Rilatine, de killer van de muze

Het wordt tijd dat ik nog eens in deze blog schrijf. Ik verloor lange tijd de moed en zwalpte door de golven van mijn hersenen. Af en toe klampte ik me vast aan een vlot, kroop erop en bevond me in een rustige zee. Ik heb vandaag 20 mg (MR) Rilatine genomen maar ik wil er vanaf. Na 7 jaar sta ik steeds verder af van wie ik ben. Heeft het me vooruitgeholpen? Dat is een goede vraag. Ja en nee. Rilatine heeft een zekere rust bij me teweeg gebracht maar dat is nu over. Ik heb verschillende inzichten gekregen, dat is waar. Ik ben iets meer georganiseerd geworden, maar heeft het me veel opgeleverd? Ik word een grijze muis. Ik val niet meer op. Mijn angsten komen terug. Ik zit in een Rilatine gevangenis. Dit is niet wie ik ben, dit is wie de mensen willen dat ik ben. Moet ik echt dan blijven tegemoetkomen aan de wensen van de mensen? En willen ze dat eigenlijk wel echt, want de vrolijke, creatieve, enthousiaste van ambitie bruisende Kristiane is nog een schim van zichzelf. Zo zie ik het. Ik zit op een andere plaats in de grot van Plato. Ik ben vastgeketend. Eerst zag ik het licht, nu zie ik alleen de schaduwen. Ja, ik ben vastgeketend. Mijn inspiratie verdwijnt als het ijs in een frigo waarvan de stekker is uitgetrokken. Langzaam maar zeker. Waar is de tijd dat ik schreef zonder er bij na te denken? Hoe vind ik een evenwicht tussen wie ik was en wie ik geworden ben? En, hou ik wel van de nieuwe mij? Levert het mij iets op? Misschien had ik zonder Rilatine niet de wilskracht om mijn eerste jaar journalistiek bij Syntra tot een goed einde te brengen (joepie, ik heb 70 %, dan toch nog iets om mij over te verheugen) maar ik vind geen job. Ik ben zelfs bang geworden om te solliciteren want ik heb iets teveel afwijzingen meegemaakt. En ik moet, ik weet het. Het zijn geen goede tijden voor een 40-jarige met een CV dat duidelijk maakt dat ik een jobhopper ben. Ik wil graag in de media. Ja, ik wil graag schrijvende journaliste zijn bij een magazine, bij een krant. Of bij de radio, of bij de tv. Cultuur is mijn dada. Maar ook gerechtsjournalistiek boeit me. En ja, uiteraard zou ik graag reisverslagen maken. Moet ik kiezen? Als ik niet kies, volgens een kennis uit de media, ben ik "niet authentiek". Kiezen is moeilijk voor me. Ik richt liever mijn pijlen op verschillende mogelijkheden. Zo dik zijn de jobs niet gezaaid in de media. Wie helpt mij? Ik heb een dokter en een psychiater. Regelmatig spreek ik met hen over het minderen van de medicatie, wat zij geen goed idee vinden. Het bevalt hen, een rustige en gestructureerde Kristiane, wiens emoties meer en meer worden uitgevlakt. Het keurslijf waar ik me elke dag in wring, begint met steeds meer en meer te benauwen. Mijn dokter raadt me aan om heel langzaam te minderen. Het heeft me een jaar gekost om van 30 mg naar 20 mg te gaan. Ik moet zelf maar uitzoeken hoe ik moet minderen. Mijn dokter raadt me aan om van 20 mg naar 15 mg te gaan, maar dat is me nog niet gelukt. Eerst moeten die MR's op en dan zal ik langzaam minderen, zien wat dat doet. Maar ik sta zo alleen in mijn strijd. Ik begin stilaan bang te worden voor de gevolgen van Rilatine op lange termijn. Plotselinge hartstilstand, leverproblemen, om nog maar te zwijgen over de schildklieraandoeningen in mijn familie. Wist je dat mensen met schildklierproblemen geen Rilatine mogen nemen? Maar mijn dokter en psychiater vegen die bezwaren weg. Ze claimen dat dit alleen voor kinderen geldt. Alleen, ik moet luisteren naar de stem in mezelf. Die zegt dat een leven zonder medicatie mogelijk moet zijn. Dadelijk ga ik zwemmen. Vanavond, na maanden pauze, zal ik terug yoga proberen. Jammer dat die gescheurde pees (december 2011) roet in het eten gooide. Dank aan hatha yoga om dit naar boven te brengen. 4 jaar heb ik daar mee rond gelopen, dankzij een onzorgvuldige diagnose. 5 weken in de gips en 12 weken immobiliteit hebben me geen goed gedaan. Nu nog 9 keer naar de kinesist. Stilaan wil ik terug yoga, joggen en nu ook meditatie inbouwen. Meditatie in plaats van medicatie, maar één letter verschil maar in de realiteit een hemelsbreed verschil. Onlangs mediteerde ik op mijn eentje, voor ik ging slapen. Heerlijke slaap was dat zonder zorgen en muizenissen die zich door de neurotransmitters van mijn hersenen wringen, als festivalgangers voor wie de hekken zich openen en die ineens allemaal tegelijk binnen willen. Want dat is wat er gaat gebeuren als ik ga minderen: ik ga terug minder goed slapen. Ik ga 's avonds beginnen piekeren en doemdenken over van alles en nog wat. Dus ik moet dit voor zijn. Want de droomloze slaap die ik nu heb, dat is het ook niet. Ik wil geen zombie zijn. I want to be me, myself and I. And if you don't love me like that, it is a pity...But I have the right to decide what I do with MY brain.