Rilatine voor volwassenen, niet voor kinderen!

Ik moet mijn leven herprogrammeren. Dat heb ik gelezen in het boek van Wolf Harttman. Eens je aanvaardt dat je ADHD hebt, moet je je leven opnieuw inrichten. Je neemt jezelf onder de loep. ADHD'ers zijn slechte zelfkenners maar eens je de juiste medicatie hebt, geeft het een wereld van verschil, een kleine moeite, gewoon een modified pilletje slikken, je bent niet meer abnormaal, je bent geen Alien meer. En dan begint het echte werk. Want jij hebt het wel aanvaard, maar nu moet je omgeving nog mee. Je vrienden die je al jaren kennen, moeten beseffen dat het onaangepaste gedrag dat je soms vertoonde, slechts een gevolg is van een neurologische stoornis, gewoon neurotransmitters die niet naar behoren functioneren. Je krijgt te weinig dopamine, die dopamine zorgt voor een geluksgevoel. Je krijgt teveel informatie binnen, je hersenen kunnen dit niet verwerken. Hoe vertaalt dat zich naar de buitenwereld? In razen bijvoorbeeld, je vertelt en vertelt maar, je kan niet stoppen, je luistert niet andere mensen. Je krijgt woede-aanvallen als mensen je niet begrijpen of mensen vinden je brutaal en denken dat je AMBRAS zoekt, terwijl je gewoon wil dat mensen je snappen, maar dat doen ze niet, geloof me, I have been there! Alles hangt af van de manier waarop je het brengt, dat heb ik ondertussen wel geleerd. Mèt medicatie. Ik ben allesbehalve tegen medicatie. Alleen mag men het niet aan kinderen geven, kinderen moet men laten sporten. Op de leeftijd van 18, zou men Rilatine mogen geven, omdat men dan beter snapt wat er aan de hand is. Men heeft dan al een verleden van eventuele mislukkingen. Als echter ouders kunnen uitzoeken wat hun ADHD-kind het liefste doet en het kind zelf, zouden er minder problemen zijn. Omdat ze dan goed zijn in wat ze doen, zo simpel is dat