de lijdensweg van een journaliste met een deadline
Vandaag is mijn deadline voor het maandblad Goedele. Ik heb genoeg tijd gekregen voor mijn artikel. Ik leed niet aan uitstelgedrag. Ik ben op tijd begonnen. Mijn artikel is voor 95 % klaar, maar de perfectionist in mij kan het niet loslaten.
Ik had het erg moeilijk de laatste weken. drie weken geleden viel ik ten prooi aan een amandelonsteking, die mij twee weken teisterde. Dankzij antibiotica heeft men die in bedwang gekregen. Vorig weekend kon ik dan naar de opening van het MAS. na dat weekend, bespeurde ik twee rode plekjes op mijn been. Afgelopen dinsdag ging ik naar de dokter, om een stop uit mijn oor te verwijderen. Dat lukte niet meteen, dus ik moest gedurenden enkele dagen oordruppels nemen. Ik wees de dokter op mijn been. "Wat is dat?" vroeg ze. Nogal een onnozele vraag voor een dokter, lijkt me. Ik vroeg haar of ik er zalf mocht aan doen. "laat het maar zo, antwoordde ze. Vrijdag ging ik terug voor de oorstop. De rode opgezwollen vlekken, die steeds groter werden,baarden me zorgen. "heb ik je geen zalf gegeven?" vroeg ze? "Neen, u hebt gezegd dat ik er niets moest aan doen" Ze schreef me een soort cortisonezalf voor. Die ging ik braaf halen. het voelde even als verluchting, maar de volgende dag waren mijn benen erg opgezwollen. De bulten werden groter en er kwamen er bij. Voor alle zekerheid ging ik naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis. die verwezen me naar een dokter van wacht, omdat het zaterdag was. Ik srompelde met al mijn kracht naar Deurne. Daarna naar de apotheek van wacht, maar ramp oh ramp, door mijn paniekaanval, was ik vergeten mijn sis-kaart mee te nemen. Op de het papier dat aan de apotheek hing, was er nog een adres in mijn buurt. Dat adres stond er niet op het papier van de balie in Deurne. ik vroeg nog aan de dame aan het onthaal, is dat alles van apothekers van wacht? ja, antwoordde ze, vandaar dat ik een helse toch moest afleggen, naar Deurne, waar men me dwong om de volle pot te betalen. Ik beet dan nog even door, ging thuis mijn SIS-kaart halen en toog naar de apotheker in mijn buurt. de diagnose van de laatste dokter luidde: "gebeten door een insect aan het water" Hij schreef me antibiotica voor. Weeral, dat is al de tweede keer in een paar weken. Gisteren was het heel erg. Ik kon amper gaan; er sneden messen in mijn benen. Ik besef eens te meer dat gezondheid het hoogste goed is.
Vandaag heb ik voor de zevende keer mijn artikel verbeterd. Kill your darlings, het is moeilijk. het is ook moeilijk om in 12.000 tekens de complexiteit van een leven te beschrijven waarin men laat gediagnosticeerd wordt. Ik heb 13.620 tekens, 1620 tekens te veel...Heel moeilijk heb ik het om te kiezen wat er uit moet. Misschien moet er niets uit, heb ik al vernomen. Nu het artikel nog doorsturen....Ik ben zo bang om dat te doen, want er zal altijd wel iets om te verbeteren zijn. Ik wil gewoon dat het perfect is. Ik heb geen zin meer in afwijzing. Ik heb echt heel hard mijn best gedaan. Had ik dit gekunnen zonder de wilskracht die mij wordt gegeven door Rilatine? Ik weet het niet...Ik zou zo graag leren leven zonder Rilatine maar ik ben zo bang van de chaos. En van nog veel meer. maar ik wil nog eens verliefd zijn...en dat lukt me niet meer. Misschien heb ik teveel meegemaakt?
