Vrouwen en ADHD- PMS en ADHD
Na grondig nagedacht te hebben, heb ik besloten om terug in deze blog te schrijven. Dankzij de praatgroep waar ik nu al trouw 7 maanden op rij naar toe ga, heb ik ook terug meer lezers en die wil ik uiteraard verblijden met een nieuwe post.
Al is deze post niet echt happy news, het is van primordiaal belang dat mensen weten hoe moeilijk vrouwen met ADHD het wel hebben, zelfs veel moeilijker dan mannen met ADHD. Daar zijn vele redenen voor, onder andere de sociale rolverwachtingen waaraan een vrouw met ADHD moet voldoen, zorgen ervoor dat vrouwen met ADHD het niet onder de markt hebben, tenzij ze een liefhebbende partner hebben, die hun begrijpt en stimuleert waar en wanneer het nodig is.
Zo zijn er echter ook vrouwen die misschien denken dat ze ADHD hebben maar er zogezegd geen last van hebben. Beste vrouwen, trap niet in die valkuil. Waarschijnlijk heb je een vals zelfbeeld gecreërd om te voldoen aan verwachtingen van de maatschappij. Vergeet echter niet dat er heel veel energie kruipt in de creatie van dat valse zelfbeeld en wat als dat masker van competentie je vroeg of laat nergens brengt? Als dat masker dan niet gewaardeerd wordt, dan sta je nergens.
Ik heb tot mijn 34e levensjaar geleefd zonder te weten wat er mis was. Ik mocht ook niet zijn wie ik was, dus ik deed me ook voor als iemand die sociaal en meegaand was, terwijl ik helft van de tijd op mijn kop liet zitten.
Aangezien ik nu aan PMS lijd, is dit vandaag mijn stokpaardje. Een goede vriend vroeg me of het niet gewoon te negeren valt, de signalen. Het probleem is dat de signalen elke maand ook anders zijn. Het valt niet te negeren, de kracht van de hormonen zijn ongeëvenaard.
Het begon eergisteren al, ik werd wakker na 11 u slaap met een ongelooflijke hoofdpijn, van migraine-achtige aard. Gisteren kreeg ik een onbedaarlijke zin in cola en chocolade, alhoewel ik al drie weken intens op mijn voeding let. Mijn boezem neemt ongekende proporties aan, van cup c naar cup D, om nog maar te zwijgen van de steken en het opgezwollen gevoel. Ik ken geen enkele gyneacologe die gespecialiseerd is in deze problematiek, maar stoppen met de pil is voor mij geen optie.
Verder ben ik 39 jaar, dus naar mijn vermoeden zit ik in de perimenopauze, misschien daarom dat ik het laatste jaar 5 kg verdikt ben? 6 maanden lopen heeft nog niet veel soelaas gebracht behalve dan dat het vet nu onder mijn spieren zit.
Vorige week begon ik met zwemmen wat me ongelooflijk goed deed, maar omdat ik me nu een olifant voel en al misselijk word van de gedachte dat ik chloor zal ruiken, pas ik ook hiervoor.
Ondertussen maakt zich een groeiende boosheid van me meester en komen één van mijn slechtste kantjes naar boven, mijn neiging tot zelfbeklag. Ik denk terug aan de praatgroep van vorige week en besluit zoals gewoonlijk wanneer ik aan PMS lijd, dat ik beter een man zou kunnen zijn. Want die eigenschappen van ADHD zoals opvliegendheid en boosheid brengen mannen verder op de carrièreladder maar doen vrouwen naar de diepte vallen. Voor mij geen promotie voorlopig...
Afgelopen week zat er wel een heel divers publiek in de praatgroep. Ik zag een aantal vrouwen zitten en ik dacht "joepie, vrouwelijke lotgenoten". (Ja, we zijn ondervertegenwoordigd. Er zijn meer mannen die ADHD hebben, anderzijds zijn er misschien heel wat gevallen die niet komen bovendrijven, want in het boek "ADHD bij vrouwen" schrijft men dat er heel wat gevallen ondergediagnosticeerd zijn en dat de DSM-IV zich vooral richtte op mannelijke kenmerken. Bij vrouwen zijn er dan vaak andere kenmerken, internaliserende eigenschappen zoals depressie, vergeetachtigheid, verlegenheid, willen pleasen die ervoor zorgen dat hun gedrag minder storend is en daardoor niet opvalt zoals bij mannen.)
