Een ADD story- seems like a neverending story to me

Mijn vriendin Vicky, die ik al 16 jaren ken, is nog maar pas in de stad Antwerpen komen wonen. Vicky heef al veel meegemaakt en de laatste twee jaar haar deel van de slechte koek wel gehad. Nu nog eens liefdesverdriet op de koop toe. Daar ben ik al een expert in geworden, de laatste elf maanden. Pas op hé, begrijp me niet verkeerd. Ik heb allerminst de intentie mijn lijden te cultiveren. Maar ik kies er wel voor het te verwerken in plaats van het te verdringen. Verdringen heeft geen zin want op een dag komt het toch: a slap in your face. Als je niet goed nadenkt, heb je het zelfs niet door dat je in een doodlopend straatje zit.

Ik moet wel zeggen dat de wonden van mijn verdriet telkens opnieuw zijn opengereten
Omdat, ondanks het feit dat het al elf maanden uit is tussen mijn prins Alexander en mij, toch is er nog een zekere aantrekkingskracht Ik hoef hier geen tekeningske bij te maken zeker? Maar nu is het echt gedaan. Sinds drie weken. Maar het gaat hier over Vicky.

Vicky houdt zich sterk. Ik probeer haar zoveel mogelijk op te vangen, want ik zie haar graag en we hebben elkaar de laatste jaren wel wat teruggevonden, na een afstand van jaren. Niet omdat we ruzie hadden, we hadden gewoon elk een eigen leven dat op dat moment een beetje uit elkaar lag.
Afgelopen dinsdag bezocht ik haar voor de eerste keer in haar charmante appartement boven kapper Slem, op de Italiëlei. In handen van een Marokkaanse kapper, inderdaad. Ik had beter daar mijn haar laten doen. (gedachtensprong)

Haar appartement is minimalistisch ingericht, vertrokken met het goede voornemen de chaos geen schijn van kans te geven. Geen schilderijen aan de muur, alles verborgen in kasten. Voorlopig nog heel netjes. Rieten mandjes die dienen als klasseersystemen voor haar boeken. Goed begonnen is half gewonnen. Het was gezellig. Ik was net naar de bioscoop geweest om de Schotse film "Hallam Foe" te zien en was vol lof over de schitterende acteerprestatie van de acteur David Crane, die furore maakte door de hoofdrol in Billy Eliot. Kleine Billy was groot geworden en nu getransformeerd in een melancholisch uitziende tienerjongen.


De daaropvolgende dag, woensdag, bezocht B mij en we amuseerden ons te pletter. Zij zocht informatie op over yoga en psychopaten, ik vertelde haar over de de nieuwe schoonheidshype (transplatie van wimpers) en mijn verlangen naar lange wimpers. Wat ze ronduit belachelijk vond, 2600 euro daaraan spenderen. "Dan kun je beter geld spenderen aan een degelijke mascara." (Die ik overigens al bezit)

