maar eens goed naar jezelf
moeten kijken .