malende gedachten
De laatste dagen heb ik minder Rilatine genomen. In plaats van 20 MR al een paar dagen 10 mg. Ik begin het te voelen. Ik heb vannacht zitten piekeren. Ik heb angst voor de toekomst. Ik begin weer te doemdenken. Ik heb niet goed geslapen. Sombere gedachten drongen binnen in mijn slaap. Ik probeer me vast te houden aan mijn doel, maar het is niet gemakkelijk. Negatieve berichten overspoelen de media en laat dat nu net de branche zijn waarin ik opnieuw aan de slag wil. Al zegt een leraar van ons dat op journalistiek geen houdbaarheidsdatum staat qua leeftijd maar ik ben ondertussen 40. Op tv zal ik misschien niet meer moeten komen, maar eventueel achter de schermen van het nieuws lijkt me wel een zeer aangename job die mij kan blijven prikkelen. Gebeten ben ik door het nieuws. Al maakt de recessie, die nu officieel is me wel wat droef. Zo is er momenteel op radio 1 een debat bezig over hoe moeilijk 40plussers aan werk geraken.
Al sinds 2003 ben ik bezig een weg te banen naar de roem. Ik volgde een heel dure cursus basisjournalistiek bij Fontys Hogeschool. Ondertussen heb ik al wel wat artikels op mijn naam staan, maar vooral als freelancer. Terwijl ik zo graag de knepen van het vak zou leren op een volwaardige redactie.
In september 2011 begon ik aan een opleiding journalistiek bij Syntra in Tour & Taxis. met volle moed en in het gezelschap van een goede vriend. Die vriend is nu aan het afhaken omdat hij sinds kort een job heeft aangenomen en te moe is om in de cursus te investeren. Dat en nog vele andere factoren doen mijn moed nu tot in de schoenen zakken. Zal ik even het lijstje opnoemen? Mijn vader is nog geen jaar geleden gestorven en ik zit nog steeds in een merkwaardig en dubbel rouwproces. Mijn jongste broer en oudste zus keren zich van mij af. Tenslotte hebben ze 20 jaar amper naar me omgekeken maar na de dood van mijn vader gingen we overeenkomen. Dat verhaal heeft niet lang geduurd. Ze hebben geen oog voor mijn problematiek. In plaats daarvan boren ze me de grond in. Want ik ben een niksnut, een luierik in hun ogen en ik kom alleen maar naar huis voor het geld. Dat terwijl ik nog niet eens aanspraak heb gemaakt op mijn deel. Omdat ik weet dat het nu belangrijk is dat mijn moeder eerst terug gelukkig is. Ik zorg zoveel als ik kan voor haar emotioneel welzijn, wat niet simpel is want mijn moeder heeft ook ADHD. begin maar eens aan een diagnose op 80-jarige leeftijd.
Ik heb al 8 jaar geen vaste job meer gehad. Ik heb in 13 jaar wel 30 jobs gedaan, wat ervoor zorgt dat ik extreem gevoelig ben voor elke volgende afwijzing. Zo solliciteerde ik onlangs voor een job bij de Stad Antwerpen. Een makkie dacht ik, uiteindelijk heb ik toch al 3.5 jaar voor de stad gewerkt in dezelfde functie als die waarvoor ik nu ging (administratief assistente). Desondanks dat ben ik niet geslaagd. Ik zoek uit waarom maar zal nog even geduld moeten uitoefenen, want de selectieproef is nog steeds bezig. Het zal wel aan die verdomde psychotechnische test liggen, vermoed ik.