Ik ben even van de hak op de tak gesprongen, typisch ADHD. Ach ja, heb ik u verteld dat mijn Rilatine niet werkt naar behoren als ik PMS heb? Dat mijn typische kenmerken terug naar boven komen? Spannend hoor, dat je nooit weet hoe je je gaat voelen...precies alsof er allemaal egootjes in je zitten, die om de beurten naar boven komen.
Dus, joepie, het bleek echter valse hoop te zijn. Deze vrouwen, behalve één nieuwe, hebben geen ADHD. Het zijn lieve, knappe, bezorgde vrouwen die voor hun partner komen. De partner wil zelfs niet mee! Verder zijn er vrouwen die mét hun partner komen, zobijvoorbeeld een fantastische vrouw, ik noem haar voor het gemak A, die steeds meekomt met H, haar vriend.
Man, man, man, wat zou ik gelukkig zijn moest ik iemand tegenkomen waar ik nog eens iets voor kan voelen en die zelfs met mij naar een praatgroep wil gaan! Ik moet het maar eens vragen aan F, de bezieler van de praatgroep of er ooit een man bij was, om zijn vrouw te ondersteunen. Ik heb het toch nog nooit gezien. Ach ja, moet ik je nog vertellen, dat ik vandaag alles superzwart inzie? Ik zou willen dat het anders was, maar ik denk niet dat er vandaag nog een lachje afkan tenzij de ingeoefende fakesmile die ik mezelf heb aangemeten om sociaal aanvaard te worden in maatschappelijke situaties.
Vandaag heb ik een afspraak met mijn advocate. Onnodig je te vertellen dat ik in schuldbemiddeling zit, veroorzaakt door die financiële problemen waarmee een ADHD'er te maken krijgt, wanneer hij na 33 jobs, een burn out, een diagnose in 2007 van de regen in de drup terechtkomt.
Wist ik veel dat schuldbemiddeling niet gratis was...en had ik het geweten, had ik het zelfs niet gedaan, want dat kan ik ook hoor, iemand verdedigen met één zinnetje
"mevrouw lijdt aan een ernstige vorm van ADHD" awel ja en hoe komt het dat het zover gekomen is? Omdat die fucking late diagnose eerst een verrijking is en dan een vloek. Dus nu probeer ik met man en macht opnieuw een verrijking van te maken, maar er is nog een lange weg te gaan. En waar is die prins op het witte paard die me erbij gaat helpen. Want mijn zelfbeeld is dan misschien nog niet in orde, maar ik weet verdomme wat ik waard ben!
Al is deze post niet echt happy news, het is van primordiaal belang dat mensen weten hoe moeilijk vrouwen met ADHD het wel hebben, zelfs veel moeilijker dan mannen met ADHD. Daar zijn vele redenen voor, onder andere de sociale rolverwachtingen waaraan een vrouw met ADHD moet voldoen, zorgen ervoor dat vrouwen met ADHD het niet onder de markt hebben, tenzij ze een liefhebbende partner hebben, die hun begrijpt en stimuleert waar en wanneer het nodig is.
Zo zijn er echter ook vrouwen die misschien denken dat ze ADHD hebben maar er zogezegd geen last van hebben. Beste vrouwen, trap niet in die valkuil. Waarschijnlijk heb je een vals zelfbeeld gecreërd om te voldoen aan verwachtingen van de maatschappij. Vergeet echter niet dat er heel veel energie kruipt in de creatie van dat valse zelfbeeld en wat als dat masker van competentie je vroeg of laat nergens brengt? Als dat masker dan niet gewaardeerd wordt, dan sta je nergens.
Ik heb tot mijn 34e levensjaar geleefd zonder te weten wat er mis was. Ik mocht ook niet zijn wie ik was, dus ik deed me ook voor als iemand die sociaal en meegaand was, terwijl ik helft van de tijd op mijn kop liet zitten.
Aangezien ik nu aan PMS lijd, is dit vandaag mijn stokpaardje. Een goede vriend vroeg me of het niet gewoon te negeren valt, de signalen. Het probleem is dat de signalen elke maand ook anders zijn. Het valt niet te negeren, de kracht van de hormonen zijn ongeëvenaard.
Het begon eergisteren al, ik werd wakker na 11 u slaap met een ongelooflijke hoofdpijn, van migraine-achtige aard. Gisteren kreeg ik een onbedaarlijke zin in cola en chocolade, alhoewel ik al drie weken intens op mijn voeding let. Mijn boezem neemt ongekende proporties aan, van cup c naar cup D, om nog maar te zwijgen van de steken en het opgezwollen gevoel. Ik ken geen enkele gyneacologe die gespecialiseerd is in deze problematiek, maar stoppen met de pil is voor mij geen optie.