Om een lang verhaal kort te maken (wat dus niet gaat lukken, ik voorspel het je): we ondernamen een korte shoppingtocht. Eerst was de designlampenwinkel in de Kammenstraat aan de beurt. Vicky had een lamp nodig voor de living. De kers op de taart, de finishing touch. Ze vroeg aan de verkoper de naam van een een platform waaruit wel honderd zilveren tranen druppelden. De man was het antwoord zoek. "Tjsa, peinst Vicky, dat is zo een rainshower" Ja, dat is het, zegt de man. "Ah serieus?" En tegen mij: "Hij en ik hadden zo een douche bij ons thuis..." Even stilte. Ex-verdriet. Ik begrijp het. Ik knik maar zeg niets voor de rest. Soms zijn woorden niet nodig want ze zalven niet altijd. De prijs van de lamp evenmin, 3200 euro. Het leven is bedroevend duur voor single vrouwen die in the city wonen en gevoel voor klasse bezitten. Dan maar verder naar de overkant van de straat. Kijken in de Zappa, één van de hipste schoenenwinkels in Antwerpen. Laarzen passen in de Miss Sixty store, die al een paar maanden open is (maar waar ik tot nog toe niet geraakt ben. Teveel herinneringen aan de Miss Sixty store. Daar werkte Sylvia vorig jaar) (gedachtensprong)Vicky, net afgestudeerd stiliste maar voorlopig nog werkend bij de overheid,probeert me te overtuigen dat ik best laarzen met hakken zou dragen. Tsja, zij is dan ook een getalenteerd hakkendraagster. Ik heb ook wel laarzen met hakken maar die zijn niet hoger dan zes cm. En bovendien het mooiste paar was weggelopen uit "the assassanition of Jesse James. Ik zag mezelf al in mijn sexy Miss Sixtyjeans door the city stappen, met die boots. Zwart, halflang en rond de enkel kettingen. Een hemel voor moeilijke voetjes zoals die van mij. Solden? Vijf januari? Verder naar de winkel van mijn favoriete lingerie-ontwerpster Marlies Dekkers (Nationalestraat,over de kleine Delhaize), met een cadeaubon die Vicky had overgehouden van haar ex, die met haar brak de dag nà haar verjaardag in augustus. Wat kan betekenen dat hij het impulsief heeft uitgemaakt? Of niet? Wie zal het zeggen? 250 euro...Ik begon al te dromen wàt ik zou kopen voor dat geld. Twee setjes, misschien een hemdje. Ach, ik ben toch blut. Ik ben het prototype van de beginnende journaliste die tot aan haar borsten in de zwarte sneeuw zit. :)
Ik zoek sponsors. Mensen die mij een lening zonder rente willen geven. Een win win lening ofzo, heel interessant voor zelfstandigen. Een fiscaal voordeel van 2 % procent per jaar. Wie ohn wie wil mij uit deze miserie verlossen? Wie gelooft in mijn talent? Misschien moet ik maar ghostwriter worden en Kim Clijster helpen een boek te schrijven over "het leven na de tennis" Ik zie me daar al zitten met Kim en haar kleine meisje op de veranda van haar huis in Spring Lake...Dream on, dream on...Kimmeke, als je dit leest, laat me iets weten. Laat me op auditie komen voor ghostwriter! Please!

Geen Marlies-lingerie dus, voor mij, op dit moment. De knappe zwartharige verkoopster Antoinette staat ons vriendelijk te woord. Zij past volledig in het Marlies Dekkers concept, sterk en sexy én een volle boezem. Net als die van mij...
De nieuwe collectie is nog niet binnen, weet ze te vertellen. Er waren wat problemen met de dozen. In één doos staken twee BH's. Niet milieuvriendelijk.
Morgen is de nieuwe collectie binnen. Binnen de kortste keren raakten we in een geanimeerd gesprek met de vlotte Antoinette. Daar stonden we dan, Barbie en ik, half geleund tegen de witte toog. Een Cosmopolitan had nu niet mis gestaan in deze Zen- loungy omgeving. Op de hoek van de toog, stonden een paar ronde doosjes met een koordje aan, het leken wel klein zwarte hoedendoosjes of...Pralines, vroeg ik? Want Marlies verkoopt nu ook chocolade, dat las ik onlangs in HLN. "Neen, dat gaat niet in deze winkeln want er is geen air conditioning." antwoordde Antoinette vriendelijk.

Mijn gedachten dwalen af naar mijn afvallige prins, die mij altijd de lekkerste chocolade gaf. Zijn vader was één van de grootste chocolatiers van Antwerpen. Hij is min of meer in zijn voetsporen getreden, maar niet heus. En dat begrijp ik volledig. Hij heeft daarvoor zijn redenen. Het is meer zijn broer, die het werk verderzet (alleen is zijn broer veel braver in zijn onderwerpen. Zijn vader schrok er niet voor terug actuele thema's in zijn etalages te verwerken. De Golfoorlog bvb. Het maakte mij helemaal niet uit dat mijn prins niet in de voetsporen van zijn vader trad. Ik hield zoveel van Alexander zoals hij was het eerste jaar, maar daarna veranderde zijn houding langzaam maar gestadig. Ineens deed ik vanalles fout en had hij voortdurend kritiek op mij. Hij voelde zich verraden door mij en ik kon maar niet begrijpen dat hij mij niet meer verstond. En omgekeerd. Hij sloot me uit, hij praatte niet meer met mij over zijn gevoelens. Niemand wist dat wij een relatie hadden, daar in zijn omgeving. En het is daar een klein dorp in die buurt. Je zou het als toerist niet vermoeden, Ik noem het de Wilde Meren-connectie. Dit is natuurlijk niet de naam, maar een schuilnaam. Daar heeft hij twee vrienden die dachten dat ik een zot wijf ben, hetgeen mijn vriendin Sylvia vorig jaar beweerde, in de tijd dat het zo slecht ging tussen hem en mij en tussen haar en mij... Of dat tenminste dàchten, misschien zijn ze nu wel van gedachten veranderd. Met de opening van de Stadsfeestzaal zag ik één van zijn vrienden. Ik meende me te verbeelden dat hij me iets of wat inschikkelijk aankeek. Misschien kende hij nu eindelijk de andere kant van het verhaal en had mijn prins eerlijk verteld dat wij iets moois hadden.