Ik moet elke euro omdraaien. En nu laat die vriend me in de steek. Ik begin te rekenen. Das dan een meerkost van 40 euro per maand om in de school te geraken. En dinsdag zag ik het niet zitten, want ik heb iets aan mijn voet. Een cyste, wie zal het zeggen. In ieder geval moet ik maandag naar het ziekenhuis voor een MRI scan. "Het kan geen kwaad" dacht ik, het is toch maar videojournalistiek en ik ben de andere lessen wel aanwezig geweest. Plus: ik heb mijn deadline gehaald voor de opdracht (montage van nieuwsitem met tekst). Ik vond het erg leuk om te doen, het was een revelatie om met Moviemaker te werken. Helaas was het nu tv-journalistiek. En die les wou ik absoluut niet missen want één van mijn favoriete tv-journalisten kwam les geven. Nu heb ik dus de les van Faroek Ozgunes gemist en dat zit ik me al de hele week te beklagen. Ik zal hem nu een mail sturen om me te verontschuldigen. Misschien moet ik eerst maar gaan zwemmen. Ook al is het nu min 15 graden gevoelstemperatuur. Gisteren ben ik ook naar het zwembad getrokken en ik was een paar uren heel vrolijk. Maar nu doet de Rilatine zijn werk nog niet. het voordeel is dat ik echt mijn ei kwijt kan, het nadeel is dat ik misschien weer teveel praat. Ik zou zo graag zonder Rilatine leven, maar dat is voorlopig niet aan de orde. Misschien als ik de job van mijn leven vind, maar in deze recessie is dat onwaarschijnlijk. Ik moet blijven hopen, maar het is niet simpel. Dat doemdenken overheerst nu. het is best mogelijk dat mijn PMS nu begint. Ik ben sinds augustus met de pil gestopt en mijn hormoonspiegel is nog steeds niet in balans. Al heb ik wel minder klachten dankzij yoga. Maar hoe moet het verder nu mijn leraar terug vertrokken is naar Mexico? Ik heb kundalini geprobeerd vorige week, maar momenteel draagt hatha yoga nog steeds mijn voorkeur weg. Zo zie je maar, elke keer als ik een structuur vind waar ik me goed in voel, valt alles weer als een kaartenhuisje in mekaar. Geen hatha yoga, een meerkost om op de school te geraken, geen rijbewijs, geen lief om mij te steunen, een disfunctionele familie. Ik moet blijven onthouden dat ik nog steeds veel heb om dankbaar over te zijn, maar het is niet makkelijk.
Al sinds 2003 ben ik bezig een weg te banen naar de roem. Ik volgde een heel dure cursus basisjournalistiek bij Fontys Hogeschool. Ondertussen heb ik al wel wat artikels op mijn naam staan, maar vooral als freelancer. Terwijl ik zo graag de knepen van het vak zou leren op een volwaardige redactie.
In september 2011 begon ik aan een opleiding journalistiek bij Syntra in Tour & Taxis. met volle moed en in het gezelschap van een goede vriend. Die vriend is nu aan het afhaken omdat hij sinds kort een job heeft aangenomen en te moe is om in de cursus te investeren. Dat en nog vele andere factoren doen mijn moed nu tot in de schoenen zakken. Zal ik even het lijstje opnoemen? Mijn vader is nog geen jaar geleden gestorven en ik zit nog steeds in een merkwaardig en dubbel rouwproces. Mijn jongste broer en oudste zus keren zich van mij af. Tenslotte hebben ze 20 jaar amper naar me omgekeken maar na de dood van mijn vader gingen we overeenkomen. Dat verhaal heeft niet lang geduurd. Ze hebben geen oog voor mijn problematiek. In plaats daarvan boren ze me de grond in. Want ik ben een niksnut, een luierik in hun ogen en ik kom alleen maar naar huis voor het geld. Dat terwijl ik nog niet eens aanspraak heb gemaakt op mijn deel. Omdat ik weet dat het nu belangrijk is dat mijn moeder eerst terug gelukkig is. Ik zorg zoveel als ik kan voor haar emotioneel welzijn, wat niet simpel is want mijn moeder heeft ook ADHD. begin maar eens aan een diagnose op 80-jarige leeftijd.
