The ADHD-files

Beste lezers 16 maanden werk ik als secretaresse bij een advocatenkantoor, deeltijds, weliswaar maar toch is het voor mij heel lang geleden dat ik nog ergens zo lang heb gewerkt.  Na mijn burn out in 2002 (niemand wist toen wat dat was maar ik kon niet meer werken voor een baas, ik had geen energie meer)  besloot ik volledig mijn zin te doen en me geen regels meer te laten opleggen, me niet meer te laten vernederen door dingen te doen die niet bij mij passen. Een maand geleden vroeg mijn werkgever het telefoonnummer van mijn begeleider van de VDAB. Ze maakte zich serieus zorgen om mijn toekomst aangezien zij binnen twee jaar op pensioen gaat. Want ik had al twee maal gesolliciteerd en dat had niets opgeleverd.  Ze was bang dat niemand mij nog een job zou willen geven.  Een paar weken geleden vraagt ze of het goed is dat er eens iemand langs komt, voor een uurtje, om wat dingen op punt te stellen en te zien waar de pijnpunten liggen en of er trucs bestaan zodat ik geen f

Dit is een historisch moment: ik kan eindelijk terug deze blog on line laten verschijnen en er ook opnieuw in schrijven: ik heb net opgebiecht aan mijn bazin dat ik ADHD heb. Spoedig zullen er meer posts volgen van me, nu ik me niet langer meer hoef te verstoppen achter een masker van competentie. Ik heb voor de eerste keer gehuild in haar bijzijn. Ze heeft het heel goed opgenomen. Ze wil me helpen. Mijn reden van mijn "coming out" is dat we enkele weken geleden samen aan tafel zaten met iemand van "de ploeg", een jobscoach die ons wil helpen om beter op elkaar afgestemd te geraken. Niet dat ze ontevreden is over mij, ze wil me helpen met mijn verdere loopbaan omdat ze binnen maximaal twee jaar op pensioen gaat. Had ik geweten dat ze zo positief tegenover zou staan, dan was al deze poppenkast niet nodig geweest. Ik voel me opgelucht, een zware last valt van mijn schouders!