Ik had het erg moeilijk de laatste weken. drie weken geleden viel ik ten prooi aan een amandelonsteking, die mij twee weken teisterde. Dankzij antibiotica heeft men die in bedwang gekregen. Vorig weekend kon ik dan naar de opening van het MAS. na dat weekend, bespeurde ik twee rode plekjes op mijn been. Afgelopen dinsdag ging ik naar de dokter, om een stop uit mijn oor te verwijderen. Dat lukte niet meteen, dus ik moest gedurenden enkele dagen oordruppels nemen. Ik wees de dokter op mijn been. "Wat is dat?" vroeg ze. Nogal een onnozele vraag voor een dokter, lijkt me. Ik vroeg haar of ik er zalf mocht aan doen. "laat het maar zo, antwoordde ze. Vrijdag ging ik terug voor de oorstop. De rode opgezwollen vlekken, die steeds groter werden,baarden me zorgen. "heb ik je geen zalf gegeven?" vroeg ze? "Neen, u hebt gezegd dat ik er niets moest aan doen" Ze schreef me een soort cortisonezalf voor. Die ging ik braaf halen. het voelde even als verluchting, maar de volgende dag waren mijn benen erg opgezwollen. De bulten werden groter en er kwamen er bij. Voor alle zekerheid ging ik naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis. die verwezen me naar een dokter van wacht, omdat het zaterdag was. Ik srompelde met al mijn kracht naar Deurne. Daarna naar de apotheek van wacht, maar ramp oh ramp, door mijn paniekaanval, was ik vergeten mijn sis-kaart mee te nemen. Op de het papier dat aan de apotheek hing, was er nog een adres in mijn buurt. Dat adres stond er niet op het papier van de balie in Deurne. ik vroeg nog aan de dame aan het onthaal, is dat alles van apothekers van wacht? ja, antwoordde ze, vandaar dat ik een helse toch moest afleggen, naar Deurne, waar men me dwong om de volle pot te betalen. Ik beet dan nog even door, ging thuis mijn SIS-kaart halen en toog naar de apotheker in mijn buurt. de diagnose van de laatste dokter luidde: "gebeten door een insect aan het water" Hij schreef me antibiotica voor. Weeral, dat is al de tweede keer in een paar weken. Gisteren was het heel erg. Ik kon amper gaan; er sneden messen in mijn benen. Ik besef eens te meer dat gezondheid het hoogste goed is.
Vandaag heb ik voor de zevende keer mijn artikel verbeterd. Kill your darlings, het is moeilijk. het is ook moeilijk om in 12.000 tekens de complexiteit van een leven te beschrijven waarin men laat gediagnosticeerd wordt. Ik heb 13.620 tekens, 1620 tekens te veel...Heel moeilijk heb ik het om te kiezen wat er uit moet. Misschien moet er niets uit, heb ik al vernomen. Nu het artikel nog doorsturen....Ik ben zo bang om dat te doen, want er zal altijd wel iets om te verbeteren zijn. Ik wil gewoon dat het perfect is. Ik heb geen zin meer in afwijzing. Ik heb echt heel hard mijn best gedaan. Had ik dit gekunnen zonder de wilskracht die mij wordt gegeven door Rilatine? Ik weet het niet...Ik zou zo graag leren leven zonder Rilatine maar ik ben zo bang van de chaos. En van nog veel meer. maar ik wil nog eens verliefd zijn...en dat lukt me niet meer. Misschien heb ik teveel meegemaakt?
Reacties
zonder Ritalin is bijvoorbeeld de hyperfocus sterker...dat is bij het schrijven van artikelen nooit overbodig ;)
Ik kwam een aantal maanden geleden op jouw blog terecht en ik vind het persoonlijk zeer leuk om te lezen.
Bij mij is er A.D.D. vastgesteld in oktober, nog vrij recent, dus en sindsdien weet ik niet goed hoe ik me erbij moet voelen. Hier en daar vertel ik het wel aan iemand van wie ik weet dat ik hem of haar kan vertrouwen. Hier en daar ook een stomme reactie, maar dat hebben we allemaal wel eens, denk ik dan.
Men heeft mij ook Rilatine aangeraden, maar dat weiger ik tot op de dag van vandaag en blijf ik weigeren. Want uiteindelijk is het hoe je het zegt: soms zijn we een "pain in the a**" voor onszelf en de buitenwereld, maar er zijn ook zoveel positieve dingen aan verbonden.
Met mijn 28 jaar studeer ik nu voor kleuterjuf. Eindelijk iets waar je je fantasie bij mag gebruiken (en ja: na zo'n stage ben ik kapot van de concentratie die ik heb nodig gehad, maar het is het waard) en gewoon mag zijn wie je bent... Ik help de kinderen en zij helpen mij zonder het te weten!
Als je zegt dat je van die Rilatine af wil: ik ben gestart met neurofeedback. Veel negatieve dingen te lezen op het net, maar ook veel positieve en voor sommigen zal het helpen, voor sommigen niet. Ik moet wel zeggen: het is nu de zevende keer en eigenlijk ben ik vrij goed bezig voor school op dit eigenste moment! Ook slapen lukt ontzettend goed en ik voel me intern precies rustiger. Of is dat niet het juiste woord? Kan het eigenlijk niet echt omschrijven.
Enfin: heel deze uitleg om jou dit te laten weten. Met proberen doe je geen kwaad, denk ik altijd!
Trouwens: die praatgroep waar je bij gaat, heb je daar info over? Daar is heel weinig van op internet te vinden. Of heb ik er over gelezen?
Vele groetjes en succes bij het leren ontdekken van jezelf!!