De werkwinkel
Het wordt tijd dat ik terug wat meer in deze blog ga schrijven. Vanaf nu beloof ik jullie elke week te trakteren op enkele van mijn hersenspinsels. Mijn idee-fixe, zie je, is dat ik beter kan schrijven zonder Rilatine, maar misschien is dit maar een gedacht. Feit is dat ik meer structuur kan aanbrengen met Rilatine en dat zonder het middel ik meer "freewheel" met andere woorden, ik laat me gewoon gaan en laat me meedrijven op de woordenvloed die komt.
Voor degenen die me nog niet kennen (naar het schijnt heb ik wel meer dan 5000 views maar slechts 3 volgers (dus het begrip "succes" is hier alleszins te relativeren) ik ben een 41-jarige vrouw die vecht voor een beter leven. Ik kreeg de diagnose "ADHD" op mijn 36e. Ik wist het op mijn 34e, dankzij een artikel in Humo (13 januari 2004), tevens de verjaardag van mijn geliefde mama. In 2003 kreeg ik een burn out na een hele hoop jobs op 13 jaar gedaan te hebben. Ik durf het aantal niet te noemen, want dat vormt een smet op mijn CV. Ondertussen heb ik wel een hoop voordelen: ik krijg een gratis abonnement van de Lijn, een korting van 40 % bij de NMBS en ik bezit een OMNIO-statuut (verhoogde tegemoetkoming geneeskundige zorgen). Dit laatste is echt nodig want de kosten voor Rilatine bedragen toch zo'n 50 euro per maand en in België wordt Rilatine slechts terugbetaald tot de leeftijd van 18 jaar. Een zeer achterhaalde theorie want het is bewezen dat veel volwassenen nog aan de "stoornis" (ik haat het woord) lijden in hun volwassen jaren. En zeker niet te onderschatten is de vloek de van de diagnose op late leeftijd. U moest eens weten hoeveel ruiten ik al heb ingegooid door ongepaste dingen te zeggen of te doen. Nochtans een persoon met ADHD is meer dan zijn ADHD alleen en dat blijken vele mensen niet te snappen.
Ik ben een beetje zenuwachtig vandaag. Ik moet om 9.45 u vertrekken naar de werkwinkel. Men gaat me eindelijk nog eens begeleiden. Veel verwacht ik daar niet van want de vorige keer heeft dat weinig opgeleverd. Ziet u, men ging me eigenlijk al in april begeleiden maar toen zat ik 5 weken in de gips met mijn rechterbeen ten gevolge van een gescheurde pees. Daarna heb ik nog opnieuw een afspraak gekregen, doch die werd verzet omdat er een andere werknemer kwam en nu zijn we dus al 2013...Om 10.15 u word ik op de rooster gelegd. Ik heb alvast mijn USB-stick bij de hand met mijn 2 CV's: één voor een administratieve job, de andere voor mijn journalistieke prestaties. In 2003 had ik een burn out na een bepaalde job waarin men mij echt niet netjes heeft behandeld. In anderhalf jaar kreeg ik 9 evaluatiegesprekken afgenomen door een dementerende personeelsverantwoordelijke. Dat (en nog andere mislukkingen en ervaringen in het verleden) heeft me zodanig gekraakt, dat mijn besluit vast stond. Ik zou mijn droom volgen die ik al koesterde sinds mijn 18de: journaliste worden. Ik volgde een opleiding van 2 maanden en ging aan de slag. Ik schreef en schreef: muziekrecensies, filmrecensies, verhaaltjes, een monoloog (opgevoerd in de Arenbergschouwburg) artikels voor Het Nieuwsblad, Bruid & Bruidegom, Steps Deluxe, Feeling. Helaas kwam mijn carrière niet echt van de grond en de dood van mijn vader gooide opnieuw roet in het eten. Ik zorg heel vaak voor mijn mama (samen met mijn broer en zus) maar mijn lieve mama heeft ook ADHD en dat nooit willen weten. En ze lijdt aan stemmingsschommelingen (wat heel normaal is na het verlies van een persoon, tenslotte waren mijn ouders 57 jaar getrouwd) die heel erg vermoeiend kunnen zijn.
Waar wil ik naar toe met mijn betoog? Ik wil een deeltijdse job vinden en freelancen (ik ben trouwens terug begonnen aan een 2-jarige opleiding journalist bij Syntra en zit nu in het laatste jaar) maar die deeltijdse job vinden is niet zo evident. Met mijn professioneel verleden is men niet geneigd me uit te nodigen. Ik mag vermelden dat ik een arbeidshandicap heb (document van de VDAB bevestigt dit) maar het is toch beter om niet te zeggen dat ik ADHD heb. Wat moet ik dan zeggen? Dat ik maar 4 tenen heb? Ziet u, het is allemaal zo dubbel. Ik moet mijn ADHD aanvaarden maar ik moet erover zwijgen, liegen, toneelspelen. En dat is iets waar ik moeite mee heb. Hoe kan ik mezelf volledig aanvaarden, als ik het stuk waar ik best trots op kan zijn (want wij zijn creatief, grappig en problem solvers) moet verdoezelen?
