Gemengde gevoelens
Ik zou eigenlijk deze blog van het net halen want om een job te vinden, moet ik verzwijgen dat ik ADHD heb, met andere woorden, ik moet liegen. Verzwijgen is een deel van de waarheid achterhouden en daarna mijn nieuwe werkgever voor een voldongen feit stellen.
De crisis is al een tijdje volop bezig en in de journalistiek is er voorlopig geen werk voor mij, ontslagen vielen bij Sanoma enkele weken geleden, gelukkig maar 36 in plaats van 76, zoals men eerst meende.
Nu, ik ben best bereid om te werken als adminstratief medewerker, receptioniste of secretaresse zolang het een afwisselende job is en men mij met respect behandelt. Ik heb al genoeg miserie meegemaakt in het verleden en dat allemaal door een neurologische aandoening waarvan ik verlost ben, dankzij de Rilatine. Maar wanneer krijg ik verdomme nog eens de kans om me te bewijzen? Ik heb geprobeerd me te vestigen in de journalistieke wereld, maar het is knokken, meer dan in andere sectoren en er moet terug meer dan brood op de plank komen. Als Leterme een tweede kans krijgt, waarom ik dan niet? Ik ben zogezegd een gehandicapte maar dat ziet men niet aan mij. Ik heb de verschijnselen grotendeels kunnen terugdringen door medicatie en therapie. Ik ben bijna hoogbegaafd qua taal. Maar door de vele jobs die ik heb gedaan in het verleden, ben ik nu extra voorzichtig met het nemen van een job waarvan ik weet dat ik ze niet aankan, ik ken mijn beperkingen en ik ken mijn talenten, ik weet wat ik aankan, wat niet, maar ik moet zwijgen over wat ik heb, alsof ik aan lepra lijd, maar hoe kan ik godverdomme mezelf blijven aanvaarden als andere mensen het blijven zien als een stoornis of een aandoening, wat ons zelfbeeld dat al gekleurd is door negatieve ervaringen en mislukkingen, onbegrip over wie we zijn, talloze misvattingen nog wankeler maakt? En dan heb ik het over de groep die te maken had met een negatieve omgeving, want degene die opgegroeid zijn in een stimulerende liefdevlle omgeving groeien uit tot succesnummers maar zijn dan wel zo laf en hypocriet om hun minder bevoordeelde medesoort te verloochenen en te doen alsof er niets aan de hand is. neen hoor, ik kan er best mee leven, tuurlijk als je je droom altijd hebt mogen volgen, krijg je heel wat meer bagage mee dan anderen die tegengewerkt zijn. Vrouwen met ADHD hebben het trouwens erger dan mannen om dan nog maar te zwijgen over PMS. En ja, ik heb PMS en neen ik zie ADHD niet als een excuus, zeker niet, ik kan hyperfocussen als het me interesseert, ik kan over geweldig veel dingen meepraten,ik heb inlevingsvermogen, ik ben niet oordelend, sociaal, intelligent, ik ben zeer empatisch, ik kan gemakkelijk contacten leggen met allerlei lagen van de bevolking, ik heb een luisterend oor, maar wie geeft er mij een tweede kans? Als eindredacteur, ghostwriter of journaliste zou ik al erg tevreden zijn mijn brood te verdienen, maar ook als researcher of bij de radio? Ik weet waar mijn talenten liggen, maar kan ik ze ook laten zien?
De crisis is al een tijdje volop bezig en in de journalistiek is er voorlopig geen werk voor mij, ontslagen vielen bij Sanoma enkele weken geleden, gelukkig maar 36 in plaats van 76, zoals men eerst meende.
