De jobs van mijn dromen
droomjob één: journaliste liefst in de volgende gebieden: film, muziek, life style, hedendaagse kunst, literatuur, poëzie
bij Sanoma, maakt niet uit, Story, Libelle, Flair, Dag Allemaal.
Wat zijn mijn troeven? Ik bne op de hoogte van alle nieuwtjes van de sterren, ik ken heel veel namen en kan de gezichten erbij plakken.
Mijn contacten zijn heel uitgebreid, ik ken zowel Luc Tuymans als Marie Vinck als de ganse Belgische muziekscène als Erik van Looy, Jan Verheyen, Tess Goossens, Marcel Vantilt, Jess Degruyter, Heleen Van Royen en nog vele anderen
Ik ben een vlotte prater en kan sinds enkele jaren heel goed luisteren. Ik ben goed in interviewen, tenminste als ik daar de kans voor krijg. En kansen heb ik nog niet veel gehad, veel te weinig.
Ik heb echt een mooie stem. Ik heb een jaar dictie gedaan, een jaar toneel. Er zijn al heel veel mensen die me gezegd hebben dat ik een radiostem heb en ik weet dat ik me op de radio ten volle zou kunnen uitleven.
Voice over voor TV-programma's of een personage inspreken voor een animatiefilm, waarom moet het altijd naar de winnaars van Idool gaan of BB, waarom mij niet een kans geven? Omdat ik niet bekend ben, that is why. En hoe word ik bekend? Door één aflevering van "Schoon en Meedogenloos"? Ik denk het niet, ik ben te nuchter geworden, stop dreaming Kristiane en neem alle kansen die vanaf nu aan je pad kruisen, want dàt is geluk hebben, alle opportuniteiten benutten die écht verder kunnen brengen in plaats van je te laten leiden door loze beloften van nitwitten.
Een collega-journaliste van HN zei tegen me van de week:
"Je hebt in deze wereld iemand nodig die in je gelooft en je wil helpen" En daar heeft ze gelijk in. Misschien wil Leo Stoops me helpen, de sympathieke gerechtsverslaggever van VRT die ik op 28 december tegen het lijf liep, vlak aan mijn appartement? Ik heb hem een mail gestuurd maar die man heeft het ook geweldig druk zoals iedereen die met NIEUWS bezig is
Gisteren zag ik een nieuw programma op Canvas (die hun programma-aanbod gerestyled hebben). Fantastisch, ik heb me rot gelachen. SPAM is een satire op de actualiteit en doet me denken aan Satire (met Herman Van Molle) uit de jaren tachtig.
Dit was gewoon nodig, zo een programma dat de actualiteit eens deftig op de korrel neemt. Nieuws voor de mensen die De Decker steunen, om maar even te tonen hoe subjectief het nieuws kan zijn. En dan denk ik, verdorie, wat een prachtprogramma, als ik nu maar eens de kans kreeg om daar aan mee te werken. Als ik maar een deftige screentest mocht doen of een test voor de radio (waar geen 600 man aanwezig was). Het had allemaal gemakkelijker geweest als iemand uit mijn omgeving indertijd mijn dromen had gestimuleerd in plaats van me te saboteren en uit te lachen. Ik wéét dat dit geen excuus is voor het heden, maar het maakt het allemaal niet eenvoudiger.
Besluit dat ik nu neem is, ik ga ervoor, I am growing stronger, ik ben niet langer een slaaf van mijn impulsen, op het moment heb ik zelfs een lichte hekel aan impulsiviteit terwijl ik vroeger de spontaniteit erin kon waarderen. Nu echter brengt het me uit mijn evenwicht. De broodnodige structuur die ik vroeger ontbeerde, probeer ik nu in te halen. Dat het leven daardoor meer voorspelbaar wordt, stoort me niet, integendeel, ik voel me er veiliger bij. Als je met mij een afspraak wil maken, dan pak ik mijn agenda. Als je me vandaag belt en je wil me NU zien, wel vroeger ging dat, nu? zeg maar fifty fifty. De kans is echter groter van niet, want meestal heb ik me al de dag erop ingesteld van wat ik ga doen en hoe laat. En vroeger was het geen probleem als je mijn plannen in de war stuurde. Ik had je wel gevolgd. Nu daarentegen, heb ik graag zelf mijn leven in handen, in plaats van te dobberen op de oceaan en me te laten voeren waar de wind dat wil.
bij Sanoma, maakt niet uit, Story, Libelle, Flair, Dag Allemaal.
