Zit Stil- invloed ADHD'ers- Mijn radio-ambities
Ik vind het wel fijn hoor dat Zit Stil stilaan is rechtgestaan en nu al een petitie heeft op de site sinds september. Ik heb hen dan ook mijn blog gestuurd en ik geloof dat hetgeen ik schreef toch wel enigzins de zaak versneld heeft.
Lees maar in mijn stukje over: als ik in de politiek zou zitten...
Waar Zit Stil nu eindelijk dan voor ijvert, is de terubetaling van geneesmiddelen voor volwassenen. Tegenwoordig betaal ik toch al zo'n vijftig euro en dat is dan nog een minimum want als ik echt de maximum hoeveelheid Rilatine zou nemen, kom ik pas toe met 100 euro.
En nog meer, woensdag 14 december stond er een artikel in de krant, ook weer over Zit Stil met de stelling dat de wachttijd kan oplopen tot 2 jaar, inderdaad, ook weer net wat ik had geschreven.
Ik ben er ergens wel fier op hoor, dat ze mijn ideeën ter harte nemen. Enfin, dat denk ik toch hé. Ik zal volgende week eens contact met hen opnemen, want ik heb wel zin om in een praatgroep te gaan nu. Hopelijk kan ik het aan, want het is best wel heftig soms, het contact met andere ADHD'ers, vooral degenen die het nog niet door hebben van zichzelf dat ze het hebben. Zo kwam er bij mij een kennis, Anneke, ik ken haar zeer oppervlakkig, al jaren. Het was de eerste keer dat ze bij mij langskwam en ik liet haar mijn blog zien. Ze herkende zichzelf volledig, dus de kans is groot dat ze ook ADHD had. Wel, ze zei iets dat in mijn hoofd is blijven spoken. Ze had het wilde uitgaansleven min of meer vaarwel gezegd maar één keer per maand moest ze toch nog eens uit de bol gaan, want anders was het leven te saai. Wel, ik was het daar niet meer mee eens, aangezien de Rilatine de serieuze verantwoordelijke Kristiane in mij naar boven brengt. Maar ergens knaagt het, die opmerking in mijn diepe binnenste.
Daarna zag ik een andere vriendin. Wij hadden vroeger echt wilde tijden samen. We zijn allebei superbraaf geworden. Gewoon gezellig keuvelen, één glaasje wijn drinken en dan naar de cinema gegaan (We own the night met de steeds sexier wordende Joaquin Phoenix of hoe een hazenlip dankzij hem nog een schoonheidsideaal kan worden. Ik kaartte de kwestie bij haar aan. "Zie je Tine, zei ik, ik ben gewoon saai geworden. Ik ben een grijze muis die verdwijnt in de massa. Mensen vinden me niet raar meer en ik steek er niet meer bovenuit, ook niet op een negatieve manier." Ik voel me soms opgesloten in een keurslijf dat ervoor zorgt dat ik op een aanvaardbare manier door het leven stap, maar is dat wat ik wil? Ze antwoordde, lieve vriendin, dat ze is:
"Jij zult altijd anders zijn dan de rest, niet normaal en das maar goed ook. Je bent gewoon ouder geworden en je zit in een rustige periode.
En dan zie ik Peter Van De Veire gek doen in het Glazen huis en ik herken zoveel van mezelf in zijn gekheid, dan denk ik, heeft die man nu ook ADHD? Het verschil is gewoon van mannen wordt dat aanvaard, dat ze zo gek doen, van vrouwen echter, ik weet het niet. Ik zal nog even mijn eigen zelf terug ontwikkelen met de medicatie maar ik moet gewoon allerlei alternatieve trainingen gaan volgen, tenzij er nu eens iemand is, bijvoorbeeld bij Radio 2 (die zochten mensen) die mij de kans geeft mij te bewijzen voor radio. Ik weet dat ik de geschikte stem heb daarvoor, ik ken veel van muziek, ik kan schrijven en ik ben creatief. Alleen op het moment dat ik bij de radio solliciteerde een aantal jaren geleden, was het diezelfde ADHD die me dwarszat en die ik niet goed kon kanaliseren. Ik wist niet goed hoe ik dingen moest aanpakken als ik ze niet had gezien eerst, vandaar dat ik zo tevreden ben dat ik de presentatoren nu ook eens aan het werk kan zien en mij een beeld vormen van hoe het in mekaar zit. Wie weet moet ik mezelf maar eens laten veilen? Ach ja, das waar, ik ben nog geen BV, niemand wil mij op het moment, boehoe. Maar ik geef toch niet op, want ik ben eindelijk gehyperfocussed in wat ik wil: media, media en media en creatief bezig zijn. Dan ben ik pas gelukkig.
