Praatgroep Wilrijk
De praatgroep in Wilrijk heeft me lichtelijk gedeprimeerd. Eigenlijk zo erg dat ik me monddood voelde, de mond gesnoerd vooraleer ik maar iets kon zeggen. Toen ik zei dat ik een blog schreef en mijn Moleskine ter hand nam, trokken een paar mensen al de volgende conclusie: ze waren bang dat ik hun naam en hun beroep wou vernoemen in mijn tekst, ze waren bang om hun job te verliezen. Ze willen er niet voor uit komen. Alle begrip heb ik voor deze visie, voor degenen die een job hebben. Maar verder is het gewoon zielig dat de mentaliteit in België zodanig is, dat je je moet verstoppen in de massa en niet mag tonen wie je bent! De eerste stap in het groeien is de aanvaarding van je ADHD-ik. Hoe kan je dat ooit aanvaarden als je verstoppertje moet blijven spelen? Goed, ik ben bereid af en toe mijn mond te houden bij sollicitaties maar het is toch erg, dat je dan een tewerkstellingsnummer krijgt en dat de werkgever nog niets eens kan genieten van het fiscale voordeel? Een dringende mentalitei