The ADHD-files

Gisteravond ging ik slapen. Ik dacht: het wordt een heerlijke nacht, want ik was vrij moe. Dat was buiten de waard gerekend. Mijn lichaam voerde een gevecht met mijn geest. Niets anders al dromen deed ik maar wat? Ik zou het niet weten. Het waren duizenden gedachten die als soldaatjes door mijn brein marcheerden. Hoe kwam dat? Wel mijn medicatie Modified Rilatine is op. Ik had nog een paar 'gewone' Rilatines en nam exact dezelfde hoeveelheid als bij de modified maar ik voelde al de tweede dag dat er iets veranderd was. De nacht voordien sliep ik de slaap der zaligen, nu echter werd ik gekweld door een storm van gedachten. Vandaar het woelen, ik wou die ideeën eruit stampen, maar dat ging natuurlijk niet. Vroeger bleef ik wel eens bij een vriend slapen die me vertelde dat ik de hele nacht aan het babbelen was. Wedden dat daar ook iets mee te maken had? Om maar te illustreren dat ik niet alleen vermoeiend voor anderen kon zijn, maar ook voor mezelf. Alles hangt natuurlijk af van

ADHD'ers herhalen zichzelf voortdurend zonder te beseffen dat ze dat doen. Ook al iets waar ik vanaf aan het geraken ben. Ik val niet meer in herhaling. Maar ik merk het wel heel erg aan die muzikant. Het kan dan best zijn dat hij hoogbegaafd is, maar dit heeft absoluut niets met intelligentie te maken. Volgens mij is het probleem dat we teveel bezig zijn met dingen die niet relevant zijn en onze energie wegnemen. Als we ons niet juist behandeld voelen (één van de dogma's is dat we ons altijd geviseerd voelen. Kortom: het Zwarte Schaap syndroom) voelen we ons heel verongelijkt en drammen we door, zonder dat zo te zien. Ik heb geleerd dat het geen zin heeft om mij bezig te houden met negatieve zaken. Ik wil alleen nog contact met mensen die mij positief benaderen en oprecht in mij geloven. Die mensen gaan mijn talenten aanwakkeren en stimuleren. Ik ben niet langer het zwarte schaap, ik ben niet langer een slachtoffer. En dit heb ik al eens eerder gezegd maar het is een soort man

AD(H)D'ers zijn slechte zelfkenners. Heel mijn leven ben ik op zoek geweest naar mezelf op alle mogelijke manieren. Ik las boeken over je zelfkennis vergroten, over emotionele intelligentie- het assepoestercomplex- hou op, je maakt me gek-zelfhulpgids voor geliefden, etc... Ik zocht mijn heil in een therapeut. Ik deed ooit een healing, om mijn chakra's te zuiveren. Ik wijdde me aan Bachbloesemtherapie. Ik las boeken over welk beroep het beste bij mij zou passen, de tijd dat mijn gedachten vertroebeld waren. Ik was even een WICCA heks, slechts een maand. Ik studeerde namelijk niet genoeg en na een paar rituelen in het bos, onthief men mij van een heksenstatus. Tot ik dus in 2004 dat beruchte artikel vond uit Humo: ik ben een alien. Ik heb ADHD. Toen was ik opgelucht maar ook bang. Hoe moest het nu verder met mijn leven? Die onzekere wachttijd deed me geen goed. Als ik met andere mensen over mijn vermoedens sprak, geloofde men mij vaak niet. The soty of our life, dus...mensen ove