Nu, ik ben best bereid om te werken als adminstratief medewerker, receptioniste of secretaresse zolang het een afwisselende job is en men mij met respect behandelt. Ik heb al genoeg miserie meegemaakt in het verleden en dat allemaal door een neurologische aandoening waarvan ik verlost ben, dankzij de Rilatine. Maar wanneer krijg ik verdomme nog eens de kans om me te bewijzen? Ik heb geprobeerd me te vestigen in de journalistieke wereld, maar het is knokken, meer dan in andere sectoren en er moet terug meer dan brood op de plank komen. Als Leterme een tweede kans krijgt, waarom ik dan niet? Ik ben zogezegd een gehandicapte maar dat ziet men niet aan mij. Ik heb de verschijnselen grotendeels kunnen terugdringen door medicatie en therapie. Ik ben bijna hoogbegaafd qua taal. Maar door de vele jobs die ik heb gedaan in het verleden, ben ik nu extra voorzichtig met het nemen van een job waarvan ik weet dat ik ze niet aankan, ik ken mijn beperkingen en ik ken mijn talenten, ik weet wat ik aankan, wat niet, maar ik moet zwijgen over wat ik heb, alsof ik aan lepra lijd, maar hoe kan ik godverdomme mezelf blijven aanvaarden als andere mensen het blijven zien als een stoornis of een aandoening, wat ons zelfbeeld dat al gekleurd is door negatieve ervaringen en mislukkingen, onbegrip over wie we zijn, talloze misvattingen nog wankeler maakt? En dan heb ik het over de groep die te maken had met een negatieve omgeving, want degene die opgegroeid zijn in een stimulerende liefdevlle omgeving groeien uit tot succesnummers maar zijn dan wel zo laf en hypocriet om hun minder bevoordeelde medesoort te verloochenen en te doen alsof er niets aan de hand is. neen hoor, ik kan er best mee leven, tuurlijk als je je droom altijd hebt mogen volgen, krijg je heel wat meer bagage mee dan anderen die tegengewerkt zijn. Vrouwen met ADHD hebben het trouwens erger dan mannen om dan nog maar te zwijgen over PMS. En ja, ik heb PMS en neen ik zie ADHD niet als een excuus, zeker niet, ik kan hyperfocussen als het me interesseert, ik kan over geweldig veel dingen meepraten,ik heb inlevingsvermogen, ik ben niet oordelend, sociaal, intelligent, ik ben zeer empatisch, ik kan gemakkelijk contacten leggen met allerlei lagen van de bevolking, ik heb een luisterend oor, maar wie geeft er mij een tweede kans? Als eindredacteur, ghostwriter of journaliste zou ik al erg tevreden zijn mijn brood te verdienen, maar ook als researcher of bij de radio? Ik weet waar mijn talenten liggen, maar kan ik ze ook laten zien?
Reacties
Het ziet er inderdaat naaruit da jij graag schrijft, misschien in de loop van de jaren een soort toevlucht
geworden waarin je jezelf kan uiten!
Op deze manier hebben we allemaal onze eigen plaats om de dingen te verwerken, doe zo voort
zou ik zeggen, en als het iets mag betekenen ik zal u een 2de kans geven! een job kan ik u wel niet aanbieden, alleen maar wat
woorden en letters in de juiste volgorde :)
Ik veronderstel mezelf zeker niet laf of hypocriet te zijn :)
Goede omgeving... mmm, dit is waar het conflict ondstaat niet? we zijn tenslotte zelf verandwoordelijk voor hoe we onze omgeving
ervaren! door onze perceptie ervan. Misschien is het tijd om dat terug te nemen door te herinneren wie we werkelijk zijn.
maar door anders te zijn dan andere loopt dit niet altijd zo syncroom waardoor we ons moeilijk
kunnen spiegelen in anderen en daarbij niet vinden wat we zoeken (om nog maar over ego's te zwijgen) en dit zicht terug verhaald
op ons als zijnde ADHD.
Zolang je jezelf hieronder katorigeert zul je mensen vinden die dit benadrukken.
A ja en die "Barbie pop" ik denk da wij allebij weten da jij veel meer waart bent!
Ik heb sinds 09/02/2009 een diagnose ADHD en ben nu en al 28j Thomas :) sinds dien ben ik bezig met de eindjes aan elkaar te knopen en het
ontmaskeren van het fenomeen ADHD het bracht mij tot een eender mystieke ervaring met de wereld dan een materialistiche
verstandhouding ,iets waar ik oorspronkelijk al vrij ervaren me was.
Iets wat ik wel direct begrepen heb is dat als we iets willen veranderen het het collectief is dat dit zal teweeg brengen dus
bij deze...
je bent niet alleen, prettige kerst!!!
thomas_de_jaegher@hotmail.com