The ADHD-files

Ik wou toch even reageren op hetgeen Arno VD Driessche op mijn blog heeft geschreven. Tuurlijk is het oneerlijk om iemand te beoordelen op hetgeen hij nog niet heeft kunnen bewijzen. En zeker op het gebied van concentratiestoornissen, want uiteindelijk heeft iedereen daar wel eens last van maar niet in de mate waar wij er last van hebben. Maar dat hangt er allemaal van af, want zolang we doen wat we GRAAG doen, is er geen probleem. Dan kunnen we ons zelfs hyperfocussen en meer bereiken dan andere "gewone" mensen die dikwijls maar één oplossing zien. Wij hebben de gave om met verscchillende oplossingen te komen aandraven. Helaas zijn dit vaak ideeën die door de grote massa helemaal niet aanvaard worden wegens te vreemd. Ik werd vorig weekend erg erg kwaad toen ik op een verjaardagsfeestje was en daar een oude vriend ontmoette. Iemand uit het uitgaansleven die zich volledig heeft herpakt en het nu vrij goed doet op professioneel gebied. Hij wordt zelfs gepromoveerd tot manager

Af en toe krijg ik toch positieve reacties op mijn blog, wat me doet twijfelen, misschien moet ik toch maar doorgaan met schrijven. Rilatine helpt, ik neem het op een regelmatige basis, sinds 2007. Ik heb therapie gevolgd en ik heb een beter zicht op mijn gedrag. Niet dat ik nu perfect ben. Ik vind nog steeds geen vaste job in de media en qua freelance journalistiek is het de laatste tijd ook noppes. Nochtans, men zegt: je moet kijken naar de kwaliteiten van een mens. (zegt Anissa Temsamani die zichzelf de politiek heeft ingelogen door haar diploma's wat up te boosten) Dit was naar aanleiding van de kwestie van een verliefde senator (Kim Geybels) die zich op sleeptouw liet nemen door haar verslaafde minnaar Bas Luyten en daardoor in een onfris al dan niet geënsceneerd drugszaakje kwam. Belachelijk zeg, al die politici mogen zich wel te plette zuipen, maar het kind mag nog niet eens in de buurt zijn van drugs of er wordt er al met ontslag gezwaaid. En wat een hypocrisie want iederee