Wat zijn mijn troeven? Ik bne op de hoogte van alle nieuwtjes van de sterren, ik ken heel veel namen en kan de gezichten erbij plakken.
Mijn contacten zijn heel uitgebreid, ik ken zowel Luc Tuymans als Marie Vinck als de ganse Belgische muziekscène als Erik van Looy, Jan Verheyen, Tess Goossens, Marcel Vantilt, Jess Degruyter, Heleen Van Royen en nog vele anderen
Ik ben een vlotte prater en kan sinds enkele jaren heel goed luisteren. Ik ben goed in interviewen, tenminste als ik daar de kans voor krijg. En kansen heb ik nog niet veel gehad, veel te weinig.
Ik heb echt een mooie stem. Ik heb een jaar dictie gedaan, een jaar toneel. Er zijn al heel veel mensen die me gezegd hebben dat ik een radiostem heb en ik weet dat ik me op de radio ten volle zou kunnen uitleven.
Voice over voor TV-programma's of een personage inspreken voor een animatiefilm, waarom moet het altijd naar de winnaars van Idool gaan of BB, waarom mij niet een kans geven? Omdat ik niet bekend ben, that is why. En hoe word ik bekend? Door één aflevering van "Schoon en Meedogenloos"? Ik denk het niet, ik ben te nuchter geworden, stop dreaming Kristiane en neem alle kansen die vanaf nu aan je pad kruisen, want dàt is geluk hebben, alle opportuniteiten benutten die écht verder kunnen brengen in plaats van je te laten leiden door loze beloften van nitwitten.
Een collega-journaliste van HN zei tegen me van de week:
"Je hebt in deze wereld iemand nodig die in je gelooft en je wil helpen" En daar heeft ze gelijk in. Misschien wil Leo Stoops me helpen, de sympathieke gerechtsverslaggever van VRT die ik op 28 december tegen het lijf liep, vlak aan mijn appartement? Ik heb hem een mail gestuurd maar die man heeft het ook geweldig druk zoals iedereen die met NIEUWS bezig is
Gisteren zag ik een nieuw programma op Canvas (die hun programma-aanbod gerestyled hebben). Fantastisch, ik heb me rot gelachen. SPAM is een satire op de actualiteit en doet me denken aan Satire (met Herman Van Molle) uit de jaren tachtig.
Dit was gewoon nodig, zo een programma dat de actualiteit eens deftig op de korrel neemt. Nieuws voor de mensen die De Decker steunen, om maar even te tonen hoe subjectief het nieuws kan zijn. En dan denk ik, verdorie, wat een prachtprogramma, als ik nu maar eens de kans kreeg om daar aan mee te werken. Als ik maar een deftige screentest mocht doen of een test voor de radio (waar geen 600 man aanwezig was). Het had allemaal gemakkelijker geweest als iemand uit mijn omgeving indertijd mijn dromen had gestimuleerd in plaats van me te saboteren en uit te lachen. Ik wéét dat dit geen excuus is voor het heden, maar het maakt het allemaal niet eenvoudiger.
Besluit dat ik nu neem is, ik ga ervoor, I am growing stronger, ik ben niet langer een slaaf van mijn impulsen, op het moment heb ik zelfs een lichte hekel aan impulsiviteit terwijl ik vroeger de spontaniteit erin kon waarderen. Nu echter brengt het me uit mijn evenwicht. De broodnodige structuur die ik vroeger ontbeerde, probeer ik nu in te halen. Dat het leven daardoor meer voorspelbaar wordt, stoort me niet, integendeel, ik voel me er veiliger bij. Als je met mij een afspraak wil maken, dan pak ik mijn agenda. Als je me vandaag belt en je wil me NU zien, wel vroeger ging dat, nu? zeg maar fifty fifty. De kans is echter groter van niet, want meestal heb ik me al de dag erop ingesteld van wat ik ga doen en hoe laat. En vroeger was het geen probleem als je mijn plannen in de war stuurde. Ik had je wel gevolgd. Nu daarentegen, heb ik graag zelf mijn leven in handen, in plaats van te dobberen op de oceaan en me te laten voeren waar de wind dat wil.
Reacties