Lees maar in mijn stukje over: als ik in de politiek zou zitten...
Waar Zit Stil nu eindelijk dan voor ijvert, is de terubetaling van geneesmiddelen voor volwassenen. Tegenwoordig betaal ik toch al zo'n vijftig euro en dat is dan nog een minimum want als ik echt de maximum hoeveelheid Rilatine zou nemen, kom ik pas toe met 100 euro.
En nog meer, woensdag 14 december stond er een artikel in de krant, ook weer over Zit Stil met de stelling dat de wachttijd kan oplopen tot 2 jaar, inderdaad, ook weer net wat ik had geschreven.
Ik ben er ergens wel fier op hoor, dat ze mijn ideeën ter harte nemen. Enfin, dat denk ik toch hé. Ik zal volgende week eens contact met hen opnemen, want ik heb wel zin om in een praatgroep te gaan nu. Hopelijk kan ik het aan, want het is best wel heftig soms, het contact met andere ADHD'ers, vooral degenen die het nog niet door hebben van zichzelf dat ze het hebben. Zo kwam er bij mij een kennis, Anneke, ik ken haar zeer oppervlakkig, al jaren. Het was de eerste keer dat ze bij mij langskwam en ik liet haar mijn blog zien. Ze herkende zichzelf volledig, dus de kans is groot dat ze ook ADHD had. Wel, ze zei iets dat in mijn hoofd is blijven spoken. Ze had het wilde uitgaansleven min of meer vaarwel gezegd maar één keer per maand moest ze toch nog eens uit de bol gaan, want anders was het leven te saai. Wel, ik was het daar niet meer mee eens, aangezien de Rilatine de serieuze verantwoordelijke Kristiane in mij naar boven brengt. Maar ergens knaagt het, die opmerking in mijn diepe binnenste.
Daarna zag ik een andere vriendin. Wij hadden vroeger echt wilde tijden samen. We zijn allebei superbraaf geworden. Gewoon gezellig keuvelen, één glaasje wijn drinken en dan naar de cinema gegaan (We own the night met de steeds sexier wordende Joaquin Phoenix of hoe een hazenlip dankzij hem nog een schoonheidsideaal kan worden. Ik kaartte de kwestie bij haar aan. "Zie je Tine, zei ik, ik ben gewoon saai geworden. Ik ben een grijze muis die verdwijnt in de massa. Mensen vinden me niet raar meer en ik steek er niet meer bovenuit, ook niet op een negatieve manier." Ik voel me soms opgesloten in een keurslijf dat ervoor zorgt dat ik op een aanvaardbare manier door het leven stap, maar is dat wat ik wil? Ze antwoordde, lieve vriendin, dat ze is:
"Jij zult altijd anders zijn dan de rest, niet normaal en das maar goed ook. Je bent gewoon ouder geworden en je zit in een rustige periode.
En dan zie ik Peter Van De Veire gek doen in het Glazen huis en ik herken zoveel van mezelf in zijn gekheid, dan denk ik, heeft die man nu ook ADHD? Het verschil is gewoon van mannen wordt dat aanvaard, dat ze zo gek doen, van vrouwen echter, ik weet het niet. Ik zal nog even mijn eigen zelf terug ontwikkelen met de medicatie maar ik moet gewoon allerlei alternatieve trainingen gaan volgen, tenzij er nu eens iemand is, bijvoorbeeld bij Radio 2 (die zochten mensen) die mij de kans geeft mij te bewijzen voor radio. Ik weet dat ik de geschikte stem heb daarvoor, ik ken veel van muziek, ik kan schrijven en ik ben creatief. Alleen op het moment dat ik bij de radio solliciteerde een aantal jaren geleden, was het diezelfde ADHD die me dwarszat en die ik niet goed kon kanaliseren. Ik wist niet goed hoe ik dingen moest aanpakken als ik ze niet had gezien eerst, vandaar dat ik zo tevreden ben dat ik de presentatoren nu ook eens aan het werk kan zien en mij een beeld vormen van hoe het in mekaar zit. Wie weet moet ik mezelf maar eens laten veilen? Ach ja, das waar, ik ben nog geen BV, niemand wil mij op het moment, boehoe. Maar ik geef toch niet op, want ik ben eindelijk gehyperfocussed in wat ik wil: media, media en media en creatief bezig zijn. Dan ben ik pas gelukkig.
Reacties
ik ben zelf van maaseik en ben bereikbaar op 0478/257039 groetjes Robby