HET ZWAARD VAN DAMOCLES

Beste lezers

16 maanden werk ik als secretaresse bij een advocatenkantoor, deeltijds, weliswaar maar toch is het voor mij heel lang geleden dat ik nog ergens zo lang heb gewerkt. 
Na mijn burn out in 2002 (niemand wist toen wat dat was maar ik kon niet meer werken voor een baas, ik had geen energie meer)  besloot ik volledig mijn zin te doen en me geen regels meer te laten opleggen, me niet meer te laten vernederen door dingen te doen die niet bij mij passen.

Een maand geleden vroeg mijn werkgever het telefoonnummer van mijn begeleider van de VDAB. Ze maakte zich serieus zorgen om mijn toekomst aangezien zij binnen twee jaar op pensioen gaat. Want ik had al twee maal gesolliciteerd en dat had niets opgeleverd. 

Ze was bang dat niemand mij nog een job zou willen geven. 

Een paar weken geleden vraagt ze of het goed is dat er eens iemand langs komt, voor een uurtje, om wat dingen op punt te stellen en te zien waar de pijnpunten liggen en of er trucs bestaan zodat ik geen fouten meer maak. Dat had ik toch zo verstaan.

Niet dat ze niet tevreden over me was, maar er zijn van die kleine dingen die soms mis lopen en ze deed het om goed te doen. Die dame in kwestie ging langs komen op een maandag.

Ondertussen waren hier beneden (naast het kantoor) de werken gestart. Men heeft de straat opgebroken door het asfalt er uit te halen. Ik ben super allergisch aan stof en er is in het kantoor geen airco dus met deze tropische temperaturen is dit een aanslag op mijn hoogsensitiviteit: ik kan namelijk niet tegen lawaai als ik moet werken, ik heb graag rust. 
Al mag Klara wel opstaan, want klassieke muziek helpt dan weer wel. Maar hier is geen radio.

Een frisse verschijning van 29 jaar komt binnen om 13,30, die bewuste maandag. "Goedendag, ik ben Joke van de Ploeg." Ik dacht onmiddellijk: "dat is een rare naam" want mijn bazin had me niet verteld van welke organisatie zij afkomstig was. We zaten met zijn drie rond tafel. Ik had hoofdpijn: migraine aanvallen van stof dat zich toch op 1 of andere manier via mijn neus in mijn hoofd heeft genesteld. Nu was het enkel afwachten tot ik het er binnen een paar dagen uit nies.

Ik besef heel goed dat ik mijn stekels opzette. Dat heeft te maken met vroegere ervaringen uit het verleden, zoals mijn afschuwelijke ervaring bij het Humanistisch Verbond, waar ik in anderhalf jaar 9 evaluatiegesprekken kreeg door een dementerende personeelsverantwoordelijke.(hierover heb ik uitgebreid geschreven in een vroegere blogpost) Ik moest toen elke kuch, elke nies, elke handeling die ik deed in een tijdsschema vastleggen. Ik kan u vertellen dat dat geen pretje is voor iemand die op zich al moeite heeft het met het volgen van instructies die haar niet aanstaan!

Joke zei dat het de bedoeling was om een keer te observeren wat de dynamiek was tussen ons en wat er kon verbeterd worden. "Het is zeker niet de bedoeling om je te straffen." Ik antwoordde op een gitzwarte toon dat ik niet veel keuze had waarschijnlijk. Zij verzekerde me dat dat wel zo was: " uiteindelijk ligt de keuze bij jou of we gaan opstarten."  Ze stelde voor om een keer alleen af te spreken in het kantoor in de Kipdorpvest. "Dan kan je je gal over mij spuwen, zei mijn bazin. "Ah, maar dat heb ik daarnet al gedaan hoor, toen u in de keuken was". Ze lachte.

Die dag ging ik met een somber gevoel naar huis. 

Een kenmerk van ADHD dat ik heel erg heb, is dat ik vaak een dreigend gevoel van onheil over me heen krijg, net alsof het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangt.
het werd alleen nog maar erger toen een vriendin van me, die ik aan de lijn had en aan wie ik mijn wedervaren vertelde ging opzoeken wat de ploeg nu juist deed. 1 van hun doelen was mensen met een arbeidshandicap helpen. Nu vind ik het niet fijn dat ze mensen met ADHD daaronder klasseren. Precies alsof een late diagnose en een moeilijke jeugd met een tirannieke vader nog niet genoeg schade heeft aangericht, om nog maar te zwijgen over het aantal afwijzingen en mislukkingen in mijn professionele leven. En in mijn leven tout court, want ik heb vroeger genoeg moeten horen dat ik gek was omdat ik raar deed in de ogen van de mensen, omdat ik vermoeiend was. Zo kan ik nog wel een half u doorgaan. Enfin, dat is allemaal opgelost door jarenlange therapie en het gebruik van Rilatine.

Mijn vriendin probeerde het mij positief te doen inzien maar dat kon ik niet. Ik heb al teveel meegemaakt en de angst om weer mijn job te verliezen kwam naar boven. Daarom heb ik nu afgelopen maandag bekend aan mijn werkgever dat ik ADHD heb. Gelukkig reageerde ze positief. U kan zich niet voorstellen wat een last er van mijn schouders is gevallen. Het is niets voor ons om verstoppertje te spelen en continu een masker op te zetten van competentie en dan toch af en toe falen. Ik hoop nu eindelijk weer in alle vrijheid te kunnen schrijven op deze blog en andere mensen te helpen. Gelukkig is er eindelijk een kentering, mensen met ADHD worden blijkbaar meer en meer aanvaard. Jammer genoeg moet ik 45 geworden zijn om eindelijk te kunnen werken op een plaats waar men mij aanvaardt. Het ergste is dat ik heel veel goede jobs heb verpest door niet te weten wat er met mij was. Anders had ik nu op alle gebied veel verder gestaan. Dan had ik waarschijnlijk al meer dan 20 jaar bij de stad gewerkt, een huisje kunnen kopen en een toffe relatie gehad, huisje, boompje, beestje, hetgeen ik verafschuwde door mijn onrustige natuur. Laten we hopen dat dit nieuwe leven nu eindelijk voorgoed de positieve kant opgaat. Al zullen er helaas geen kinderen meer van komen.