Ik voelde me daar een beetje verloren in die winkel. Er kwamen weer teveel herinneringen naar boven. Ik kan ons verleden moeilijk loslaten. Gewoon omdat onze relatie geen normale kans heeft gekregen. Integendeel, naar het einde toe werd ons sprookje een regelrechte paranoia nachtmerrie. Ik wens het niemand toe. Eerst waren we serieus, dan speelden we spelletjes mèt elkaar en op den duur speelden we spelletjes tègen elkaar. Het was allerminst de bedoeling om het zover te laten komen. De reden dat ik in zijn ogen spelletjes speelde was nochtans oermoederzuiver: omdat ik van hem hield en omdat het de enige overlevingstaktiek was die ik bezat om zijn aandacht vast te houden. Ik was er wel eerlijk over. Ja, ik wou hem jaloers maken en hem zo aan me binden. Wat moest ik anders doen? Er kwam geen vooruitgang in onze knipperlichtrelatie. Ik droomde van een normale toekomst met hem en ik voelde me een weggestoken minnares op den duur. En er was geen andere vrouw neen. Toch niet het eerste jaar. Dan werd het allemaal zo onzeker. Ik zou echt eens serieus met hem praten maar het heeft geen zin: hij wil nu toch niet communiceren. Er is weer eens iemand anders. Waarschijnlijk. Of zou hij, die geen relatie nodig heeft zogezegd, nu toch niet alleen kunnen zijn? Vorige week belde ik hem omdat er een Marokkaanse bitch, die beweerde mijn vriendin te zijn, naar hem dreigde te stappen en over mij te gaan roddelen. Hij vroeg of 'ik hem even met rust wou laten' Tot wanneer? Tot hij alles op een rijtje heeft gezet? Het probleem is dat hij ALLEEN niet alles op een rijtje kan zetten. Die rij valt elke keer omver als een rij dominostenen.


Ik dwaal weer af. Merk je dat? Mijn hak op de takgevoel komt weer terug. Ik denk de laatste dagen aan honderden dingen tegelijk en misschien is het enige goeie hieruit dat ik mezelf ermee confronteer door het hier allemaal zwart op wit neer te zetten. Noem het exhibitionistisch, noem het mediageil. Ik probeer gewoon mijn ding te doen en inzichten te verschaffen in mijn gedrag. Hopelijk kan ik er mensen mee helpen. Dàt is mijn doel. Ik geef toe dat ik mezelf ook wil helpen. Anders ben ik niet in staat om een brug te slaan naar anderen. Teleurgesteld dat ik ben als ik merk dat de communicatie niet altijd verloopt zoals het zou moeten zijn.

Zie je nu, ik dwaal wéér af. Ik kan vandaag precies niet to the point komen. Net alsof ik met de fiets aan het rijden ben en weet waar ik naar toe wil. Alleen, ik stop nog overal omdat ik word afgeleid door vanalles. Dat doe ik in het echt trouwens ook, als ik nu naar buiten zou komen, zou ik me gewoon laten voeren door mijn gevoel. Niet als de Rilatine werkt. Maar hij werkt niet vandaag! Ik ben fucked up in mijn geest. Ik ren een marathon in mijn hoofd. En wie gaat het stoppen? Het enige wat mij nu rustig maakt, is schrijven, schrijven en nog eens schrijven. Ik heb niets te zeggen over de beweging van mijn handen, het is mijn aanval die dicteert dat dit moet gebeuren. NU, anders vind ik geen rust.

Jammer dat men net nu uitgerekend begint te boren aan de overkant van het plein.


