Uitstelgedrag is weer legendarisch
Liefste lezers,
Sorry dat ik al een tijdje niet heb geschreven in blog. Ik ontdek net dat die bijna 7000 weergaven heeft, wil dat dan zeggen dat ik evenveel lezers heb? Het zou mooi zijn...
Ik ben eindelijk in actie geschoten met mijn eindwerk journalistiek af te maken, nochtans was het jaren mijn DADA, lezen en schrijven over ADHD, dus het zou toch een makkie moeten zijn.
Ach, tussen droom en daad...zijn er privézaken die het arme hoofd van de ADHD'er wel eens op hol kunnen brengen. Ik wil niet teveel in detail uitweiden maar wat ik wel kan zeggen, is dat de dood van mijn geliefde kater Figaro me geen goed heeft gedaan. Mijn liefste dier was al 9 jaar bij mij, viel in augustus uit het raam en is vervolgens aangereden (dat was wat de dierenarts dacht dat er gebeurd was maar ik was er niet, dus), soit hij was in december bijna helemaal genezen van zijn dubbele voorpootbreuk. Op een dag kon hij niet meer miauwen...na een week Metacam, wat niet hielp maar de zaken alleen maar erger maakte, kregen we de diagnose van lymfeklierkanker. Een tumor had zich vast genesteld in het strottenhoofd van mijn zwarte kater en zou daar ongenadig groeien. De cortisone heeft ons nog 4 maanden gegeven maar op 7 mei moest ik naar de dierenarts om mijn liefje van een langzame verstikkingsdood te vrijwaren. Hij is gestorven in mijn armen...Mijn liefst Figaro, ik mis hem zo!
En nu zit ik hier dus op deze blog, met de adem van de deadline in mijn nek. Ik moet nog twee vrouwen vinden, die ik kan interviewen over hun AD(H)D en welke invloed de late diagnose op hun leven had. Dat is nog het minste van het werk, maar waar ik enorm tegen opzie, is dat ik daar een businessplan aan moet linken en die link zie ik echt niet. Ik zie er ook het nut niet van in, dat is niet iets wat je als journalist moet doen. Als journalist biedt je stukken aan aan een medium en hoop je daarvoor deftig betaald te krijgen, wat ook niet altijd het geval is, journalist worden, dat doe je niet voor het geld (alhoewel er natuurlijk altijd een happy few zijn die er goed van kunnen leven. Daarnet heb ik mijn vierde interview uitgetikt, ik heb al diverse contacten proberen te leggen met mensen van mijn praatgroep en the community waar ik deel van uitmaak, maar het probleem is dat die mensen ook niet altijd on line zijn, want ADHD'ers hebben het meestal ontzettend druk met van alles en nog wat. Hopelijk kan ik twee vrouwen warm maken voor een interview! Ik ben dan ook nog eens redelijk laat er mee begonnen, maar ik moet de adrenaline voelen om gehyperfocust bezig te kunnen zijn en dan zal je zien, dan zijn er nog altijd nevenprojectjes die ik moet afwerken en zo wil ik het eigenlijk ook. Maar ok, genoeg gezeverd nu, ik ga er terug tegen aan!
Sorry dat ik al een tijdje niet heb geschreven in blog. Ik ontdek net dat die bijna 7000 weergaven heeft, wil dat dan zeggen dat ik evenveel lezers heb? Het zou mooi zijn...
Ik ben eindelijk in actie geschoten met mijn eindwerk journalistiek af te maken, nochtans was het jaren mijn DADA, lezen en schrijven over ADHD, dus het zou toch een makkie moeten zijn.
Ach, tussen droom en daad...zijn er privézaken die het arme hoofd van de ADHD'er wel eens op hol kunnen brengen. Ik wil niet teveel in detail uitweiden maar wat ik wel kan zeggen, is dat de dood van mijn geliefde kater Figaro me geen goed heeft gedaan. Mijn liefste dier was al 9 jaar bij mij, viel in augustus uit het raam en is vervolgens aangereden (dat was wat de dierenarts dacht dat er gebeurd was maar ik was er niet, dus), soit hij was in december bijna helemaal genezen van zijn dubbele voorpootbreuk. Op een dag kon hij niet meer miauwen...na een week Metacam, wat niet hielp maar de zaken alleen maar erger maakte, kregen we de diagnose van lymfeklierkanker. Een tumor had zich vast genesteld in het strottenhoofd van mijn zwarte kater en zou daar ongenadig groeien. De cortisone heeft ons nog 4 maanden gegeven maar op 7 mei moest ik naar de dierenarts om mijn liefje van een langzame verstikkingsdood te vrijwaren. Hij is gestorven in mijn armen...Mijn liefst Figaro, ik mis hem zo!
En nu zit ik hier dus op deze blog, met de adem van de deadline in mijn nek. Ik moet nog twee vrouwen vinden, die ik kan interviewen over hun AD(H)D en welke invloed de late diagnose op hun leven had. Dat is nog het minste van het werk, maar waar ik enorm tegen opzie, is dat ik daar een businessplan aan moet linken en die link zie ik echt niet. Ik zie er ook het nut niet van in, dat is niet iets wat je als journalist moet doen. Als journalist biedt je stukken aan aan een medium en hoop je daarvoor deftig betaald te krijgen, wat ook niet altijd het geval is, journalist worden, dat doe je niet voor het geld (alhoewel er natuurlijk altijd een happy few zijn die er goed van kunnen leven. Daarnet heb ik mijn vierde interview uitgetikt, ik heb al diverse contacten proberen te leggen met mensen van mijn praatgroep en the community waar ik deel van uitmaak, maar het probleem is dat die mensen ook niet altijd on line zijn, want ADHD'ers hebben het meestal ontzettend druk met van alles en nog wat. Hopelijk kan ik twee vrouwen warm maken voor een interview! Ik ben dan ook nog eens redelijk laat er mee begonnen, maar ik moet de adrenaline voelen om gehyperfocust bezig te kunnen zijn en dan zal je zien, dan zijn er nog altijd nevenprojectjes die ik moet afwerken en zo wil ik het eigenlijk ook. Maar ok, genoeg gezeverd nu, ik ga er terug tegen aan!
Reacties