Het is oneerlijk, Arno!
Ik wou toch even reageren op hetgeen Arno VD Driessche op mijn blog heeft geschreven. Tuurlijk is het oneerlijk om iemand te beoordelen op hetgeen hij nog niet heeft kunnen bewijzen. En zeker op het gebied van concentratiestoornissen, want uiteindelijk heeft iedereen daar wel eens last van maar niet in de mate waar wij er last van hebben. Maar dat hangt er allemaal van af, want zolang we doen wat we GRAAG doen, is er geen probleem. Dan kunnen we ons zelfs hyperfocussen en meer bereiken dan andere "gewone" mensen die dikwijls maar één oplossing zien. Wij hebben de gave om met verscchillende oplossingen te komen aandraven. Helaas zijn dit vaak ideeën die door de grote massa helemaal niet aanvaard worden wegens te vreemd.
Ik werd vorig weekend erg erg kwaad toen ik op een verjaardagsfeestje was en daar een oude vriend ontmoette. Iemand uit het uitgaansleven die zich volledig heeft herpakt en het nu vrij goed doet op professioneel gebied. Hij wordt zelfs gepromoveerd tot manager van een Youth Hostel. Nu wist ik via via dat men daar iemand zocht voor de receptie voor twee dagen per week. Dus ik dacht, informeel solliciteren is nog niet zo slecht, tussen pot en pint worden namelijk vaak wel deals besloten, dus why not? Go for it, dacht ik, dus ik polste voorzichtig naar die functie, waarvan ik weet dat ik ze aankan. Ik heb al verschillende ervaringen achter de rug in de telecom business, achtereenvolgens als televerkoopster, enquêtrice om dan glansvol te evolueren naar receptiewerk. Ik heb een zeer aangename stem (ik zou nog het liefst van al bij de radio werken, maar dat is weer een ander verhaal). Dus ik zeg tegen de desbetreffende persoon, laten we hem Piet noemen, dat ik wel interesse heb voor de functie. "Oh, antwoordt hij, maar jou ga ik niet aannemen hoor, want jij hebt ADHD en dat is een ziekte! Daarbij ik heb iemand in dienst gehad die ADHD had en dat was een ramp, die kan niet multitasken." Nu weet iedereen met ADHD dat als er iets is wat wij kunnen, dat het wel multitasken is, verschillende dingen tegelijk doen. Wat wel belangrijk is, voor ons, is het hanteren van lijstjes, zodat we een degelijk overzicht hebben van wat er te doen valt en dan elke gedane taak met een gerust gemoed kunnen afstrepen; wat ons dan weer een voldaan gevoel geeft. Nu, ik was al een beetje dronken en mijn medicatie werkte al lang niet meer (ik neem nu 20 mg per dag Rilatine Modified, acht uur werking) en ik voelde me weer zwaar aangevallen, zoals zo vaak in mijn leven en ook zoals zo vaak onterecht. Ik heb echt het gevoel dat ik Chinees spreek als ik zoiets probeer uit te leggen want de gewone mens wil het toch niet vatten. Dus ik schiet uit mijn krammen en begin een betoog dat al gebeiteld in mijn hoofd zit. "Weet je wat Einstein, Churchill, Frank Lloyd Wright, Bill Clinton met elkaar gemeen hebben?" Piet, ondertussen zich al licht schuldig voelend, geeft het juiste antwoord: " ze hebben allemaal ADHD" En ga ik ondertussen ratelend verder: "ADHD is geen ziekte, het is een aandoening die perfect te behandelen valt met Rilatine of iets anders of sporten, gezond eten, Omega 3 vetzuren. Mijn vriendin schrok van me en wou me het zwijgen opleggen, enfin ondertussen is ze mijn vriendin niet meer want ik kan me niet bezighouden met 22-jarigen die niets van me weten en me te pas te onpas een slecht gevoel willen geven omdat ik geen job heb en bijgevolg geen leven...Geen leven? Ik heb keiveel levens gehad en wat inderdaad het meest pijnlijke is dat nu ik eindelijk alles op een rijtje heb, amper nog de kans krijg om mijn talenten tentoon te spreiden. maar Arno, bedankt, je hebt me moed gegeven, ik geef niet op. Want zoals ik al eerder zei, wij zijn feniksen en kunnen herrijzen uit onze eigen as. En ik heb al een volgend idee klaar om op de barricades te springen voor volwassen ADHD'ers en ik hoop dat jullie me allemaal gaan volgen. Want ik ben het beu om te liegen over wie ik ben. Ik dacht dat eerlijkheid een goede eigenschap was? Ah, maar om een job te vinden, is het belangrijker om te verzwijgen wie je bent? Het is al zo moeilijk om jezelf te aanvaarden, en dan moet je nog gaan verloochenen wie je bent? Zo kan je jezelf niet aanvaarden op deze manier, onmogelijk! Komedie spelen, daar draait het om en ik doe niet meer mee met dat circus, gedaan, finito. Wij worden gediscrimineerd door ons eigen volk, dat het Centrum van Gelijkheid van Kansen en racismebestrijding daar maar eens over nadenkt! Ik ken genoeg allochtonen die wel werk hebben en ik zit hier al wel een paar jaren af en toe levend van een freelance opdracht. Ik ben het beu