Dwaal af dwaal af, ik word zo moe van mezelf. Begrijp jullie soms een klein beetje hoe moeilijk het soms is om met mezelf te leven op momenten als deze?
Ik moet to the point komen en nu weet ik het precies niet meer! Om gek van te worden, joh...wacht, het komt terug, jaja wat ik wil zeggen is...dat ik in de Marlies Dekkers-store ineens nog eens het bewijs kreeg dat Vicky ADD heeft.
Ze deed een deel van haar droevige liefdesverhaal tegen Antoinette. Wat mij ondertussen, om de tijd te vullen, spontaan naar het doosje deed grijpen: help, er zitten drie supersexy strings in, allemaal zwart. "Waren we nog samen geweest, dan had hij die zeker voor mij gekocht", zweemde ik. Hij kocht mij vaak Marlies, omdat ie wist hoe gek ik daarvan was. Ik begon één van mijn favoriete strings te beschrijven: die rode met die piratenkoordjes en rood gestikt fluweel, very boudoir, snik, snik!! Ik wil niet meer van hem houden, maar het lukt niet. Liefdesverdriet kan uitmonden in een obsessie wanneer je op zo een vreselijke manier uit elkaar gaat en nog niet eens vrienden kunt zijn. Ja, dat is mij overkomen en ook het verlies van Sylvia er dan nog bij...Sylvia wil terug vrienden zijn en ik wil dat ook, maar ik ben bang dat het niet lukt. Ik vertrouw haar nog niet.Ook tussen ons is er nooit iets opgelost. De struivogelpolitiek, daar ben ik niet zo een fan van.


Maar goed, na die shoppingtocht kreeg ik telefoon van Kiki die in het Keldergat zat.
Wij togen ernaar toe om Vicky's nieuwe woonst te vieren. De twee hadden elkaar nog maar één keer ontmoet. Het ging er heel Ionesco-achtig aan toe. Het leek wel een passage uit het toneelstuk "La Cantatrice Chauve". "Ah, heb jij op die school gezeten?" "Ja, ik ook!" "En die richting gedaan?" "Ja, ik ook." Comme c'est bizar. Quelle coïncidence, comme c'est curieux. Dat hoofstuk over dat koppel dat zodanig uit elkaar gegroeid is dat ze elkaar niet meer kennen. Wanneer ze echter beginnen te communiceren, ontdekken ze dat zelfs getrouwd zijn. Nu ja, Vicky en Kiki zijn geen koppel, maar de dialogen op zich lijken erop. Niet hetgeen erachter zit.

Vroeg of laat, komt het gesprek op ADD. Vicky heeft dat, zeg ik tegen Kiki. Kiki twijfelt én uit die twijfels. Zie je, daar begint het spel. Vicky zit namelijk in de ontkenningsfase. En hier zijn er weer protagonisten, die haar doen wijfelen Misschien is dat wel het begin van mijn aanval geweest. Zo'n praktijken moeten stoppen: charlatans die er amper iets van kennen en diagnoses beginnen te spuien over anderen. Dat had ik vorige week ook voor en zelfs gisteren nog. Vorige week zelfs op dezelfde plaats. Die roodharige madame had mij slechts een tweede keer ontmoet. De eerste keer zag ze mij in tranen. Dus de tweede keer, maanden later, had ze besloten dat ik een aanstelster was, vermoeiend (ook al had ik nog maar twee woorden gezegd) en dat ik geen ADHD had. De man die het gisteren vroeg, deed dat op een heel andere manier, een charmante manier. Vergis je niet, ik kan mijn ADHD perfect verbergen als mijn medicatie WERKT. Alleen Vicky neemt nog geen medicatie en lijkt soms vrij rustig. In Kiki's ogen toch. Kiki vergelijkt Vicky met mij en constateert waarschijnlijk al snel dat we anders zijn. Tuurlijk, mensen met ADD kunnen hun 'stoornis' beter verbergen. Omdat die hyper afwezig is, zij kunnen stil zitten. Niet helemaal want als Vicky zenuwachtig is, wipt ze met haar voet. (Ik moet toch dringend een ander woord voor stoornis verzinnen, dit is te negatief geladen) Vicky is namelijk wèl zo gediagnosticeerd, maar weigert de zaak verder te onderzoeken of aan de medicatie te gaan. Alhoewel ze nu wel begint bij te draaien en toch al lectuur errond wil lezen. Wat dus zeer belangrijk is voor AD(H)D'ers omdat, zoals ik al eerder in deze blog vernoemde, we zijn slechte zelfkenners. De laatste twee jaar echter, heb ik mezelf beter dan ooit leren kennen. En ik wil Vicky dat ook gunnen. Ze heeft het talent om het te maken maar de ADD doet haar de nek om. Al goed dat ze beseft dat ik haar wil helpen. Ik zit al in de aanvaardingsfase en dat is heel wat.


