The ADHD-files

Het wordt tijd dat ik nog eens in deze blog schrijf. Ik verloor lange tijd de moed en zwalpte door de golven van mijn hersenen. Af en toe klampte ik me vast aan een vlot, kroop erop en bevond me in een rustige zee. Ik heb vandaag 20 mg (MR) Rilatine genomen maar ik wil er vanaf. Na 7 jaar sta ik steeds verder af van wie ik ben. Heeft het me vooruitgeholpen? Dat is een goede vraag. Ja en nee. Rilatine heeft een zekere rust bij me teweeg gebracht maar dat is nu over. Ik heb verschillende inzichten gekregen, dat is waar. Ik ben iets meer georganiseerd geworden, maar heeft het me veel opgeleverd? Ik word een grijze muis. Ik val niet meer op. Mijn angsten komen terug. Ik zit in een Rilatine gevangenis. Dit is niet wie ik ben, dit is wie de mensen willen dat ik ben. Moet ik echt dan blijven tegemoetkomen aan de wensen van de mensen? En willen ze dat eigenlijk wel echt, want de vrolijke, creatieve, enthousiaste van ambitie bruisende Kristiane is nog een schim van zichzelf. Zo zie ik het. Ik

Het kan best zijn dat ADHD een modewoord is maar dat bombardeert degene die het woord in de mond neemt niet meteen tot een "fashion victim". Een term als ADHD gebruik je niet om in te zijn. Degene die waarlijk denkt dat hij aan deze 'stoornis' lijdt,wil niet modieus zijn. Alles in zijn leven is hoogstwaarschijnlijk misgelopen, op een moment dat het goed moest gaan. Uiteraard kan je zeggen dat IEDEREEN dat wel eens meemaakt. Inderdaad, ja wél eens, maar niet de hele tijd. Stel dat je elke keer vol moed een project aanpakt. Alles gaat goed van A tot S en dan ineens heb je daar weer die valkuil, waar je van plan was om uit te blijven. Toch is ie er weer en je kan jezelf wel afschieten dat je die weer niet hebt gezien. Hij komt dan ook wanneer je het niet verwacht. Je denkt dat je alles onder controle hebt en concentreert je zo hard dat je nét daardoor onderuit gaat. Vergeet het dus maar hé, van S tot Z, je kan gewoon niet meer volgen. Dus: als je met iemand lacht die ver