Ik werd vorig weekend erg erg kwaad toen ik op een verjaardagsfeestje was en daar een oude vriend ontmoette. Iemand uit het uitgaansleven die zich volledig heeft herpakt en het nu vrij goed doet op professioneel gebied. Hij wordt zelfs gepromoveerd tot manager van een Youth Hostel. Nu wist ik via via dat men daar iemand zocht voor de receptie voor twee dagen per week. Dus ik dacht, informeel solliciteren is nog niet zo slecht, tussen pot en pint worden namelijk vaak wel deals besloten, dus why not? Go for it, dacht ik, dus ik polste voorzichtig naar die functie, waarvan ik weet dat ik ze aankan. Ik heb al verschillende ervaringen achter de rug in de telecom business, achtereenvolgens als televerkoopster, enquêtrice om dan glansvol te evolueren naar receptiewerk. Ik heb een zeer aangename stem (ik zou nog het liefst van al bij de radio werken, maar dat is weer een ander verhaal). Dus ik zeg tegen de desbetreffende persoon, laten we hem Piet noemen, dat ik wel interesse heb voor de functie. "Oh, antwoordt hij, maar jou ga ik niet aannemen hoor, want jij hebt ADHD en dat is een ziekte! Daarbij ik heb iemand in dienst gehad die ADHD had en dat was een ramp, die kan niet multitasken." Nu weet iedereen met ADHD dat als er iets is wat wij kunnen, dat het wel multitasken is, verschillende dingen tegelijk doen. Wat wel belangrijk is, voor ons, is het hanteren van lijstjes, zodat we een degelijk overzicht hebben van wat er te doen valt en dan elke gedane taak met een gerust gemoed kunnen afstrepen; wat ons dan weer een voldaan gevoel geeft. Nu, ik was al een beetje dronken en mijn medicatie werkte al lang niet meer (ik neem nu 20 mg per dag Rilatine Modified, acht uur werking) en ik voelde me weer zwaar aangevallen, zoals zo vaak in mijn leven en ook zoals zo vaak onterecht. Ik heb echt het gevoel dat ik Chinees spreek als ik zoiets probeer uit te leggen want de gewone mens wil het toch niet vatten. Dus ik schiet uit mijn krammen en begin een betoog dat al gebeiteld in mijn hoofd zit. "Weet je wat Einstein, Churchill, Frank Lloyd Wright, Bill Clinton met elkaar gemeen hebben?" Piet, ondertussen zich al licht schuldig voelend, geeft het juiste antwoord: " ze hebben allemaal ADHD" En ga ik ondertussen ratelend verder: "ADHD is geen ziekte, het is een aandoening die perfect te behandelen valt met Rilatine of iets anders of sporten, gezond eten, Omega 3 vetzuren. Mijn vriendin schrok van me en wou me het zwijgen opleggen, enfin ondertussen is ze mijn vriendin niet meer want ik kan me niet bezighouden met 22-jarigen die niets van me weten en me te pas te onpas een slecht gevoel willen geven omdat ik geen job heb en bijgevolg geen leven...Geen leven? Ik heb keiveel levens gehad en wat inderdaad het meest pijnlijke is dat nu ik eindelijk alles op een rijtje heb, amper nog de kans krijg om mijn talenten tentoon te spreiden. maar Arno, bedankt, je hebt me moed gegeven, ik geef niet op. Want zoals ik al eerder zei, wij zijn feniksen en kunnen herrijzen uit onze eigen as. En ik heb al een volgend idee klaar om op de barricades te springen voor volwassen ADHD'ers en ik hoop dat jullie me allemaal gaan volgen. Want ik ben het beu om te liegen over wie ik ben. Ik dacht dat eerlijkheid een goede eigenschap was? Ah, maar om een job te vinden, is het belangrijker om te verzwijgen wie je bent? Het is al zo moeilijk om jezelf te aanvaarden, en dan moet je nog gaan verloochenen wie je bent? Zo kan je jezelf niet aanvaarden op deze manier, onmogelijk! Komedie spelen, daar draait het om en ik doe niet meer mee met dat circus, gedaan, finito. Wij worden gediscrimineerd door ons eigen volk, dat het Centrum van Gelijkheid van Kansen en racismebestrijding daar maar eens over nadenkt! Ik ken genoeg allochtonen die wel werk hebben en ik zit hier al wel een paar jaren af en toe levend van een freelance opdracht. Ik ben het beu
Reacties
Ik denk dat ik je ooit over de "Programmer's Stone" en "Reciprocality" gesproken heb, teksten geschreven door een kameraad van mij, Alan Carter. ADHD is een van de onderwerpen waar hij het vaak over heeft, en hij bekijkt het vanuit een volledig ander standpunt dan de meer gangbare, m.i. foute ideeen dat het een ziekte is.
Het is IMHO gewoon een andere vorm van cognitie, met zijn eigen set voor- en nadelen.
Hier zijn enkele links :
* De originele "Programmer's Stone" talks :
http://the-programmers-stone.com/the-original-talks/
(de links naar de hoofdstukken staan aan de rechterkant)
* Reciprocality site van Martin Hargreaves, met links naar Programmer's Stone, de Reciprocality papers, een hoop ADHD referenties etc. :
http://www.datamodel.co.uk/Reciprocality/www.reciprocality.org/Reciprocality/index.html
* De blog van Alan Carter, met massa's huidig onderzoek.
http://the-programmers-stone.com/
Hopelijk heb je er iets aan ! Zelf ben ik geen ADD-er, maar heb wel een aantal kenmerken in lichte vorm (in Reciprocality-termen : "Partial Immune", terwijl ADHD in Alan's visie "Natural Immune" is).
Philip RX
ik wou graag even met je converseren, ik heb nl enkele ideeen die jouw (en mijn en evt. andere adhders) leven wat toegevoegde waarde kunnen bezorgen. kan je me een berichtje sturen op windmolen02010 at hotmail dot com?
tnx
wim