Ik heb al 8 jaar geen vaste job meer gehad. Ik heb in 13 jaar wel 30 jobs gedaan, wat ervoor zorgt dat ik extreem gevoelig ben voor elke volgende afwijzing. Zo solliciteerde ik onlangs voor een job bij de Stad Antwerpen. Een makkie dacht ik, uiteindelijk heb ik toch al 3.5 jaar voor de stad gewerkt in dezelfde functie als die waarvoor ik nu ging (administratief assistente). Desondanks dat ben ik niet geslaagd. Ik zoek uit waarom maar zal nog even geduld moeten uitoefenen, want de selectieproef is nog steeds bezig. Het zal wel aan die verdomde psychotechnische test liggen, vermoed ik.
Ik moet elke euro omdraaien. En nu laat die vriend me in de steek. Ik begin te rekenen. Das dan een meerkost van 40 euro per maand om in de school te geraken. En dinsdag zag ik het niet zitten, want ik heb iets aan mijn voet. Een cyste, wie zal het zeggen. In ieder geval moet ik maandag naar het ziekenhuis voor een MRI scan. "Het kan geen kwaad" dacht ik, het is toch maar videojournalistiek en ik ben de andere lessen wel aanwezig geweest. Plus: ik heb mijn deadline gehaald voor de opdracht (montage van nieuwsitem met tekst). Ik vond het erg leuk om te doen, het was een revelatie om met Moviemaker te werken. Helaas was het nu tv-journalistiek. En die les wou ik absoluut niet missen want één van mijn favoriete tv-journalisten kwam les geven. Nu heb ik dus de les van Faroek Ozgunes gemist en dat zit ik me al de hele week te beklagen. Ik zal hem nu een mail sturen om me te verontschuldigen. Misschien moet ik eerst maar gaan zwemmen. Ook al is het nu min 15 graden gevoelstemperatuur. Gisteren ben ik ook naar het zwembad getrokken en ik was een paar uren heel vrolijk. Maar nu doet de Rilatine zijn werk nog niet. het voordeel is dat ik echt mijn ei kwijt kan, het nadeel is dat ik misschien weer teveel praat. Ik zou zo graag zonder Rilatine leven, maar dat is voorlopig niet aan de orde. Misschien als ik de job van mijn leven vind, maar in deze recessie is dat onwaarschijnlijk. Ik moet blijven hopen, maar het is niet simpel. Dat doemdenken overheerst nu. het is best mogelijk dat mijn PMS nu begint. Ik ben sinds augustus met de pil gestopt en mijn hormoonspiegel is nog steeds niet in balans. Al heb ik wel minder klachten dankzij yoga. Maar hoe moet het verder nu mijn leraar terug vertrokken is naar Mexico? Ik heb kundalini geprobeerd vorige week, maar momenteel draagt hatha yoga nog steeds mijn voorkeur weg. Zo zie je maar, elke keer als ik een structuur vind waar ik me goed in voel, valt alles weer als een kaartenhuisje in mekaar. Geen hatha yoga, een meerkost om op de school te geraken, geen rijbewijs, geen lief om mij te steunen, een disfunctionele familie. Ik moet blijven onthouden dat ik nog steeds veel heb om dankbaar over te zijn, maar het is niet makkelijk.
Reacties
Er moet toch een arts zijn die je wil helpen bij het afkicken van rilatine!
Ga voor je voeding zorgen zoals het hoort, ban de geraffineerde suiker.
Sonja
Heb je weleens gedacht aan Neurofeedback als alternatief voor Ritaline? Wij hebben daar hele positieve ervaringen mee met onze zoon. Hij is nu al jaren van de medicatie (Ritaline, Strattera en Concerta) af en functioneert prima.
Probleem bij Neurofeedback is wel om een goeie trainer te vinden en de kosten zijn bovedien ook nogal fors. Onze ervaring is dat je bij ADHD toch wel gauw 50 tot 60 sessies nodig hebt wil het blijvend effect hebben. Dat moet je wel kunnen opbrengen. Maar ja je leven kan er uiteindelijk een stuk aangenamer door worden en dat is uiteindelijk ook wat waard.