Valkuilen op het werk-deel 1
Als ik mijn CV overloop,die zowel een visie geeft van mijn mislukkingen als mijn successen, zijn er een aantal terugkerende zaken die mij de das hebben omgedaan.
Ten eerste heb ik veel jobs op mijn palmares staan die een repetitief karakter inhielden. Om even wat concreter te zijn: Ik werkte een tijd voor de stad Antwerpen en werd op een gegeven moment overgeplaatst naar het Museum Maeyer Van den Bergh, alwaar ik de godganse dag de voorwerpen van het museum moest invoeren met behulp van een registratiesysteem, genoemd de Tinreg.
Dat is dus de dood van een ADHD'er. Wij hebben prikkels nodig, een veranderende stimulerende omgeving, waar bij voorkeur regelmatig iets nieuws gebeurt.
Hoe uitte mijn deficit zich in deze job? Ik viel elke dag steevast even in slaap om half drie. Want ik deed zoveel moeite om me te concentreren, dat ik er gewoon erg moe van werd. Natuurlijk niet bevorderlijk om een job te houden als er toevallig iemand binnenkomt die een ingedommelde werknemer ziet.
Verder nam ik soms deel aan vergaderingen, die soms ellenlang duurden (zoals bij het Humanistisch Verbond). Voor die vergadering begon, nam ik alvast pen en papier en probeerde mijn aandacht zo goed mogelijk bij de zaak te houden. Helaas kwam toch het moment van de afdwaling en het knikkebollen. Ik weet zeker dat dit mij niet overkomt met medicatie. Ik was me er ook niet van bewust hoe lang ik "weg" was en begreep dan ook niet de afwijzende blikken of het rare gesmoes achter mijn rug. Hoewel er altijd wel collega's waren die mij graag hadden omwille van mijn bruisende, vriendelijke persoonlijkheid, waren er evenveel die mij bekeken als een raar wezen, een vreemde eend in de bijt.
Zeker als je opschrikt uit die toestand van onbewustzijn en probeert dat te verdoezelen door met een zogezegde intelligente vraag af te komen, die dan soms onthaald werd op verwonderde blikken. Waarschijnlijk omdat de vraag al niet meer relevant is, maar ADHD stopt soms de tijd in je hoofd en het is gewoon niet aan je te zien.
Vandaar dat ik Rilatine zie als een wondermiddel, eindelijk ben ik in staat die gaten uit mijn geheugen te wissen, eindelijk ben ik alert en bij de zaak.
En dat zou nog veel beter kunnen worden, als ik de job van mijn dromen kan uitoefenen, mijn mediadroom, dan zou ik niet meer in slaap vallen of er niet meer bij zijn maar integendeel zo gehyperfocust zijn dat niets me nog ontglipt
Ten eerste heb ik veel jobs op mijn palmares staan die een repetitief karakter inhielden. Om even wat concreter te zijn: Ik werkte een tijd voor de stad Antwerpen en werd op een gegeven moment overgeplaatst naar het Museum Maeyer Van den Bergh, alwaar ik de godganse dag de voorwerpen van het museum moest invoeren met behulp van een registratiesysteem, genoemd de Tinreg.
Dat is dus de dood van een ADHD'er. Wij hebben prikkels nodig, een veranderende stimulerende omgeving, waar bij voorkeur regelmatig iets nieuws gebeurt.
Hoe uitte mijn deficit zich in deze job? Ik viel elke dag steevast even in slaap om half drie. Want ik deed zoveel moeite om me te concentreren, dat ik er gewoon erg moe van werd. Natuurlijk niet bevorderlijk om een job te houden als er toevallig iemand binnenkomt die een ingedommelde werknemer ziet.
Verder nam ik soms deel aan vergaderingen, die soms ellenlang duurden (zoals bij het Humanistisch Verbond). Voor die vergadering begon, nam ik alvast pen en papier en probeerde mijn aandacht zo goed mogelijk bij de zaak te houden. Helaas kwam toch het moment van de afdwaling en het knikkebollen. Ik weet zeker dat dit mij niet overkomt met medicatie. Ik was me er ook niet van bewust hoe lang ik "weg" was en begreep dan ook niet de afwijzende blikken of het rare gesmoes achter mijn rug. Hoewel er altijd wel collega's waren die mij graag hadden omwille van mijn bruisende, vriendelijke persoonlijkheid, waren er evenveel die mij bekeken als een raar wezen, een vreemde eend in de bijt.
Zeker als je opschrikt uit die toestand van onbewustzijn en probeert dat te verdoezelen door met een zogezegde intelligente vraag af te komen, die dan soms onthaald werd op verwonderde blikken. Waarschijnlijk omdat de vraag al niet meer relevant is, maar ADHD stopt soms de tijd in je hoofd en het is gewoon niet aan je te zien.
Vandaar dat ik Rilatine zie als een wondermiddel, eindelijk ben ik in staat die gaten uit mijn geheugen te wissen, eindelijk ben ik alert en bij de zaak.
En dat zou nog veel beter kunnen worden, als ik de job van mijn dromen kan uitoefenen, mijn mediadroom, dan zou ik niet meer in slaap vallen of er niet meer bij zijn maar integendeel zo gehyperfocust zijn dat niets me nog ontglipt
Reacties