Verder ben ik 39 jaar, dus naar mijn vermoeden zit ik in de perimenopauze, misschien daarom dat ik het laatste jaar 5 kg verdikt ben? 6 maanden lopen heeft nog niet veel soelaas gebracht behalve dan dat het vet nu onder mijn spieren zit.
Vorige week begon ik met zwemmen wat me ongelooflijk goed deed, maar omdat ik me nu een olifant voel en al misselijk word van de gedachte dat ik chloor zal ruiken, pas ik ook hiervoor.
Ondertussen maakt zich een groeiende boosheid van me meester en komen één van mijn slechtste kantjes naar boven, mijn neiging tot zelfbeklag. Ik denk terug aan de praatgroep van vorige week en besluit zoals gewoonlijk wanneer ik aan PMS lijd, dat ik beter een man zou kunnen zijn. Want die eigenschappen van ADHD zoals opvliegendheid en boosheid brengen mannen verder op de carrièreladder maar doen vrouwen naar de diepte vallen. Voor mij geen promotie voorlopig...
Afgelopen week zat er wel een heel divers publiek in de praatgroep. Ik zag een aantal vrouwen zitten en ik dacht "joepie, vrouwelijke lotgenoten". (Ja, we zijn ondervertegenwoordigd. Er zijn meer mannen die ADHD hebben, anderzijds zijn er misschien heel wat gevallen die niet komen bovendrijven, want in het boek "ADHD bij vrouwen" schrijft men dat er heel wat gevallen ondergediagnosticeerd zijn en dat de DSM-IV zich vooral richtte op mannelijke kenmerken. Bij vrouwen zijn er dan vaak andere kenmerken, internaliserende eigenschappen zoals depressie, vergeetachtigheid, verlegenheid, willen pleasen die ervoor zorgen dat hun gedrag minder storend is en daardoor niet opvalt zoals bij mannen.)
Ik ben even van de hak op de tak gesprongen, typisch ADHD. Ach ja, heb ik u verteld dat mijn Rilatine niet werkt naar behoren als ik PMS heb? Dat mijn typische kenmerken terug naar boven komen? Spannend hoor, dat je nooit weet hoe je je gaat voelen...precies alsof er allemaal egootjes in je zitten, die om de beurten naar boven komen.
Dus, joepie, het bleek echter valse hoop te zijn. Deze vrouwen, behalve één nieuwe, hebben geen ADHD. Het zijn lieve, knappe, bezorgde vrouwen die voor hun partner komen. De partner wil zelfs niet mee! Verder zijn er vrouwen die mét hun partner komen, zobijvoorbeeld een fantastische vrouw, ik noem haar voor het gemak A, die steeds meekomt met H, haar vriend.
Man, man, man, wat zou ik gelukkig zijn moest ik iemand tegenkomen waar ik nog eens iets voor kan voelen en die zelfs met mij naar een praatgroep wil gaan! Ik moet het maar eens vragen aan F, de bezieler van de praatgroep of er ooit een man bij was, om zijn vrouw te ondersteunen. Ik heb het toch nog nooit gezien. Ach ja, moet ik je nog vertellen, dat ik vandaag alles superzwart inzie? Ik zou willen dat het anders was, maar ik denk niet dat er vandaag nog een lachje afkan tenzij de ingeoefende fakesmile die ik mezelf heb aangemeten om sociaal aanvaard te worden in maatschappelijke situaties.
Vandaag heb ik een afspraak met mijn advocate. Onnodig je te vertellen dat ik in schuldbemiddeling zit, veroorzaakt door die financiële problemen waarmee een ADHD'er te maken krijgt, wanneer hij na 33 jobs, een burn out, een diagnose in 2007 van de regen in de drup terechtkomt.
Wist ik veel dat schuldbemiddeling niet gratis was...en had ik het geweten, had ik het zelfs niet gedaan, want dat kan ik ook hoor, iemand verdedigen met één zinnetje
"mevrouw lijdt aan een ernstige vorm van ADHD" awel ja en hoe komt het dat het zover gekomen is? Omdat die fucking late diagnose eerst een verrijking is en dan een vloek. Dus nu probeer ik met man en macht opnieuw een verrijking van te maken, maar er is nog een lange weg te gaan. En waar is die prins op het witte paard die me erbij gaat helpen. Want mijn zelfbeeld is dan misschien nog niet in orde, maar ik weet verdomme wat ik waard ben!
Reacties