The ADHD-files

Omkering van de rollen, sommige vrienden veranderen in vijanden AD(H)D: zowel een verrijking als een vloek Wat enorm belangrijk is als AD(H)D'er is dat je je omringt met mensen die engelengeduld hebben en begrip voor je soms korte aandachtspanne. Dit moet gebeuren zonder het zelfvertrouwen aan te tasten. Om maar een voorbeeld te geven, ik heb net gebroken met mijn zogezegde 'beste vriend'. 16 jaar lang waren we vrienden, alleen de laatste twee jaar begon het spaak te lopen. Hij was één van mijn schilden tegen de buitenwereld. Uiteraard doet dit mij pijn, op een moment dat zijn engelengeduld eindelijk beloond kan worden, geeft hij er de brui aan. En op wat voor een manier! Sind kort voel ik me niet meer een slachtoffer maar ik ben het wel gewéést, een gekwetst slachtoffer, vernederd door mijn vader, door werkgevers, zelfs door mensen van wie ik HIELD. Door mensen gestigmatiseerd als lui, opstandig, vergeetachtig, verstrooid en gestoord, is het voor mij niet gemakkelijk om mi

The Elephant woman Ik neem sinds 7 juli van dit jaar de juiste dosis Rilatine. Of zal ik zeggen, de minimumdosis? Misschien moet ik iets meer nemen dan de 20 mg Rilatine Modified. Die is uitgewerkt na 8 u, wat betekent dat ik nog een hele avond zonder zit. Vanaf nu zal ik om 16 u nog 10 mg nemen. Ik merk namelijk dat mijn rebound de laatste dagen tamelijk hevig is. Als ik dan niet op tijd ga slapen, dan krijg ik een onrustige slaap. Om zes u wakker worden van mijn kat Figaro die voor één of andere reden aan de deur zit te krabben (omdat hij honger heeft of zijn vriendinnetje Mieuw (de kat van de buurman die meer bij mij zit, kakt en vreet dan bij hem) is dan ook geen pretje. En zo zit ik hier dan, morrend en geïrriteerd om honderden dingen. Terwijl de meeste mensen rustig wakker worden en ontbijten, is de storm in mijn hoofd al begonnen. Will you join me? Het gaat als volgt: "Oei, ik moet de elektriciteit in de kelder gaan checken. Help, ik moet de gas betalen want anders komt men

Er zijn genoeg AD(H)D'ers die succesvol zijn, dat is waar. Hoe komt het dan dat er zoveel zijn waarbij het niet lukt? Heel simpel, de reacties van de omgeving zijn enorm belangrijk. Om dit een beetje realistischer voor te stellen, zal ik jullie vergasten een op een kleine autobiografie. Strikt gezien, worden de kenmerken zichtbaar op de leeftijd van 7. Als ik terugblik zie ik een vrolijk maar verlegen kind dat houdt van met de poppen te spelen. Uren kon ik me amuseren met mijn vriendin Michèle. Hele levens bootsten we na met Barbie en Ken. Toen we 8 waren, was onze favoriete bezigheid radioprogramma's in mekaar steken. Radio Mikri (Michèle en Kristiane) was geboren en elk vrij moment waren we bezig met fictieve studiogasten. Hoe hebben we niet gelachen met het nabootsen van voetstappen en allerlei geluiden. Hoe creatief waren we. Toen ik opgroeide, wou ik andere dingen ontdekken. Michèle leerde piano spelen. Dat wou ik ook, maar het kon niet. Er was geen geld. Ik ben de jongste

Ik moet mijn leven herprogrammeren. Dat heb ik gelezen in het boek van Wolf Harttman. Eens je aanvaardt dat je ADHD hebt, moet je je leven opnieuw inrichten. Je neemt jezelf onder de loep. ADHD'ers zijn slechte zelfkenners maar eens je de juiste medicatie hebt, geeft het een wereld van verschil, een kleine moeite, gewoon een modified pilletje slikken, je bent niet meer abnormaal, je bent geen Alien meer. En dan begint het echte werk. Want jij hebt het wel aanvaard, maar nu moet je omgeving nog mee. Je vrienden die je al jaren kennen, moeten beseffen dat het onaangepaste gedrag dat je soms vertoonde, slechts een gevolg is van een neurologische stoornis, gewoon neurotransmitters die niet naar behoren functioneren. Je krijgt te weinig dopamine, die dopamine zorgt voor een geluksgevoel. Je krijgt teveel informatie binnen, je hersenen kunnen dit niet verwerken. Hoe vertaalt dat zich naar de buitenwereld? In razen bijvoorbeeld, je vertelt en vertelt maar, je kan niet stoppen, je luistert

Luisteren en praten Een goede journaliste moet goed kunnen luisteren en alles oppikken. Dat laatste was geen probleem vroeger, alles oppikken. Ik slorpte ALLES op omdat ik niet anders kon. Ik kreeg teveel prikkels, ik kon mijn informatiestroom niet kanaliseren. Daardoor wist ik van alles iets, maar kon ik geen keuzes maken. Het was ontzettend moeilijk voor mij om uit te maken wat belangrijk was en wat niet. In mijn ogen waren het allemaal briljante ideeën en moest ik ermee leven dat de meeste nooit het daglicht zouden zien. Daarom vertelde ik soms zoveel tegen mensen, het moest er allemaal uit. Ik moest het ventileren en ik deed dat zonder te snappen dat dat voor de meeste 'normale' mensen heel vermoeiend en confronterend was. Op die manier ben ik veel vrienden kwijt geraakt, die me dingen toevertrouwden die ik wel voor me wilde houden maar die er op den duur gewoon uitfloepten. Daar ben ik me al een jaar in het oefenen en wat heb ik ontdekt nu? Niets is fijner dan dat mensen j