Voor degenen die me nog niet kennen (naar het schijnt heb ik wel meer dan 5000 views maar slechts 3 volgers (dus het begrip "succes" is hier alleszins te relativeren) ik ben een 41-jarige vrouw die vecht voor een beter leven. Ik kreeg de diagnose "ADHD" op mijn 36e. Ik wist het op mijn 34e, dankzij een artikel in Humo (13 januari 2004), tevens de verjaardag van mijn geliefde mama. In 2003 kreeg ik een burn out na een hele hoop jobs op 13 jaar gedaan te hebben. Ik durf het aantal niet te noemen, want dat vormt een smet op mijn CV. Ondertussen heb ik wel een hoop voordelen: ik krijg een gratis abonnement van de Lijn, een korting van 40 % bij de NMBS en ik bezit een OMNIO-statuut (verhoogde tegemoetkoming geneeskundige zorgen). Dit laatste is echt nodig want de kosten voor Rilatine bedragen toch zo'n 50 euro per maand en in België wordt Rilatine slechts terugbetaald tot de leeftijd van 18 jaar. Een zeer achterhaalde theorie want het is bewezen dat veel volwassenen nog aan de "stoornis" (ik haat het woord) lijden in hun volwassen jaren. En zeker niet te onderschatten is de vloek de van de diagnose op late leeftijd. U moest eens weten hoeveel ruiten ik al heb ingegooid door ongepaste dingen te zeggen of te doen. Nochtans een persoon met ADHD is meer dan zijn ADHD alleen en dat blijken vele mensen niet te snappen.
Ik ben een beetje zenuwachtig vandaag. Ik moet om 9.45 u vertrekken naar de werkwinkel. Men gaat me eindelijk nog eens begeleiden. Veel verwacht ik daar niet van want de vorige keer heeft dat weinig opgeleverd. Ziet u, men ging me eigenlijk al in april begeleiden maar toen zat ik 5 weken in de gips met mijn rechterbeen ten gevolge van een gescheurde pees. Daarna heb ik nog opnieuw een afspraak gekregen, doch die werd verzet omdat er een andere werknemer kwam en nu zijn we dus al 2013...Om 10.15 u word ik op de rooster gelegd. Ik heb alvast mijn USB-stick bij de hand met mijn 2 CV's: één voor een administratieve job, de andere voor mijn journalistieke prestaties. In 2003 had ik een burn out na een bepaalde job waarin men mij echt niet netjes heeft behandeld. In anderhalf jaar kreeg ik 9 evaluatiegesprekken afgenomen door een dementerende personeelsverantwoordelijke. Dat (en nog andere mislukkingen en ervaringen in het verleden) heeft me zodanig gekraakt, dat mijn besluit vast stond. Ik zou mijn droom volgen die ik al koesterde sinds mijn 18de: journaliste worden. Ik volgde een opleiding van 2 maanden en ging aan de slag. Ik schreef en schreef: muziekrecensies, filmrecensies, verhaaltjes, een monoloog (opgevoerd in de Arenbergschouwburg) artikels voor Het Nieuwsblad, Bruid & Bruidegom, Steps Deluxe, Feeling. Helaas kwam mijn carrière niet echt van de grond en de dood van mijn vader gooide opnieuw roet in het eten. Ik zorg heel vaak voor mijn mama (samen met mijn broer en zus) maar mijn lieve mama heeft ook ADHD en dat nooit willen weten. En ze lijdt aan stemmingsschommelingen (wat heel normaal is na het verlies van een persoon, tenslotte waren mijn ouders 57 jaar getrouwd) die heel erg vermoeiend kunnen zijn.
Waar wil ik naar toe met mijn betoog? Ik wil een deeltijdse job vinden en freelancen (ik ben trouwens terug begonnen aan een 2-jarige opleiding journalist bij Syntra en zit nu in het laatste jaar) maar die deeltijdse job vinden is niet zo evident. Met mijn professioneel verleden is men niet geneigd me uit te nodigen. Ik mag vermelden dat ik een arbeidshandicap heb (document van de VDAB bevestigt dit) maar het is toch beter om niet te zeggen dat ik ADHD heb. Wat moet ik dan zeggen? Dat ik maar 4 tenen heb? Ziet u, het is allemaal zo dubbel. Ik moet mijn ADHD aanvaarden maar ik moet erover zwijgen, liegen, toneelspelen. En dat is iets waar ik moeite mee heb. Hoe kan ik mezelf volledig aanvaarden, als ik het stuk waar ik best trots op kan zijn (want wij zijn creatief, grappig en problem solvers) moet verdoezelen?
Reacties
Here is my webpage : Gambling
up new webpage.
My site :: search engine optimization india