Brief aan de Koning

AD(H)D'ers zijn slechte zelfkenners.
Heel mijn leven ben ik op zoek geweest naar mezelf op alle mogelijke manieren. Ik las boeken over je zelfkennis vergroten, over emotionele intelligentie- het assepoestercomplex- hou op, je maakt me gek-zelfhulpgids voor geliefden, etc...

Ik zocht mijn heil in een therapeut. Ik deed ooit een healing, om mijn chakra's te zuiveren. Ik wijdde me aan Bachbloesemtherapie. Ik las boeken over welk beroep het beste bij mij zou passen, de tijd dat mijn gedachten vertroebeld waren. Ik was even een WICCA heks, slechts een maand. Ik studeerde namelijk niet genoeg en na een paar rituelen in het bos, onthief men mij van een heksenstatus.

Tot ik dus in 2004 dat beruchte artikel vond uit Humo: ik ben een alien. Ik heb ADHD.
Toen was ik opgelucht maar ook bang. Hoe moest het nu verder met mijn leven? Die onzekere wachttijd deed me geen goed. Als ik met andere mensen over mijn vermoedens sprak, geloofde men mij vaak niet. The soty of our life, dus...mensen overtuigen jouw waarheid,jezelf voortdurend verdedigen. Heel vermoeidend, ook voor ons.

Ik voelde me voortdurend misbegrepen en aangevallen. Het maffe is dat ik nu zie dat sommige mensen mij oprecht wilden helpen en gelijk hadden over veel zaken. Waarom ik dat zie? Wel, omdat iemand die ik nog niet lang ken, mij een spiegel voorhoudt. Een confrontatie met mijn oude zelf. Er was een periode, die nog niet zo lang voorbij is, dat ik niets wou te maken hebben met anderen van mijn soort. Dat was de periode dat ik het zelf nog niet aanvaard had. Maar nu kom ik de laatste tijd zoveel mensen tegen die het hebben, zelfs in mijn uitgebreide kennissenkring. Ik probeer dan ook een dialoog op te starten en die mensen te helpen. Zo ook die muzikant over wie ik het nu heb. Ik kan het zelfs aan, tenminste als die persoon zich laat helpen. Anders heb ik niet veel zin om te zien hoe die man in een vicieuze cirkel blijft zitten. Want hij is een getalenteerd bass gitarist maar verknoeit alles door die ADHD. Ik merk aan alles wat hij zegt en wat hij doet, dat hij de essentie mist. Dat is jammer. Ik begin mezelf namelijk heel goed te kennen, dankzij Rilatine en therapie. Ik weet dat ik nog veel werk heb, maar ik ga met reuzensprongen vooruit. Ik herprogrammeer gewoon gans mijn leven. Dat geeft me eindelijk de inzichten die ik zo lang heb ontbeerd. Maar goed, ik wil niet rond de pot draaien, nog zoiets wat wij vaak doen. Het komt erop neer, dat ik nu eindelijk, als gewoon mens wordende, besef hoe vermoeiend AD(H)D'ers kunnen zijn. Ook al doen ze moeite om zich rustig te houden, dat neurologische flipperkastgevoel komt toch, vroeg of laat, tot uiting. Ik ben nu eindelijk rustig, rustiger dan ooit en ik wil andere Aliens helpen daarmee. Want aliens, dat zijn we ergens. Je ziet er heel normaal uit, je hebt zelfs een bepaalde magnetische uitstraling, maar juist daarom kweek je tegenstand. Mensen geloven wat ze zien en kunnen het moeilijk aan dat een op het eerste zicht normaal iemand totaal ongepast uit de hoek komt, de verkeerde dingen zegt op het verkeerde moment. Daardoor blazen we veel bruggen op. Ongewild en niet slecht bedoeld. Terwijl het zoveel beter zou zijn om begrip te kweken en die misverstanden op te lossen. Goed, wij zijn jagers (omwille van onze controversiële ideeën) en de meeste mensen zijn landbouwers, maar we hebben elkaar nodig om tot een betere wereld met meer liefde en communicatie te nodig. Elke mens is op zijn manier nuttig en wij kunnen zeer nuttig zijn, als we maar de kans krijgen. En ADHD'ers krijgen veel kansen die ze verknoeien omdat de omgeving er niet op ingesteld is. Ik heb veel kansen gehad, maar ik tel die niet mee. De kansen die ik nu zal krijgen, die zal ik met beide handen aanpakken en er totaal voor gaan. Voor mijn droom: journalistiek, schrijven, meewerken aan een cultuurzender (Exqi bvb) en anderen van mijn soort helpen...