Alleen de laatste dagen heb ik het echt moeilijk gehad. Ik vermoed omdat Vicky dat nog niet helemaal aanvaardt en ik voel dat, dat is heel vermoeiend voor mij nu soms. Dat allemaal in combinatie met PMS en de naderende volle maan, het ging me te ver. Dus, terug naar die bewuste woensdagavond, Kiki, Vicky en ik zaten gezellig nippend aan een wijntje en genietend van de tapa's die de lieflijke bazin Brigitte voor ons geprepareerd had. Maar ineens sloeg de sfeer om en beschuldigde mijn vriendin Kiki mij ervan dat ik een moeilijk mens was. De twee wilden plotsklaps naar een after work party. Kiki had een smsje gestuurd naar de Ronny die dat allemaal regelt voor de NOX en woensdag was het de officiële opening. We konden er met zijn drieën naar toe. Maar ik voelde een vaag gevoel van PMS opkomen en had er niet veel zin in. Volgens Kiki had ik dertig dagen PMS (wat ik dan weer erg gemeen vond van haar om dat te zeggen, want dat was haar ingegeven door één van mijn dierbaarste vrienden, die op dit moment méér contact heeft met haar.)Plagiaat,Kiki, en ontzettend belachelijke kritiek. Volledig ongegrond. Ik heb niet meer van die heftige moodswings. Gelukkig, mensen vonden mij een dramaqueen. Soms is dat leuk, soms niet. Nadat Kiki mij nog eens totaal irrelevant in mijn gezicht had gegooid dat IK geen werk had, bedankte ik voor de eer. Ze begreep me weer eens niet. Ze had een date en was boos dat ik zei dat hij geen werk had. Tsja, ze was aan het zagen dat haar ex in Knokke voor haar geen laarzen had gekocht van AF Van der Vorst (flauw zenne, ik wil die al jaren en nu moet zij ze ineens ook hebben). Ik zal een nieuw lief moeten zoeken, zei ze. Ik antwoordde snedig dat haar date van die avond waarschijnlijk niet zijn volledige uitkering aan haar bottekes kon spenderen. En ineens gooide ze me het in mijn gezicht: jij hebt geen werk. Ineens was ik een moeilijk mens, ik was bijna overstag gegaan en meegegaan: want ik zei tegen Vicky dat ze dan wel mee naar buiten moest gaan omdat ik mijn fietsslot rond onze twee fietsen had vastgemaakt. Ik ben een moeilijk mens omdat ik niet wil dat Vicky's fiets los staat en dan binnen de vijf minuten gestolen wordt? Omdat ik niet eerst naar huis wil rijden om me om te kleden en dan terug naar het café komen om Vicky op te halen. Zodat zij ineens kan verbroederen met mijn vriendin terwijl ik weg ben om dan te vertrekken naar haar date. Stel je voor seg, dat ze daar nog een 20 minuten alleen moest zitten. Hoe erg.

Maar goed, ik dreef mijn zin door. Ik wou naar huis en dan zien of ik me goed voelde om te gaan. Uiteindelijk liep ik al wel een uur rond met één lens. Die gescheurde lens lag nu te verdrogen op de toog. Toen ik echter thuiskwam met Vicky wou ik echt niet meer naar die hippe place to be. Zeker niet toen Vicky vertelde dat ze haar hair extensions zou aandoen. Ik met mijn pierenverdriet ernaast? No way. En daarbij, de volgende dag (donderdag) moest ik vroeg opstaan voor mijn mama en mijn zus/schoonbroer te zien. Vroeger was ik impulsief meegegaan, nu dacht ik aan de gevolgen. Ik had me bijna laten meeslepen door Vicky's hang naar avontuur. Ik vind mezelf niet saai dat ik er niet aan heb toegegeven. Ik ben opgehouden een stuurloos schip te zijn. Waar af en toe een kapitein opspringt die het roer naar de andere kant draait. Niet de kant waar het naar toe gaat, als het rustig dobbert. Geen Titanic.