ADHD en werk- deel 1- in Lier geraken

Aandacht Lier organiseerde gisterenavond een presentatie over ADHD en werk met als spreekster Gil Borms van de vereniging Zit Stil. Het was voor mij de eerste keer dat ik naar zo een praatgroep ging. Een positieve stap in de aanvaarding van mijn persoontje. Met dank aan neuropyschiater Werner Van Den Bergh, die mij hiervan op de hoogte stelde.

Het was geen sinecure om er te geraken zonder auto, maar ik had het allemaal goed uitgekiend, dankzij de hulp van mijn geweldige moeder, wiens liefde ik zo hard nodig heb en zij de mijne ook. Mijn moeke is 75, maar nog steeds een gedreven vrouw, ondanks alle miserie die ze heeft meegemaakt, ze waakt nog steeds over mij alsof ik een klein vogeltje ben, maar met het nodige respect voor mijn volwassenheid. Gisteren bracht ik zoals gewoonlijk, na een stiekeme ontmoeting met mijn moeder (mijn vader wil al zeven jaar niet met mij spreken, dit is nog maar eens een bewijs van hoe onze relaties verstoord kunnen worden) een bezoekje aan mijn zus, alwaar ik mijn vuile kleren was en die nu eindelijk buiten kan hangen, zodat ze drogen onder een frisse plattelandsbries. Mijn moeke had voor mij de research gedaan, om 18.36 moest ik de bus pakken aan de Leliestraat, wat te voet toch wel ver verwijderd is van mijn zus (pak zeker een half uur te voet) Allemaal goed en wel, maar niet met twee zware zakken was en dan nog eens een Eastpakzak gevuld met boeken en mijn gloednieuwe dikke felbegeerde rode Moleskine agenda (ja, het jaar is al bezig en so what, die agenda van Humo is te klein en ik krijg die bladen ervoor heus wel vol, daar ben ik al mee bezig). Dus één zak had ik in de voormiddag gestockeerd bij de supermarkt van mijn jeugd (vroeger de Vets, dan Cash & Fresh, nu Delhaize, geen vooruitgang, echt niet) Mijn moeke belde die dag wel drie keer om me toch maar op het hart te drukken op tijd te vertrekken en die zak niet te vergeten. Zeer ontroerend en daaruit blijkt hoe goed ze me kende maar gelukkig voor mij ben ik al wat uit die valkuil gestapt van overal te laat te komen. Dankzij mijn Rilatine en motivatie van mijn moeke, stond ik al een kwartier te vroeg aan de bushalte. En dankzij het feit dat ik gelift heb, met een heel tof koppel, die me bijna aan de bushalte afzette. Toen ik uitstapte en wuifde, meende ik het gezicht van Axl Peleman te ontwaren. Vandaar misschien dat alleen de dame tegen me praatte?

Ik mond hier weer uit in lange beschrijvingen misschien omdat mijn Rilatine nog niet goed aan het werken is. Toch vind ik dit noodzakelijk om te bewijzen dat bij een ADHD'er niets vanzelf gaat, toch niet bij mij. Want deze bus stopte niet aan Carrefour, waar ik moest zijn. Nee, ik moest nog een andere bus nemen, bus 130. Daarvoor had ik gelukkig nog tien minuten tijd en ging ik maar even piepen en opschrijven hoe laat de laatste treinen waren. Vroeger zou ik er automatisch op gerekend hebben een lift te hebben naar Antwerpen, maar ook in deze valkuil zou ik niet stappen. Je moet verschillende mogelijkheden onder ogen zien. Het zou uiteraard niet leuk zijn om helemaal te voet naar het station te moeten stappen en dan nog die trein te nemen, maar het is beter om de verschillende realiteiten onder ogen te zien. Een lift naar het station had ik nu wel verwacht.

Maar goed, bus 130 brengt me bijna tot mijn bestemming. Waar ik vroeger impulsief de straat zou ingegaan zijn waar ik afstapte, vroeg ik aan de buschauffeur of dit de Mechelsesteenweg was, waarop ze me deskundig uitlegde dat het de straat was die parallel liep, ze wees de weg aan. Alles onder controle, dacht ik. Ik zie een kerkje opdoemen en herinner me dat men me vertelde dat het daar was. Naast het kerkje, nr 233, een schattig huisje dat iets weg had van dat van Hans en Grietje, maar dan hopelijk zonder heks. Ik stond voor het huisje en belde aan. Er brandde licht en er stonden fietsen opgesteld, voor mij een teken dat er iemand was. Maar er deed niemand open en een lichte paniek maakte zich van me meester. In mijn agenda controleerde ik het adres en dat klopte toch. Allerlei mensen stroomden de kerk binnen. Toen ik een kijkje nam, kreeg ik de deur van de kerk amper open. Een vriendelijke oudere dame aan wie ik vroeg naar de bijeenkomst verwees me naar de achterkant, naar de parochiezaal. Oef, ik was juist en toog met mijn zakken, beladen als een jong muilezeltje naar de zaal. Daar was ik al niet de eerste. Een warme begroeting van Fred, de organisator waarmee ik vanmiddag al had gebeld. Van de emoties had ik dorst gekregen. "Is het voor je pilletje?" vroeg Fred. "Nou neen eigenlijk niet, alhoewel het misschien in dit geval toch raadzaam is, want het is bijna uitgewerkt en ik weet niet hoe erg de rebound gaat zijn in confrontatie met andere lotgenoten." Dus ik nam mijn pilletje uit mijn zak, dat bij het openen al helemaal verpulverd was. "Ik vrees dat het in de wasmachine heeft gezeten" (typisch ADHD, zo'n dingen) "Nou, dan zal het in ieder geval proper zijn", lachte Fred.