Not daddy's little girl
Waar moet ik beginnen? Ik heb al even niet in deze blog geschreven. Misschien met de reactie van Ann. "Je rugzak zit vol met beperkende overtuigingen over jezelf" Ja, Ann, daar heb je gelijk in. En dat komt voor een groot deel door de omgevingsfactoren. Ik ben heel vaak beperkt geweest in mijn leven. Ik mocht niet piano spelen, geen ballet doen, geen muziekschool volgen, kortom elke droom werd in de kiem gesmoord.
Vandaag wordt het er niet beter op. Mijn vader is gestorven op 23 juni. Het verlies van een persoon is voor mensen met ADHD sowieso een droevige zaak die me helemaal ondersteboven schudt. Mijn vader was een ongelukkig mens, niet in staat om zijn dromen waar te maken. Dat werkte hij helaas uit op zijn kinderen. Ik mag geen kwaad over de doden spreken, want dat is niet toegelaten. Maar mijn vader sukkelde de laatste vijf jaar erg met zijn gezondheid. Mijn moeder stond hem altijd bij.
Mijn laatste gesprek met mijn vader was redelijk, een paar weken geleden. Maar er zijn dingen gebeurd in het verleden die niet goed zijn voor een kind met ADHD. Ik werd niet aanvaard zoals ik ben. Niemand wist wat er met mij aan de hand was, dus ik werd beschouwd door hem als een lastig en brutaal kind. Ik had alleen liefde en affectie nodig en dat kon hij me niet geven.
Nu rust hij onder de groene zoden en is mijn belangrijkste taak mijn moeder zo goed mogelijk bij te staan. Zij heeft ook ADHD, maar bij haar is het nog veel erger dan bij mij. Het mens is 79 en heeft ontzettend veel miserie gekend. Ze heeft zich ook 57 jaar weggecijferd in een huwelijk waarin ruzie dagelijkse kost was. Niet echt om een voorbeeld aan te nemen. Vandaar dat ik nu nog alleen ben. Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat mijn vader me graag zag. Dat deed hij als het hem uitkwam. Die momenten waren zeldzaam. Het doet pijn dat het niet anders was.
Moet ik opsommen welke ellende me sinds begin mei ten deel is. Amandelinfectie, streptococcen (nog steeds), de dood van mijn vader en nu de afwijzing van Goedele. ik citeer: "We beschouwen het niet als representatief voor adhd. Het zou niet eerlijk en correct zijn naar andere mensen met adhd toe om de stoornis op deze manier af te schilderen.
We hopen dat je een oplossing vindt voor je moeilijke situatie en wensen je veel succes met eventuele publicaties in andere tijdschriften."
Dus nu moet ik eigenlijk nog een succesverhaal schrijven over hoe vrouwen met ADHD toch een positief leven kunnen leiden. Wel, dat is niet het geval! En er zijn veel mensen met ADHD die het artikel wel representatief vinden.
Afwijzing, afwijzing, opnieuw. Hoe lang moet ik dit nog verdragen? Komaan, Kristiane, sta op en sta recht en ga er terug tegenaan, zeg ik tegen mezelf. Maar het doet pijn weer eens niet begrepen te worden. Het doet pijn weer eens niet opgenomen te worden in de kliek.
Vandaag wordt het er niet beter op. Mijn vader is gestorven op 23 juni. Het verlies van een persoon is voor mensen met ADHD sowieso een droevige zaak die me helemaal ondersteboven schudt. Mijn vader was een ongelukkig mens, niet in staat om zijn dromen waar te maken. Dat werkte hij helaas uit op zijn kinderen. Ik mag geen kwaad over de doden spreken, want dat is niet toegelaten. Maar mijn vader sukkelde de laatste vijf jaar erg met zijn gezondheid. Mijn moeder stond hem altijd bij.
Mijn laatste gesprek met mijn vader was redelijk, een paar weken geleden. Maar er zijn dingen gebeurd in het verleden die niet goed zijn voor een kind met ADHD. Ik werd niet aanvaard zoals ik ben. Niemand wist wat er met mij aan de hand was, dus ik werd beschouwd door hem als een lastig en brutaal kind. Ik had alleen liefde en affectie nodig en dat kon hij me niet geven.
Nu rust hij onder de groene zoden en is mijn belangrijkste taak mijn moeder zo goed mogelijk bij te staan. Zij heeft ook ADHD, maar bij haar is het nog veel erger dan bij mij. Het mens is 79 en heeft ontzettend veel miserie gekend. Ze heeft zich ook 57 jaar weggecijferd in een huwelijk waarin ruzie dagelijkse kost was. Niet echt om een voorbeeld aan te nemen. Vandaar dat ik nu nog alleen ben. Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat mijn vader me graag zag. Dat deed hij als het hem uitkwam. Die momenten waren zeldzaam. Het doet pijn dat het niet anders was.
Moet ik opsommen welke ellende me sinds begin mei ten deel is. Amandelinfectie, streptococcen (nog steeds), de dood van mijn vader en nu de afwijzing van Goedele. ik citeer: "We beschouwen het niet als representatief voor adhd. Het zou niet eerlijk en correct zijn naar andere mensen met adhd toe om de stoornis op deze manier af te schilderen.
We hopen dat je een oplossing vindt voor je moeilijke situatie en wensen je veel succes met eventuele publicaties in andere tijdschriften."
Dus nu moet ik eigenlijk nog een succesverhaal schrijven over hoe vrouwen met ADHD toch een positief leven kunnen leiden. Wel, dat is niet het geval! En er zijn veel mensen met ADHD die het artikel wel representatief vinden.
Afwijzing, afwijzing, opnieuw. Hoe lang moet ik dit nog verdragen? Komaan, Kristiane, sta op en sta recht en ga er terug tegenaan, zeg ik tegen mezelf. Maar het doet pijn weer eens niet begrepen te worden. Het doet pijn weer eens niet opgenomen te worden in de kliek.
Reacties