The ADHD-files

Mijn vriendin Vicky, die ik al 16 jaren ken, is nog maar pas in de stad Antwerpen komen wonen. Vicky heef al veel meegemaakt en de laatste twee jaar haar deel van de slechte koek wel gehad. Nu nog eens liefdesverdriet op de koop toe. Daar ben ik al een expert in geworden, de laatste elf maanden. Pas op hé, begrijp me niet verkeerd. Ik heb allerminst de intentie mijn lijden te cultiveren. Maar ik kies er wel voor het te verwerken in plaats van het te verdringen. Verdringen heeft geen zin want op een dag komt het toch: a slap in your face. Als je niet goed nadenkt, heb je het zelfs niet door dat je in een doodlopend straatje zit. Ik moet wel zeggen dat de wonden van mijn verdriet telkens opnieuw zijn opengereten Omdat, ondanks het feit dat het al elf maanden uit is tussen mijn prins Alexander en mij, toch is er nog een zekere aantrekkingskracht Ik hoef hier geen tekeningske bij te maken zeker? Maar nu is het echt gedaan. Sinds drie weken. Maar het gaat hier over Vicky. Vicky houdt zich s

Op radio één, mijn favoriete zender was daarnet in 'Stories' een programma van één van mijn favoriete radiomaaksters, Fried'l Lesage, een ADHD'er aan het woord. De man had het ontdekt door een artikeltje in de Humo (waarschijnlijk hetzelfde als dat van mij). Hij is getrouwd met waarschijnlijk een zeer geduldige vrouw en twee van hun kinderen hebben het ook. De vrouw vertelde een grappige anekdote over haar man die niet op tijd kon thuisgeraken omdat hij op zijn weg werd geconfronteerd met een overval op een geldtransport. Om een vlotte doorgang te verzekeren van voorbijkomende voertuigen is hij dan maar zelf het verkeer beginnen te regelen Om maar een statement te maken, dat wij goed kunnen reageren in crisissituaties!

Vanalles tegelijk doen- opnieuw een voordeel- zeker in het opgeruimde appartement- te danken aan de hulp van Sien en Maria maar ook van het hele productieteam (Sven, Els, Barbara, Iris, Jeroen en damn damn, ik kan me even die laatste naam niet meer voor de geest halen, hij heeft wit haar en is de geluidsman, vergeef me geluidsman, maar jij hebt mij ook nog geen mail gestuurd. Ik merk dat ik steeds meer een evenwicht ontwikkel tussen mijn twee helften. Lange tijd heb ik mij afgekeerd van ADHD'ers (ik kon het niet aan in die spiegel te kijken en te zien hoe zij telkens faalden en in dezelfde sloot trappen) maar nu ontmoet ik er steeds meer en meer en dan nog vaak in mijn eigen kennissenkring. En succesvolle ADHD'ers, maar ik mag hen niet vernoemen want als ze er zelf niet voor willen uitkomen, mag ik niet degene zijn den OUT. Een tijdje wou ik totaal niet meer ADHD zijn en schaamde ik me voor hetgeen ik allemaal heb uitgestoken. Maar dat is echt puur tijdverlies: je kan de klok